ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ*
Με τα χρυσά και τα ασημιά τσαμπιά των άστρων ο τρύγος των ημερών. Με τα δεντράκια ενός γιορτινού δάσους το ξέφωτο ψυχής. Να μπαίνει σε κήπο η γιορτή και να ανθίζει. Να χώνεται σε λιακάδες χειμωνιάτικες και να λαμποκοπά.
Ηχεί ένα κρυμμένο μας σήμαντρο. Αχοβολούν βήματα παιδικά, λόγια ζεστά σαν την έγνοια της γιαγιάς και τα κάλαντα της ευφροσύνης. Ψήνει στον φούρνο μυρωδιά η ανάμνηση. Και στολισμένο δέντρο αναβοσβήνει εκδοχές της θαλπωρής. Μια προσευχή, λες, για ένα αστέρι στην κορυφή του Ανθρώπου.
΄Αγγελοι ξυπνούν κάτω από το προσκέφαλό μας, τινάζουν για λίγο τις φτερούγες πάνω από τα χέρια μας. Αναδεύεται μία μνήμη από καλοσύνη ή χαρά. Τα δώρα τα φέρνει και η νοσταλγία και η ύφανση του μέλλοντος, με τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου όπως θα πρόβαλλε μετά από κεραυνούς.
Μα είναι και ΄Αγγελοι χωρίς φτερά, δίχως ένδυμα λευκό, ουράνια φωνή και ψαλμωδία δεμένη στη γλυκύτητα της γλώσσας. ΄Αγγελοι που ξέμειναν στη γη, όταν πέρασε το μεγάλο λευκό σύννεφο με τις καμπανούλες και τα χρυσά κουδούνια. Τα φτερά τους, σκισμένα, δεν μπόρεσαν να τους ανεβάσουν μέχρι τη χρυσή κλωστή που ράβει το φόρεμα του παραδείσου. Κι έτσι περίσσεψαν στη γη με τα παραζαλισμένα πατήματα της πτώσης.
Επί γης παραφροσύνη.
΄Αρχοντες κλειδούχοι ανοιγοκλείνουν τις πόρτες σαν συμπληγάδες πέτρες. Δεν προλαβαίνει αλώβητος ο χρόνος να διέλθει. Θρύψαλα λόγια, σπασμένες μέρες, τσακισμένες εκεχειρίες. Λόγια ίδια με σφαίρες, πράξεις σαν ανισώσεις που δεν επιλύονται.
Οι δέκτες της τηλεόρασης μαζεύουν κάθε βράδυ τα αποκαΐδια της μέρας. Στάχτη και απόγνωση στην οθόνη. Πού και πού αναλαμπή από ομορφιά που διεκδικεί την υπόστασή της. Κι είναι ο κρυφός λυγμός της ανθρωπότητας μια στεντόρεια παρουσία ακόμη και μέσα στον γιορτινό διάκοσμο καλά σκηνοθετημένης ευδαιμονίας .
Επί γης ειρήνη;
Δεν κατακτήθηκε σε καμία εποχή. Δεν βασίλεψε σε καμία μέριμνα και δεν εξαργυρώθηκε με καμία συνθήκη. Διαχρονικά το μίσος δείχνει τα δόντια του και η αγάπη τεμαχίζεται.
Εν ανθρώποις ευδοκία;
Αναζητείται εν μέσω κρίσης και αβεβαιότητας. Σε δρόμους σκοτεινούς, σε ελπίδες με ημίφως. Αν υπάρχει κάπου κρυμμένο ή φοβισμένο το υπέρλαμπρο άστρο, ας λάμψει ξανά στην πίστη και το βλέμμα μας.
*Ποιήτρια-Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης
