ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ*
Δεν έχουμε πρόσωπο. Είμαστε εκατοντάδες, κι όμως είμαστε σκιές. Κάθε Σεπτέμβρη μας ξεσκονίζουν απ’ τα ράφια των καταλόγων, μας τοποθετούν στις ελλείψεις και το καλοκαίρι μας ξεφορτώνονται με μια σύμβαση που λήγει πριν καν τη συνειδητοποιήσεις. Είμαστε συμβασιούχοι, μα πιο σωστά: είμαστε το λάδι της μηχανής. Μιας μηχανής που δεν μας βλέπει, μόνο μας χρειάζεται. Όχι για να πάει μπροστά, αλλά για να συνεχίσει να γυρίζει. Να καταπίνει εξετάσεις, μόρια, αιτήσεις, πιστοποιήσεις, άγχος, ξενύχτια και πρωινά τρεχάματα. Μια μηχανή που τρέφεται από την ίδια μας την εξουθένωση.
Μας θέλουν παρόντες, αλλά ποτέ μόνιμους. Η μονιμοποίηση έχει μετατραπεί σε απειλή. Το υπουργείο το παραδέχτηκε: δεν θα καταθέσει συμπληρωματικό προϋπολογισμό μόνο για την Παιδεία. Κι όποιος το πιστέψει αυτό, είτε δεν έχει καταλάβει πού ζει είτε προσποιείται. Η αλήθεια είναι απλή και πικρή. Δεν πρόκειται για οικονομική αδυναμία, αλλά για στρατηγική επιλογή. Οι οργανικές θέσεις είναι πλέον εργαλείο πίεσης, είναι μάρκες σε ένα παιχνίδι ανταλλαγών. Και εμείς, οι άνθρωποι πίσω από τις θέσεις, είμαστε τα πιόνια.
Η αβεβαιότητα είναι χρήσιμη. Όσο υπάρχει αβεβαιότητα, υπάρχει και πειθαρχία. Όσο τρέφεις ελπίδα διορισμού, σιωπάς. Όσο κυνηγάς σταθερότητα, πληρώνεις, σε χρήμα, σε χρόνο, σε σπουδές, σε ψυχή. Η μη μονιμοποίηση δεν είναι απλώς μια καθυστέρηση, είναι πολιτική. Είναι το λάδι που λιπαίνει τη μηχανή για να συνεχίζει να δουλεύει στις ίδιες αδιέξοδες στροφές. Όσο πιο πολλοί μένουν συμβασιούχοι, τόσο πιο φθηνά κινείται το σύστημα. Και όσο το σύστημα στηρίζεται στην προσωρινότητα, τόσο περισσότερο εμπορεύεται την ελπίδα.
Εμείς όμως δεν είμαστε μηχανικά εξαρτήματα. Είμαστε άνθρωποι. Μπαίνουμε σε αίθουσες γεμάτες παιδιά που μάς κοιτούν στα μάτια, ζητώντας αλήθεια, ασφάλεια, σταθερότητα. Κι εμείς, που ζούμε στην αβεβαιότητα, καλούμαστε να τους διδάξουμε το αντίθετο. Να πιστέψουν στη δικαιοσύνη, στη γνώση, στην αξιοκρατία, ενώ εμείς ζούμε καθημερινά τον παραλογισμό. Κηρύττουμε την αξία της μόρφωσης, ενώ η ίδια η Πολιτεία μάς εξευτελίζει.
Και όσο κι αν μας θεωρούν αναλώσιμους, δεν θα σωπάσουμε. Γιατί το λάδι, όσο κι αν το αγνοείς, είναι αυτό που κρατά τον κινητήρα να μην καεί. Μα ας το καταλάβουν: δεν γεννηθήκαμε για να λιπαίνουμε τη μηχανή τους. Δεν είμαστε απλώς το λάδι, είμαστε τα ίδια τα γρανάζια. Κι αν σταματήσουν τα γρανάζια, η μηχανή δεν θα γυρίσει, θα καταρρεύσει. Δεν θα είμαστε για πάντα το εργαλείο τους. Θα γίνουμε η φωνή που θα τη σταματήσει. Ή, καλύτερα, η σπίθα που θα την αλλάξει.
*Συμβασιούχος εκπαιδευτικός
