ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Η ποιητική συλλογή «Φώτα στη Διαπασών», της Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου μας περιέγραψε μια άλλη αποτίμηση και μας παρέθεσε μια άλλη ανάγνωση της περιπέτειας του ανθρώπου και των κρίσιμων στοχασμών του στα μεγάλα ζητήματα.
Σε μια αδογμάτιστη διαλεκτική πορεία από το σκότος στο φως, τα ποιήματα συνθέτουν ένα τρόπο πραγμάτωσης της πνευματικής φύσης του ανθρώπου! Η διατύπωση βιωμάτων της ανθρώπινης εσωτερικότητας και η συνύφανση με την αναπόδραστη μοίρα της ροής του χρόνου αποτελεί τον κύριο βηματισμό της ποιητικής συλλογής στην ερημιά του ανθρώπου που κατά περίσταση, γίνεται αδυσώπητη.
Χωρίς στοχαστικές ωραιοποιήσεις, η ποιήτρια αναλύει πολλές οριακές μορφές του βίου θέτοντας συχνά, τον αιφνιδιασμό του αναπάντεχου ως στοιχείο ανατροπής και κατάβασης. Οι στίχοι της υποδηλώνουν το αρχικό ίχνος, μεταφέρουν στις πρώτες ιδέες ως τα αρχέτυπα των αισθητών και των γεγονότων. Στον κόσμο, αντίκρυ στην ποίησή της, σχεδόν τίποτα δεν έχει την παλιά του όψη και σε αρκετές ποιητικές της στιγμές παρέχει την εσχατολογική αίσθηση, ότι πολλά πρέπει να ξαναγίνουν από την αρχή!
Ο μεγάλος σύμμαχος του φόβου, ο θάνατος, συνυπάρχει με τη βούληση της ζωής, τον Έρωτα και καταλήγουν μαζί στο αξίωμα της ελευθερίας που η ποιήτρια την ορίζει ως αυτοδιάθεση, αυτοσχεδιασμό και εκλογή. Σημειώνει, σε αυτή την εναγώνιά της ποιητική αναζήτηση, την καίρια μέριμνα της αποκατάστασης του ανθρώπου, ως μέτρο και αξία των πραγμάτων, μέσα στη δύναμη της αισθητικής και της μεταφυσικής του υπόστασης.
Η σημασία της ακμαίας εσωτερικής ζωής δίνεται ως αντίμετρο στις καταρροές συμβόλων και σημασιών. Στην υπαρξιακή ασυνέχεια του ανθρώπου, σε έναν κόσμο χωρίς σημάδια, η ποιήτρια διερωτάται ξανά και ξανά για το αντίδοτο της οδύνης και την επιστροφή στην αρχαία γη, της πρώτης αλήθειας. Τα ποιήματά της και το ποιητικό της ύφος επιχειρούν την αναστάτωση των μεγάλων εικόνων και την απόδοση της ιερότητας του ανθρώπου σ’ άλλα συγκλονιστικά και υπερβατικά σχήματα.
Σ’ αυτή την ποιητική της συλλογή, η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου, καταδεικνύει την ποίηση ως τη μεγάλη κληρονομιά του ανθρώπου και τον ποιητή ως τον μαχητή που πολεμά να φτάσει την αυθεντική ουσία. Το μυστήριο της ποίησης διατηρεί την ανθρώπινη σκέψη ζωντανή απέναντι στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου.
Σε αρκετά σημεία καταγράφει εμφαντικά την αποξένωση του ανθρώπινου πνεύματος που βαραίνει τον κόσμο μας. Η αποσύνδεση από το ιερό κομμάτι του εαυτού, οδήγησε στην απώλεια κατεύθυνσης και «Τα Φώτα στη Διαπασών» δοκιμάζουν να φωτίσουν ξανά το παλιό νόημα της πληρότητας.
Με τη συναρπαστική τέχνη της ποίησης, η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου, θέτει χωρίς αυτοπεριορισμούς και χωρίς συγκαλύψεις, το ζήτημα της αναμέτρησης με την αλήθεια προτρέποντας για το θάρρος της ύπαρξης μπροστά στον πνευματικό ορίζοντα της ανθρώπινης συνείδησης. Στους στίχους της, συχνά, η εμβίωση του τραγικού οδηγεί στην ελευθερία, ως το θεμέλιο του αναβαθμού της αξιοπρέπειας.
Στους καιρούς των ψυχρών ανέμων, ο ποιητικός στοχασμός φαντάζει ανεπίκαιρος, η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου με τόνους υψηλής αισθητικής και ευφυή αντίληψη ιχνογραφεί μια βαθύτερη αντιστοιχία του ανθρώπου και του κόσμου. Με υψηλή ευκρίνεια αλλά και με ένα στίχο που αντιστέκεται στην εύπεπτη πρόσληψη, καταθέτει την προτεραιότητα της ελεύθερης σκέψης και διαδηλώνει μια άρνηση υποταγής στο χειρότερο. Με κορυφωμένη την αντίληψη για τη λυτρωτική οδό της Τέχνης, μας δίνει τον ποιητικό ρυθμό μιας μεγάλης ερμηνείας για ό,τι βαθιά μέσα μας ζητά διέξοδο ..
*Επιθεωρητή Δημοτικής Εκπαίδευσης
