Στο σχολείο δεν υπάρχουν προβλήματα αλλά οι λύσεις όλων των προβλημάτων της κοινωνίας

ΤΟΥ ΣΩΤΟΥ ΒΟΣΚΑΡΙΔΗ*

Η αγάπη για τα παιδιά είναι απαραίτητη προϋπόθεση της παιδείας και της εκπαίδευσης. Ο δάσκαλος, με τη γενική έννοια του όρου, μπορεί να παρομοιαστεί με ένα μεγάλο τζάκι το οποίο δίνει ζεστασιά και φως ή με μια μεγάλη λαμπάδα που λάμπει ομοιόμορφα σε όλες τις κατευθύνσεις.

Η γνώση που μεταδίδει με αγάπη ο δάσκαλος, με όποιον τρόπο κρίνει καλύτερα, γίνεται κτήμα του μαθητή αν μετατραπεί σε εμπειρία και αυτή με τη σειρά της σε ικανότητα και αποδοτικότητα, που μέσω τους θα μπορεί να παραχθεί κάποιο έργο, το οποίο θα φέρει συγκεκριμένο αποτέλεσμα, για να ολοκληρωθεί έτσι ο κύκλος με το συναίσθημα της ευτυχίας όλων των συμμετεχόντων στην πιο πάνω διαδικασία. Γι' αυτό θα μπορούσαν να καθιερωθούν και Δείκτες Ευτυχίας στην εκπαίδευση.

Οι γνώσεις καταλήγουν φυσιολογικά στην ευτυχία όταν αποκτώνται από τα παιδιά με χαρά και με θετική λεκτική επικοινωνία. Κάθε δάσκαλος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος λειτουργός, κρατικός υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας, έχει τον δικό του τρόπο για να φέρει εις πέρας την αποστολή του αναλόγως του ήθους, της προσωπικότητάς, των γνώσεων, των εμπειριών του, των συνθηκών που επικρατούν στον χώρο εργασίας του κ.ά. Ο γιατρός στο ιατρείο του, ο σερβιτόρος στο εστιατόριο, ο πωλητής στο κατάστημα κ.λπ. πρέπει να ρωτήσουν τον πελάτη τους για να μάθουν τι ακριβώς ζητά από αυτούς. Όμως ο δάσκαλος ξέρει πολύ καλά ότι τα παιδιά θέλουν πάνω από όλα αγάπη, επειδή κάποτε ήταν και αυτός στη θέση τους.

Είναι πολύ σημαντικό ο δάσκαλος να κατέχει καλά το θέμα του, να βελτιώνει διαρκώς τις γνώσεις του και να επιθυμεί να διδάξει αυτά που γνωρίζει σε άλλους,  με τον εκάστοτε κατάλληλο τρόπο. Προσφέρει δε εκπαίδευση και παιδεία, στον μέγιστο βαθμό, όταν εργάζεται σε κατάλληλους χώρους έχοντας στη διάθεσή του ανάλογη καθοδήγηση, στήριξη και τα απαραίτητα υλικά μέσα και τα τεχνολογικά εργαλεία, χωρίς να επηρεάζεται από οποιαδήποτε άλλα γεγονότα ή καταστάσεις, άσχετες με τη διαδικασία της συγκεκριμένης επικοινωνίας του με τα παιδιά.

Ο δάσκαλος όταν βρίσκεται στην αίθουσα διαδασκαλίας και γενικά στο σχολείο, δεν πρέπει να βλέπει τα παιδιά «σαν» παιδιά του αλλά να θεωρεί ότι είναι τα παιδιά του.  Μπορεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του όπως προτιμά, αρκεί να υλοποιήσει τους καθορισμένους εκπαιδευτικούς στόχους του με ήθος, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη με αγάπη και με σεβασμό προς τα παιδιά, τους γονείς τους και τους συναδέλφους του.

Κατά τη διάρκεια της όποιας εκπαιδευτικής διαδικασίας, άνκαι κάποια παιδιά μπορεί να έχουν λίγες ή πολλές ελλείψεις, κενά ή απορίες ή φοβίες από το παρελθόν, οι λέξεις «δύσκολο», «πρόβλημα» ή άλλες παρόμοιες, δεν έχουν θέση στο λεξιλόγιο των εκπαιδευτικών, οι οποίοι έχουν την ικανότητα και τη δυνατότητα να ανοίξουν νέους και άνετους δρόμους για τα παιδιά, οποιασδήποτε ηλικίας, φτάνοντας σε θαυμάσια αποτελέσματα, τα οποία κάποιοι ίσως τα θεωρήσουν απίστευτα ή ακόμα και θαύματα.

Στις περιπτώσεις που για κάποιους λόγους το σύστημα, το οποίο είμαστε όλοι εμείς, παρουσιάζει κάποιες προσωρινές ή μόνιμες αδυναμίες, ο δάσκαλος έχει μια επιπρόσθετη πρόκληση: Διεκδικώντας σθεναρά, αδιάκοπα, νόμιμα και με αξιοπρέπεια την εξάλειψη των όποιων αδυναμιών, παράλληλα να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις τους με τη χρήση π.χ. εναλλακτικών μεθόδων διδασκαλίας και μάθησης ή υλικών ή χώρων ή θεμάτων, μη παρεκκλίνοντας από γενικούς  και συγκεκριμένους στόχους  της παιδείας και της εκπαίδευσης.

Ο δάσκαλος είναι ευλογημένος για πολλούς λόγους. Με το ήθος, την ευφυΐα, τη φαντασία, το θάρρος, την ευρηματικότητα και τον επαγγελματισμό του βρίσκει, όταν είναι απαραίτητο, πρακτικές λύσεις ακόμα και σε θέματα που προκύπτουν αναπάντεχα, χωρίς φυσικά να διεκδικεί οποιονδήποτε έπαινο ή επιβράβευση. Το όποιο μετάλλιο, ακριβό έπαθλο ή αντίδωρο θα το βρει στα καθαρά μάτια των παιδιών, που πλημμυρίζουν από αθωότητα και άδολη αγάπη.

*Συνεργαζόμενος Καθηγητής

Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου