ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΕΛΛΟΥ*
Πηχυαίος τίτλος στα δελτία των βραδινών ειδήσεων, υποστηρίζει ότι μόνον το 1% των μαθητών της Μέσης Εκπαίδευσης είναι ικανοποιημένο από το παρεχόμενο σύστημα εκπαίδευσης!
Το άλλο 99% δηλώνει απογοητευμένο μιας και οι προσδοκίες του (;) είναι άλλες!
Μήπως όμως θα πρέπει εδώ να τεθούν προβληματισμοί, όπως:
Το Υπουργείο Παιδείας μήπως θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις θέσεις του απέναντι σε τακτικές και μεθόδους που δεν αποδεικνύονται πρόσφορες;
Μήπως ΟΛΟΙ θα πρέπει να δούμε με περισυλλογή και περίσκεψη τις κάθε φορά επιχειρούμενες αλλαγές, αν «βγουν» από τα θεωρητικά καταγεγραμμένα από ειδικούς προγράμματα μπορούν να εφαρμοστούν κάτω από τις πραγματικές δυνατότητες των σχολικών μονάδων να τα υλοποιήσουν;
Δεν αναφέρομαι μόνον στα κτηριακά συγκροτήματα, στον εξοπλισμό και στην προσαρμοστικότητα που έχουν στις υπάρχουσες κλιματολογικές, κοινωνικές, πολιτιστικές , οικονομικές συνθήκες αλλά, κυρίως, στην πραγματική εικόνα που βιώνουν ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η εμπειρία μου τόσα χρόνια σε πολλά «πόστα» στην εκπαίδευση, μου δίνει τη δυνατότητα να προβώ στις εξής διαπιστώσεις:
- Πολλές και συχνές αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) δεν επιτρέπουν να δοκιμαστούν επαρκώς μέθοδοι διδασκαλίας, αξιολόγησης (μαθητών/ εκπαιδευτικών). Αποτέλεσμα; Οι εκπαιδευτικοί μας ΔΕΝ είναι σε θέση να αλλάξουν εύκολα τη νοοτροπία τους, ΔΕΝ είναι, σε μεγάλο ποσοστό, ευεπίφοροι στις συνεχείς αλλαγές και παραμένουν προσκολλημένοι σε μεθόδους διδασκαλίας που οι ίδιοι νιώθουν ασφαλείς. Εδώ δεν θα τους αδικήσω για την στάση τους, αφού οι αλλαγές αυτές δεν τους αφήνουν όλες τις φορές περιθώριο για να εξελιχθούν ως φορείς της εκπαίδευσης, ως μάχιμοι «δάσκαλοι».
- Στα σχολεία ΔΕΝ γίνεται αξιολόγηση και ορθή επιλογή δραστηριοτήτων ή των διάφορων διαγωνισμών που προκηρύσσονται από το Υπουργείο Παιδείας! Αποτέλεσμα; «Φορτώνονται» καθηγητές και μαθητές με πολλά πράγματα, μειώνεται ο ουσιαστικός διδακτικός χρόνος και ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ αν όλα αυτά που «προσκομίζουν» οι μαθητές στους διάφορους διαγωνισμούς είναι ΔΙΚΑ τους δημιουργήματα, αν έγιναν επειδή το επιθυμούσαν να ασχοληθούν με ζήλο και μεράκι.
