Η ποιητική συλλογή της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου, στην κορύφωση μιας θαυμαστής ποιητικής διαδρομής, μας φανερώνει τη ζωτική ανάγκη του κόπου που φέρνει τη μεταβολή. Μπροστά σε καίρια ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης οδηγεί τους στίχους της στην φιλοσοφική απορία, με την οποία επιμένοντας και μοχθώντας στις άγονες όχθες βασανιστικών ερωτημάτων, θα καταλήξει στην αναγνώριση του κοπιώδους εγχειρήματος της ασύμβατης σκέψης. Ο στοχασμός, ως ραγδαία διαδοχή γεγονότων και παραστάσεων, ωριμάζει με τη φιλοσοφική διάνοιξη προς τα έσχατα και προς τα μέτρα της μεγάλης αλήθειας που «σπάει την αόρατη αλυσίδα».
Η ποιήτρια απέναντι σε ένα χρόνο καθολικό, γιγαντωμένο και απρόσωπο στέκει ψηλά σε μια αναμέτρηση με τους όρους της χαράς της ζωής και τις οδύνες του πνεύματος.
Σε αρκετούς της στίχους θέτει την αρχέγονη ελευθερία ως την προϋπόθεση της ποιητικής δημιουργίας. Η απελευθερωμένη σκέψη είναι η ιερή ιστορία της ποίησης, όπως τη συναντάμε ως μια δύσκολη επιμονή στην ανθρώπινη πορεία αποδέσμευσης.
Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου μας μεταφέρει, με έντεχνη διαδοχή των ποιημάτων της, στο μεγάλο αίτημα της φιλοσοφικής συγκρότησης, σε ένα πεδίο όπου η ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα υπόκειται σε κανένα καταναγκασμό και η ουσία της θα είναι λυτρωτικά απελευθερωμένη. Μας δείχνει πως στην ποίηση πάμε για να συναντηθούμε με τις βαθύτερες και εναγώνιες αξιώσεις της ύπαρξης και συνεπώς, για να αναλάβουμε αποφασιστικά τη μοίρα μας μακριά από την «Αγέλη με προηγμένα συστήματα εποχής». Πρόταξη ποιητικού Λόγου στον Μαζάνθρωπο του σύγχρονου κόσμου και εντελέχεια αντίληψης για την κρίση του ψηφιακού στερεώματος.
Η μνημονική ικανότητα της ποιήτριας για την οδό του αγαθού ως τον ενεστώτα χρόνο, δε χάνεται στο χάος της εξέλιξης, αφού κατέχοντας τα μεγάλα μυστικά της ποιητικής ιχνογραφεί τη ζωή εκεί όπου όλα δεν είναι εκδοχές του μοντερνισμού. Στους διακεκριμένους αναβαθμούς της σκέψης της, ό,τι σήμερα αξίζει, είναι πλήρες από όλο το παρελθόν και τη μακρά θητεία του ανθρώπου στην απώλεια.
Με ποιητική οξυδέρκεια και χωρίς ενορμήσεις μονομέρειας, η ενότητα της ενθύμησης και η αντοχή στον ίδιο τον χρόνο δίνει μια ενδότερη καταλυτική διάσταση αυτοπροσδιορισμού ανάμεσα στα συμβαίνοντα και στα οράματα ενός δυνητικά καλύτερου κόσμου.
Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου μας καθοδηγεί στη μύηση, γιατί η Ποίηση χρειάζεται μύηση και αίσθηση μυσταγωγίας. Η ποίηση είναι η σπουδή του Ιερού και δεν είναι περιήγηση απλά σε ιερά μνημεία. Αλλά όταν πλέον γράφουμε για μύηση στην Ποίηση αφήνουμε το αφαιρετικό πεδίο και εισχωρούμε στην περιοχή της μέθεξης, με τα αίτια και τις ρήτρες του πραγματικού κόσμου. Το βασίλειο των αφαιρετικών συλλογισμών διαδέχεται το βασίλειο με τις μεγάλες αλήθειες! Σ΄ αυτή τη διαδοχή μετέχει με την ποίησή της η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου! Η μύηση γίνεται με το πρόσωπο, επώνυμα, έτσι τίποτα αφηρημένο δεν μπορεί να υπάρχει. Από την ποίηση πηγαίνουμε στην ποιήτρια, στη συλλογή «Αδιάβροχες λέξεις» και σ΄ όλα τα ποιήματα που περιέχει αγγίζοντας στους μεγάλους κύκλους των νοημάτων που αντιστέκονται.
Η ποίηση δεν είναι απλά ευδιάκριτο είδος επίγνωσης, εκφράζεται με μια συμβολική γλώσσα, πέραν της τρέχουσας νόησης, σε μια εκφραστική οδό μυστική και μυστηριακή, σύνθεση με «Προσκλητήριο στο ιερό ελάφι άγνωστης θεάς»! Διάχυτη η αύρα ενός ποιητικού νόμου που υπαγορεύει σιωπηλά σε όλες οι προσπάθειες μας να κινηθούν προς τη βούληση του ανώτερου αγαθού ανάμεσα στη δημιουργία και την ευδαιμονία.
Ο κόσμος συντίθεται από πεπερασμένα είδη, ο ίδιος όμως έχει μια άπειρη υφή. Αυτή η αίσθηση δίνει στα πράγματα το νόημα του απεριόριστου και τον ορίζοντα του απείρου: «Και υπέγραψα στον ουρανό ανασυνθέτοντας τα σύννεφα», θα μας πει η ποιήτρια, διασταυρώνοντας τον χρόνο με την αιωνιότητα.
Διευκρινίζεται με πολλούς στίχους της, πως η ποίηση και η ζωή δεν προσλαμβάνουν την αποτυχία ως προσβολή, αλλά ως τη μοίρα των εύθραυστων ζωτικών μόνο επιλογών. Μια ενδότερη καταλυτική κριτική με την αναδρομή στοχασμών που ποτέ δεν έχουν παρέλθει, φτάνει στην έξοδο προς το πρόσωπο, προσπερνώντας όλες τις σύγχρονες δυστυχίες μας, υπερβαίνοντας την κατανάλωση εντυπώσεων!
Τα ποιήματά της τολμούν την πρόκληση που τεκμηριώνεται ως ανύψωση, με την καλλιέργεια της υπαρξιακής ευδιαθεσίας σε μια συνειδητή ποιητική εξάσκηση της περισυλλογής. Σαφώς, σ΄ αυτό το πλέγμα, η ποίηση της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου δεν είναι μια φαντασιακή αντίληψη της κοινωνίας των ανθρώπων.
Θα γράψει πως «η συγκίνηση στέκει μονοσύλλαβη ανάμεσα σε λύπη και χαρά». Αυτή η συγκίνηση είναι ολάκερος ο ρυθμός ερμηνείας και κίνησης, που στον αντίλαλό του, η ποιήτρια υφαίνει την ποίησή της ως αποκάλυψη της υπερβατικής φύσης του ανθρώπου.
Δρ Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου
