-Ας μπούμε, λοιπόν, στις τάξεις μας με αισιοδοξία, θάρρος και μια ανοικτή αγκαλιά
-Τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα∙ και τα πρότυπα δεν είναι λόγια, αλλά στάση ζωής. Ας γίνουμε τα πρότυπά τους
Η Κίνηση Δασκάλων Νηπιαγωγών και Ειδικών Εκπαιδευτικών ΔΗ.Α.ΝΑ. με την ευκαιρία της νέας σχολικής χρονιάς 2025-2026 απευθύνει τον ακόλουθο χαιρετισμό:
«Αγαπημένες συναδέλφισσες, αγαπημένοι συνάδελφοι,
Μια καινούρια σχολική χρονιά ξεκινά, κι ας μοιάζει ο κόσμος γύρω μας φορτωμένος με σύννεφα. Ζούμε εποχές κρίσεων – οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, ακόμη και υπαρξιακών– που αγγίζουν τις ζωές όλων. Η φθορά των θεσμών, η απώλεια εμπιστοσύνης, η αίσθηση αβεβαιότητας και φόβου, συχνά βαραίνουν τα βήματά μας. Και όμως, κάθε Σεπτέμβρης μάς καλεί να ξανασταθούμε, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να θυμηθούμε, γιατί είμαστε εδώ. Πόσο ευλογημένοι είμαστε που δουλεύουμε με παιδιά, για τα παιδιά! Στο σχολείο ξαναγεννιέται η ελπίδα. Μέσα από τα μάτια των παιδιών μετρούμε την ανάγκη τους για ένα μέλλον καλύτερο, βλέπουμε την προοπτική για ένα έναν κόσμο δικαιότερο, απελευθερωμένο από μισαλλοδοξία και πολέμους, ειρηνικό κι αλληλέγγυο. Οι πληγές μπορούν να επουλωθούν μέσα από την αθωότητα, το ξεκλείδωμα της καρδιάς, τη δίψα για γνώση, τη δύναμη της φαντασίας. Εμείς, οι εκπαιδευτικοί, είμαστε οι φύλακες αυτής της ελπίδας, είμαστε εκείνοι που επιμένουν να κρατούν αναμμένο το φως όταν όλα σκοτεινιάζουν.
Σημαντικός ο ρόλος μας∙ ρόλος βαριάς ευθύνης. Σε έναν κόσμο όπου οι θεσμοί συχνά καταρρέουν ή χάνουν την αξιοπιστία τους, εμείς καλούμαστε να διδάξουμε με το παράδειγμά μας τι σημαίνει αξίες, ήθος, συνέπεια. Να δείξουμε στα παιδιά πως δεν αρκεί η γνώση χωρίς ανθρωπιά, πως η αλήθεια και η ακεραιότητα είναι έννοιες πιο επίκαιρες από ποτέ. Τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα∙ και τα πρότυπα δεν είναι λόγια, αλλά στάση ζωής. Ας γίνουμε τα πρότυπά τους.
Όπως είπε ο Μαντέλα: «Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αλλάξεις τον κόσμο». Και ο Henry Adams μάς θυμίζει: «Ο δάσκαλος αγγίζει την αιωνιότητα· κανείς δεν μπορεί να πει πού σταματά η επίδρασή του». Αυτή είναι και η ουσία του έργου μας. Γιατί κάθε φορά που ενθαρρύνουμε ένα παιδί, κάθε φορά που του δείχνουμε εμπιστοσύνη, κάθε φορά που ανάβουμε μέσα του μια σπίθα, χτίζουμε ένα μέλλον που μπορεί να μην το δούμε εμείς, αλλά σίγουρα θα το ζήσουν τα παιδιά.
Ας μπούμε, λοιπόν, στις τάξεις μας με αισιοδοξία, θάρρος και μια ανοικτή αγκαλιά, γιατί τους χρωστούμε έναν καλύτερο κόσμο. Με την πεποίθηση ότι, ακόμη κι αν ο κόσμος γύρω μας δείχνει να παραπέει, μπορούμε με το έργο και το παράδειγμά μας, να δείξουμε στα παιδιά τον άλλο δρόμο: τον δρόμο της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της αγάπης. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να τους χαρίσουμε.
Καλή αρχή σε όλους∙ με φως, δύναμη και αγάπη!
Με την ευχή η πιο κάτω ιστορία να πραγματωθεί:
Το Παιδί με τα Βιβλία-Σωσίβια
Σε μια πόλη με γκρίζους δρόμους και βιαστικούς ανθρώπους, ζούσε ένα παιδί που δεν ήθελε να μεγαλώσει χωρίς σκοπό. Κάθε πρωί έβγαινε στην πλατεία, στεκόταν δίπλα από ένα ξέχειλο μπαούλο και τραγουδούσε ένα τραγούδι-ξόρκι:
«Mες το ταξίδι της ζωής, έχουμε ήλιο και βροχή, ζούμε χαρά και λύπη. Ζήλια, θυμό μα και καημό, μέχρι να βρούμε ουρανό. Με ένα βιβλίο αγκαλιά, σωσίβιο και παρηγοριά, γινόμαστε δέντρα, πουλιά. Βγάζουμε ρίζες και φτερά.»
Οι περαστικοί, στην αρχή γελούσαν, ύστερα σταματούσαν, στο τέλος άπλωναν τα χέρια. Έπαιρναν το βιβλίο που τους χάριζε κι έφευγαν. Το διάβαζαν και το έκλειναν στην καρδιά σαν υπόσχεση αλλαγής. Σιγά-σιγά η πόλη άλλαζε. Και στην Χώρα του Μετά, που γεννήθηκε από το τραγούδι-ξόρκι του παιδιού, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με βιβλία-σωσίβια στα χέρια. Έγιναν δέντρα με ρίζες βαθιές στην αγάπη. Έγιναν πουλιά με φτερά από φαντασία. Ανακάλυψαν ποιοι είναι. Άρχισαν να ονειρεύονται καλύτερους κόσμους – κι έπειτα, δειλά στην αρχή, πιο αποφασιστικά μετά, άρχισαν να τους φτιάχνουν».
