Φιλόλογοι δεύτερης κατηγορίας; Όχι πια

ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΜΗΝΑ*

Ως φιλόλογοι κουβαλάμε στις πλάτες μας κάτι πολύ περισσότερο από μια βαθιά αγάπη για τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό. Κουβαλάμε την ευθύνη να διδάσκουμε έννοιες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, ο σεβασμός, η παιδεία.

Κι όμως, σε μια πικρή ειρωνεία, είμαστε οι ίδιοι θύματα μιας χρόνιας αδικίας, μιας συστηματικής απαξίωσης από το εκπαιδευτικό σύστημα που τόσα χρόνια υπηρετούμε με συνέπεια και αυτοθυσία.

Η αλήθεια είναι σκληρή: μας ζητούν να αποδεικνύουμε ξανά και ξανά την επάρκειά μας. Σαν να μην έχουν σημασία οι ώρες στην τάξη, τα χρόνια προϋπηρεσίας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, τα σεμινάρια, τα μεταπτυχιακά, οι προσωπικές θυσίες. Μας καλούν να εξεταστούμε σε πέντε και έξι επιστημονικά αντικείμενα: Αρχαία, Νέα Ελληνικά, Ιστορία, Παιδαγωγικά, Γλωσσολογία, Λογοτεχνία. Μας αντιμετωπίζουν λες και είμαστε διαρκώς «ύποπτοι» ανικανότητας· λες και κάθε φορά πρέπει να αποδείξουμε εκ νέου πως αξίζουμε μια θέση στην τάξη.

Δεν είμαστε αντίθετοι στην αξιολόγηση. Δεν φοβόμαστε τη γνώση - τη διδάσκουμε καθημερινά.
Αυτό που ζητούμε είναι ισοτιμία και δικαιοσύνη. Ζητούμε να μη σβηστεί με μια μονοκοντυλιά μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που εργάστηκε, στερήθηκε, πίστεψε και περίμενε.

Ζητούμε τη διατήρηση και των δύο καταλόγων - όχι από ευκολία ή συμφέρον, αλλά για να τιμηθεί η συνέπεια όσων υπηρέτησαν την εκπαίδευση χωρίς σταθερότητα, αλλά με αδιάλειπτη πίστη στο λειτούργημα.

Πόσοι από εμάς δεν έχουν περάσει από τα Κέντρα Ιδιωτικής Εκπαίδευσης, τα ενισχυτικά προγράμματα, τα σχολεία της άγονης γραμμής, τα αναπληρωματικά και τα ειδικά σχολεία; Πόσοι δεν έγιναν το στήριγμα μαθητών που πάλευαν με δυσκολίες, με την ίδια την κοινωνική αδικία;

Αυτή η προσφορά δεν μετράει;

Αυτό που πονάει περισσότερο, όμως, είναι η εσωτερική απαξίωση. Εκείνοι που μπήκαν με το παλιό σύστημα - άνθρωποι που κι αυτοί αγωνίστηκαν - να μας κοιτούν αφ’ υψηλού, να μας αντιμετωπίζουν σαν «νεότερους» ή «δεύτερης κατηγορίας». Είναι άδικο και αποθαρρυντικό. Γιατί ο καθένας από εμάς, με όποιο σύστημα κι αν μπήκε, με όποιο μέσο, αξίζει σεβασμό.

Η φωνή μας δεν είναι κραυγή αδυναμίας. Είναι φωνή δικαιώματος.

Δικαιούμαστε να βρισκόμαστε εκεί που ήδη ανήκουμε: μέσα στην τάξη, με αξιοπρέπεια, με αναγνώριση, με σεβασμό.

Γιατί είμαστε φιλόλογοι.
Και έχουμε μάθει να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα - όχι μόνο στα κείμενα των Αρχαίων, αλλά και στην ίδια τη ζωή.

*Αδιόριστης Φιλολόγου, Εκπαιδεύτριας ΚΙΕ Παραλιμνίου