Το ΥΠΑΝ και η Κυβέρνηση κρίνονται κατώτεροι των περιστάσεων
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ*
Σε μια περίοδο όπου η Παιδεία χρειάζεται σταθερότητα, ενίσχυση και θεσμική σοβαρότητα, η Κυβέρνηση επιλέγει, για ακόμη μία φορά, τον δρόμο της αυθαιρεσίας και της αφερεγγυότητας. Παρά τη ρητή τριετή συμφωνία μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και Εκπαιδευτικών Οργανώσεων για τη σταδιακή μονιμοποίηση προσωπικού, πληροφορηθήκαμε επίσημα ότι το δεύτερο στάδιο αυτής της συμφωνίας, προγραμματισμένο για τον Σεπτέμβριο του 2025, δεν θα υλοποιηθεί.
Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση συμφωνίας! Όχι παρερμηνεία και προφανώς όχι επαναδιαπραγμάτευση. Μια απλή και ωμή υπαναχώρηση από τη μεριά της Πολιτείας. Και το ερώτημα είναι ένα και μόνο: Πώς μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη σε μια Κυβέρνηση που δεν τηρεί ούτε όσα έχει ήδη συμφωνήσει;
Δεν πρόκειται μόνο για ένα πλήγμα στους εκπαιδευτικούς. Δεν είναι απλώς μια «τεχνική» παράλειψη ή μια «δημοσιονομική διευκόλυνση». Είναι μια ευθεία προσβολή της αξιοπιστίας του κράτους, μια υπονόμευση της θεσμικής τάξης, και ταυτόχρονα ένα χτύπημα στην προοπτική ουσιαστικού διαλόγου για όλα τα υπόλοιπα σοβαρά θέματα που εκκρεμούν. Με πρώτο και καλύτερο το θέμα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού. Αλήθεια όταν η εμπιστοσύνη βρίσκεται στα τάρταρα, πως ακριβώς θα γίνει ο όποιος διάλογος; Πόσω μάλλον όταν καίρια και ουσιαστικά ζητήματα του εν λόγω σχεδίου, είναι ασαφή, αναπάντητα ή παραπέμπονται σε τεχνικές επιτροπές όπου υποτίθεται θα συμφωνηθούν, αλλά ενδεχομένως να μην τηρηθούν! Αν η Κυβέρνηση δεν τηρεί καταγεγραμμένες συμφωνίες, με ποιο ηθικό και πολιτικό έρεισμα θα ζητήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη για ζητήματα πολύ πιο σύνθετα και κρίσιμα;
Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν ζητά χάρη. Ζητά σεβασμό και συνέπεια. Οι συμφωνίες υπάρχουν για να τηρούνται! Όχι για να ακυρώνονται με μια ψυχρή επιστολή. Αναμένουμε την άμεση παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψει αυτή την ολίσθηση. Χρειαζόμαστε εγγυήσεις αξιοπιστίας για την ομαλή έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και ένα ειλικρινές πλαίσιο διαλόγου για όλα τα υπόλοιπα.
Αν δεν υπάρξει ανταπόκριση από πλευράς Κυβερνώντων άμεσα, προφανώς δεν θα υπάρχει εμπιστοσύνη σε κανένα πλαίσιο διαλόγου για τα μύρια όσα ανοιχτά ζητήματα της παιδείας. Εννοείται δε πως δεν αναμένεται και καμιά προοπτική στον δύσμοιρο χώρο του Δημόσιου σχολείου, και οι όποιες αναφορές για συνεργασία, σεβασμό και εμπιστοσύνη, πηγαίνουν περίπατο.
Σε κάθε περίπτωση, η Παιδεία δεν είναι λογαριασμός που πληρώνεται αν και όταν περισσέψει. Είναι υποχρέωση που δεν παίρνει αναβολή και η επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό είναι επιτακτική ανάγκη.
*Γενικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ., Βοηθός Γενικός Γραμματέας ΠΟΕΔ
