ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΝΑΣΙΑΣ ΤΡΙΓΩΝΑΚΗ-ΠΑΥΛΟΥ PhD
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι με το που θα φύγουν από το πατρικό τους σπίτι, όλα τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν θα εξαφανιστούν. Πολλοί αντιλαμβάνονται αντιθέτως, ότι ακόμα κι αν φύγουν από την οικογένειά τους, παρόμοια προβλήματα και ίδιες συμπεριφορικές συνήθειες θα τους ακολουθούν και μετά. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παιδιά θα πρέπει να μεγαλώνουν σε μια οικογένεια που τους κάνει να αισθάνονται άξια και ευτυχισμένα, σε μια οικογένεια όπου οι βιολογικές, μαθησιακές και συναισθηματικές ανάγκες καλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που τα παιδιά μπορούν να αναδείξουν τα χαρίσματα, τις ικανότητες και τα ταλέντα τους. Σε μια οικογένεια όπου μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά χωρίς αρνητική κριτική και φόβο. Σε μια οικογένεια που υποστηρίζει και ενισχύει το διάλογο και τις υγιείς ψυχικές στάσεις. Σε τέτοιες οικογένειες τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται υγιείς και σταθεροί ενήλικες, συναισθηματικά επαρκείς και ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους.
Στην αντίθετη περίπτωση, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικά οικογενειακά περιβάλλοντα, μεγαλώνουν και γίνονται φοβισμένοι ενήλικες, δυστυχισμένοι, άβουλοι, με χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μεταφέρουν αυτά που ανεπαρκώς τους δίδαξαν οι γονείς τους στα δικά τους παιδιά.
Σε ποιες οικογένειες αναφέρεται η ψυχολογία όταν χρησιμοποιεί τον όρο «δυσλειτουργικές»; Είναι οι οικογένειες όπου
Υπάρχει διαφοροποίηση στην ένταση και στη συχνότητα που οι πιο πάνω δυσλειτουργίες εμφανίζονται σε κάθε οικογένεια και το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο όταν δυσλειτουργικές συμπεριφορές είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η επίδραση αυτών των δυσλειτουργικών συμπεριφορών είναι μεγάλη κυρίως στα ανήλικα μέλη επειδή
Μεγαλώνοντας σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, τα παιδιά γίνονται ενήλικες που δεν εμπιστεύονται τον κόσμο. Ενήλικες που δύσκολα δημιουργούν υγιείς σχέσεις. Ενήλικες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους. Ενήλικες που ερμηνεύουν τον κόσμο με άλλον, αλλοιωμένο τρόπο, δικαιολογώντας και «κανονικοποιώντας» τις δυσλειτουργικές συμπεριφορές πχ «δεν έτρωγα πολύ ξύλο, αυτό δεν ήταν κακοποίηση, απλά προσπαθούσε να γίνω καλός άνθρωπος» ή «ο μπαμπάς δεν ήταν βίαιος, έτσι ήταν ο χαρακτήρας του» ή «η μαμά δεν ήταν αλκοολική, αγαπούσε πολύ την μπύρα και ήταν χαρούμενη όταν έπινε λίγο παραπάνω». Το να δικαιολογείς βίαιες και λανθασμένες συμπεριφορές, σε κάνει λιγότερο υπεύθυνο για αυτές και οι τύψεις και οι ενοχές που σε κατακλύζουν, είναι πιο υποφερτές. Σίγουρα τα παιδιά που μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες ξέρουν ότι αυτό δεν είναι «σωστό» ούτε «φυσιολογικό». Φαίνεται όμως ότι για να επιβιώσουν και για να συνεχίσουν να ζουν, αναπτύσσουν άλλους μηχανισμούς άμυνας και προστασίας του εαυτού και φαίνονται λιγότερο ευάλωτα σε μια προσπάθεια αυτο-ρύθμισης και αυτο-συντήρησης.
Πολλά παιδιά που μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες περιμένουν «το πράσινο φως» της αλλαγής από τους ίδιους τους προβληματικούς γονείς τους. Φοβούνται να αλλάξουν το ο,τιδήποτε γιατί δεν ξέρουν πώς θα αντιδράσουν οι γονείς τους και πολλές φορές το γνωστό είναι πιο ασφαλές από το άγνωστο. Από την άλλη, οι γονείς σε τέτοιες οικογένειες, δεν θέλουν να δουν αλλαγές κυρίως από τα παιδιά τους γιατί και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα ή δεν γνωρίζουν την ζωή αλλιώς. Άρα τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς φαίνεται πως έχουν «βολευτεί» μέσα σε έναν φαύλο κύκλο παθολογικών σχέσεων και αρνητικών συμπεριφορών και δεν ξέρουν / δεν θέλουν / δεν μπορούν να βγουν από αυτόν.
Όταν τα παιδιά γίνουν ενήλικες και αναγνωρίσουν τα βιώματα και τα ψυχικά τραύματά τους ως ανεπιθύμητα πλέον, θα μπορέσουν να κάνουν βήματα αλλαγής. Οι ενήλικες που μεγάλωσαν σε δυσλειτουργικές οικογένειες
Εύκολα τα λέμε αλλά δύσκολα γίνονται. Η κοινωνία και οι θεσμοί της δεν αφήνουν τα παιδιά να ξεφύγουν εύκολα από άγραφους κανόνες και δυσλειτουργικά κατεστημένα. Όσο κι αν πιστεύουμε ότι οι νεότερες γενιές αποτελούνται από μορφωμένα, αυτόνομα και ανεξάρτητα άτομα, η διαφοροποίηση του εαυτού από την οικογένεια χρήζει θεραπευτικής παρέμβασης από ειδικούς ψυχικής υγείας και απαιτεί επένδυση του ατόμου σε χρόνο, χρήμα και ψυχική ευελιξία.
*Λειτουργός Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας / ΥΠΠΑΝ