Αύγουστος χαρμολύπης


ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ - ΦΩΤΙΑΔΟΥ *

Μια επανάσταση του ήλιου κι ένα ιντερμέδιο γαλάζιας χαράς, καθώς σμίγει η σάρκα του ουρανού με το φιλί που σκάει το κύμα στις παρειές κάποιας ακτής μας. Ξεφωνητά λιακάδας πάνω στις ρούγες του ξεσηκωμού. Έρωτας φεγγαρόφωτος στις ακύμαντες νύχτες. Κι οι μέρες γεννιούνται σαν ασημένια ηλιοτρόπια, που όλο ψηλώνουν σε κήπο μυστικό μας.

Αύγουστος, αυτοκράτορας υπέρλαμπρος από τη φλόγα της επιθυμίας, από την πυγμή της πανσελήνου, από την ευωδιά των βράχων, καθώς ανθίζουν  σε θαλασσινό νερό. Και ένα στόμα φλογισμένο κρατάει τις λέξεις μες στο στόμα σαν βεγγαλικά. Κιθάρα το πέλαγο και το φεγγάρι στέλνει αιχμηρό και τεντωμένο το φιλί του,  για να ξυπνήσει τις χορδές.

Αύγουστος με χνούδι  από ροδάκινο στα δόντια και λινό φουστάνι της θάλασσας στο βλέμμα. Ξυπόλυτες, ανέμελες οι μέρες, αφήνουν τα ίχνη τους στα ημερολόγια των αναμνήσεων. Τρύγος του φωτός και μεθύσι των αισθήσεων.

Αύγουστος που λύνει έναν έναν τους τελευταίους κόμπους του καλοκαιριού κι αμολάει ξέμπλεκη την αναμονή για τα χρώματα  και τις αλλαγές του κόσμου.

Αύγουστος μιας μελωδίας χαρμολύπης. Βιολί υποβρύχιο και τρομπέτα των αιθέρων συνάμα.

Αύγουστος με το θλιμμένο βλέμμα της μάνας Παναγίας μα και με την ωραιότητα της Μάνας του Κόσμου. Δεκαπενταύγουστος κι  Εκείνη απλώνει δίχτυ φιλεύσπλαχνο πάνω από τις αγωνίες, περιμαζεύει της ψυχής τον ψίθυρο, στεγνώνει με τη φλόγα του ελέους τις προσευχές των δακρύων.

Αύγουστος μιας θλιβερής φυγής από μήτρες που γεννούσανε αγάπη και τη ρίχνανε έρμαιο σε ατσάλινα θηρία, σε ερπύστριες που έσκαβαν και έθαβαν το μέλλον. Αύγουστος  της Αμμοχώστου, της Μόρφου, του Πενταδάκτυλου, της Μεσαορίας, της αιμάσσουσας Μνήμης. Αύγουστος της οδύνης, των δέντρων που γίνονται προσφυγικά καταφύγια, των γυναικών που σβήνουν τον άντρα από το σώμα τους, των παιδιών που στέκονται ουρά για το συσσίτιο της απορίας και του φόβου.

Αύγουστος των ομοιοκατάληκτων αντιθέσεων.

Μήνας ευχής και προσευχής. Να΄τανε δυο φορές η χαρά  του, καμιά η συμφορά του.

Μήνας των ουρανών που τάζουν, των μαύρων ημερών που ουρλιάζουν.

Εδώ, στην άκρη αυτή της Μεσογείου, Αύγουστος σαν  ναυαγός που βγαίνει από τα κύματα, στάζοντας το παρελθόν και την πίκρα του νησιού. Κι έχει ακόμη στα μάτια του όλο τον θάνατο που αντάμωσε, μα δεν τον λύγισε,  για τούτο  γύρεψε ξανά ζωή.

*Ποιήτρια-Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης




Comments (1)

  1. Sotiris Avgousti:
    Aug 17, 2022 at 11:19 AM

    Μια λέξη μόνο : Αξιαααααα!!!!!


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










2592