- Πόσο ικανοί είναι ΟΛΟΙ οι διευθύνοντες/ διευθύνουσες τα σχολεία να ασκήσουν σωστά τα καθήκοντα που πηγάζουν από τη θέση του Διευθυντή/ της Διευθύντριας; Πόσο καλά γνωρίζουν το προσωπικό που υπηρετεί στα σχολεία τους και πόσο ευέλικτα αξιοποιούν τις ικανότητες που έχουν;
- Είναι λυπηρή η γενική εικόνα που παρουσιάζει το μεγαλύτερο σύνολο μαθητών και μαθητριών, αυτή της κόπωσης, της αδιαφορίας, της εχθρικής στάσης προς το σχολείο, τους εκπαιδευτικούς και γενικότερα της μάθησης. Η οικογένεια έχει μέγα μερίδιο ευθύνης ΚΑΙ γι αυτό! Αδυνατούν οι γονείς/ κηδεμόνες να δεχτούν την πραγματική εικόνα του παιδιού τους, εύκολα κατηγορούν τους δασκάλους των παιδιών τους, αδικαιολόγητα παρεμβαίνουν στα σχολικά τεκταινόμενα, δίνουν εύκολα το μήνυμα πως πάντοτε φταίνε οι όποιοι ΑΛΛΟΙ (Υπουργός, Επιθεωρητες, Διευθυντές, Καθηγητές) για την κακή πορεία των πραγμάτων!
- Πόσο υγιές είναι το να υβρίζονται πρόσωπα και θεσμοί με ευκολία ανεκδιήγητη; Κανείς δεν εξετάζει το γεγονός ότι ένα ελάχιστο ποσοστό μαθητών και μαθητριών μελετά πραγματικά κι ενδιαφέρεται ουσιαστικά να μάθει ή επιδεικνύει εξακολουθητική προσπάθεια να βελτιώνεται!
- Ας ιδωθεί με ιδιαίτερη προσοχή και ένα άλλο μείζον θέμα: Αυτό της συμπεριφοράς τους, της ευγένειας, του σεβασμού, της αναγνώρισης για όσα με κόπο επιχειρούνται σε κάθε σχολική μονάδα σε βάση καθημερινή!
Μήπως είναι ευρύτερο πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας στο νησί; Η απουσία, δηλαδή, ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς , ο άκρατος εγωκεντρισμός, η χρησιμοθηρική τάση και η απουσία ανάγκης να τηρούνται σε καθημερινή βάση συμπεριφορές και στάσεις διαφορετικές, βασισμένες σε πράγματα απλά: αναγνώριση του καλύτερου, συνειδητοποίηση αδυναμιών και επιθυμία «επούλωσής» τους.
Κάθε Υπουργός και πολύ περισσότερο ο ήδη έχων τη θέση, είναι βέβαιο πως προβληματίζεται, τολμά και επιχειρεί πράγματα που ξεκινούν πρώτα από τη γνώση και την εμπειρία του τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν αξιώθηκε ΙΚΑΝΩΝ συνεργατών για κάθε επιχειρούμενη αλλαγή, δεν ξέρω αν το σύνολο των εμπλεκόμενων στην εκπαιδευτική διαδικασία θέλει, συνειδητοποιεί, μπορεί να ακολουθήσει, δεν ξέρω αν θα μπορέσει αυτός ο τόπος να ακολουθήσει συσπειρωμένος ένα όραμα μακριά από πολιτικές πεποιθήσεις και κομματικούς χρωματισμούς...
Δεν έχω σίγουρα τη λύση στην τσέπη μου! Έχω όμως, σίγουρα, τους προβληματισμούς που παρατέθηκαν με την εξαγγελία της σημερινής είδησης, της απογοήτευσης των παιδιών που χάνουν σιγά σιγά κάθε κριτική σκέψη, που γίνονται δέσμια των παθητικών συμπεριφορών που υπαγορεύονται ασυνείδητα από τα κινητά τηλέφωνα, την κολύμβηση χωρίς σωσίβιο στις θάλασσες του κυβερνοχώρου, στον ελλιπή χρόνο που οι οικογένειες αφιερώνουν στις ψυχές των παιδιών αυτών, παιδιών γίνονται όλο και πιο εριστικά και βίαια ...
Αυτά ας τα δούμε ΟΛΟΙ μαζί !
Ανάγκη και χρεία μεγάλη είναι να μοχθήσουμε σκληρά για να έχουμε παιδιά ευτυχισμένα, διαφορετικά μα το ίδιο απαραίτητα, ευαισθητοποιημένα και υπεύθυνα για τις επιλογές και τις πράξεις τους!
*Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης
Συντονιστής Φιλολογικών Μαθημάτων - Θεατρολογίας
