Ο μύθος του «διορισμένου σούπερ-δασκάλου» και η αλήθεια που θα διορθώσει τις ανησυχίες των γονέων

ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ*

Πραγματικά καταλαβαίνω απόλυτα το άγχος και την ανησυχία των γονέων, των οποίων το παιδάκι τους θα κάνει το μεγάλο βήμα στην Α΄ Δημοτικού και το μόνο που δεν θέλετε είναι να πέσει σε εκπαιδευτικό που... «να μπερδεύει την πρόσθεση με την αφαίρεση ή τα ελληνικά με το δελτίο ειδήσεων». Το έχω περάσει και εγώ, δύο φορές μάλιστα. Όμως, επιτρέψτε μου να σας πω κάτι… Ή μάλλον, να σας το πω με χιούμορ: το αν ένας δάσκαλος είναι «διορίσιμος», «διοριστέος» ή «διορισμένος από τον Θεό» δεν είναι αυτό που θα κρίνει αν το παιδί σας θα αγαπήσει τα μαθηματικά ή θα μισήσει το μολύβι.

(1)  Η μεγάλη παρανόηση

Υπάρχει η διαδεδομένη (και τελείως… μυθική) πεποίθηση ότι οι εκπαιδευτικοί που πέρασαν εξετάσεις είναι αυτομάτως οι καλοί και οι υπόλοιποι… ε, τους βάζουμε να παίζουν τυμπανάκια στη γυμναστική. Παλαιότερα ίσχυε μια άλλη διαδεδομένη (και τελείως… μυθική) πεποίθηση ότι οι καλοί δάσκαλοι ήταν εκείνοι που έδιναν τα  περισσότερα φυλλάδια. Η πραγματικότητα; Οι εκπαιδευτικοί, είτε είναι από τον έναν κατάλογο είτε από τον άλλον, είτε δίνουν μια κοπή φυλλάδια είτε ένα, έχουν τις ίδιες σπουδές, την ίδια εκπαίδευση και την ίδια επαγγελματική ιδιότητα. Η διαφορά στους καταλόγους αφορά τον τρόπο πρόσληψης, όχι την ικανότητα να εξηγήσουν τι είναι «μονάδα» και «δεκάδα».

(2)  Τι κάνει έναν δάσκαλο καλό;

Ας το πούμε εντελώς ξεκάθαρα, ο/η καλός/ή εκπαίδευτικός δεν ξεχωρίζει από το αν έγραψε και τι έγραψε σε μια εξέταση πριν από ένα ή δέκα χρόνια. Ξεχωρίζει από:

• Την αγάπη για τα παιδιά (αν δεν την έχει, ούτε οι καλύτερες σπουδές δεν θα τον σώσουν).
• Την υπομονή (να εξηγεί για πέμπτη φορά ότι «το 7 είναι μεγαλύτερο από το 5» χωρίς να πνίγει κανέναν).
• Τη δημιουργικότητα (να διδάσκει γραμματική με παραμύθια και μαθηματικά με πλαστελίνη).
• Την προσαρμοστικότητα (κάθε τάξη είναι διαφορετική – δεν υπάρχει «ένα μέγεθος για όλους»).
• Την επαγγελματική εξέλιξη (σεμινάρια, επιμόρφωση, νέες ιδέες).

(3)  Γιατί δεν έχουν δάσκαλο για κάθε μάθημα;

Γιατί στο Δημοτικό η μαγεία είναι η σχέση με τον έναν άνθρωπο που τα μαθαίνει όλα. Ο ίδιος/η ίδια θα διδάξει Γλώσσα, Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες, και θα τραγουδήσει το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» στην Μουσική. Αυτό δημιουργεί δεσμό, σταθερότητα και ασφάλεια – κάτι που τα μικρά παιδιά χρειάζονται περισσότερο από το να έχουν κάμποσους «ειδικούς» από την πρώτη μέρα.

(4)  Το άγχος των γονέων και η αλήθεια των εκπαιδευτικών

Κατανοητό το άγχος – όλοι θέλουμε το καλύτερο για το παιδί μας (είμαστε και εμείς γονείς). Όμως η αλήθεια είναι πως:

• Στα δημόσια σχολεία οι δάσκαλοι περνούν από διαδικασίες επιλογής, έχουν πτυχίο και εποπτεύονται από διευθυντές και επιθεωρητές.
• Αν δείτε ότι κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει επικοινωνία με το σχολείο – δεν χρειάζεται να στήσετε «δασκαλο-ραντάρ» από τον Σεπτέμβρη.
• Κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό. Ακόμα και αν ο δάσκαλος δεν είναι «ο τέλειος», το οικογενειακό περιβάλλον και η αγάπη στο σπίτι κάνουν τεράστια διαφορά.

Κλείνοντας, με λίγο γέλιο, φανταστείτε να μπαίνει ο δάσκαλος το πρωί στην τάξη, να φοράει μανδύα σαν υπερήρωας, γράφει στον πίνακα «1+1=2» και όλοι οι γονείς αναστενάζουν με ανακούφιση: «Ευτυχώς, είναι από τον καλό κατάλογο!». Στην πραγματικότητα, ο καλός δάσκαλος δεν χρειάζεται μανδύα. Χρειάζεται πάθος, φαντασία και μια καλή καφετιέρα. Και, πιστέψτε με, οι περισσότεροι τα έχουν. Οπότε, χαλαρώστε. Το παιδί σας θα μάθει, θα γελάσει, θα μεγαλώσει – και εσείς θα έχετε ιστορίες να λέτε. Και το πιο σημαντικό; Θα έχετε δώσει το παράδειγμα ότι εμπιστεύεστε και στηρίζετε τον άνθρωπο που θα περνά καθημερινά τόσες ώρες με το παιδί σας.

*Εκπαιδευτικός Δημοτικής

(με αφορμή μια ανάρτηση στο φατσοβιβλίο)