Των παιδιών της Ε’-Στ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ακρωτηρίου
Τι σουπεράτη μέρα ήταν αυτή στο σχολείο της χαράς και της ελευθερίας, το Summerhill!
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα, αλλά επειδή βαρέθηκα να πάω στα μαθήματα, πήγα με τους φίλους μου να ετοιμάσουμε το πρωινό μας. Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να πάμε στο δάσος για παιχνίδι.
Στο δάσος, ακουγόταν το θρόισμα από τα φύλλα και τα πουλιά κελαηδούσαν ξέγνοιαστα… Κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει αυτή την ηρεμία! Εκεί, μαζί με τους φίλους μου αποφασίσαμε να παίξουμε κρυφτό. Περάσαμε καταπληκτικά! Η ώρα κύλησε σαν ποτάμι.
Καθώς παίζαμε, ακούσαμε έναν μυστηριώδη θόρυβο πίσω από έναν θάμνο. Πλησιάσαμε, διστακτικά και τότε έκπληκτοι αντικρύσαμε ένα μικρό, τραυματισμένο και ανυπεράσπιστο σκιουράκι, το οποίο έτρεμε από τον φόβο του. Αποφασίσαμε να το μεταφέρουμε στο εργαστήρι Φυσικών Επιστημών του σχολείου για να το γιατρέψουμε. Έτσι κι έγινε! Ευτυχώς, στο μάθημα των Φυσικών Επιστημών οι δάσκαλοι μάς δείχνουν εμπιστοσύνη, αφού μάς επιτρέπουν να κάνουμε εμείς τα πειράματα. Στο τέλος, αναζητήσαμε κάποιες πληροφορίες στο διαδίκτυο, σε σχέση με το πόσα σκιουράκια γεννάει, τι τρώει και πού ζει. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία!
Αργότερα, στο μάθημα της ξυλουργικής φτιάξαμε τραπεζάκια τα οποία και διακοσμήσαμε με μοτίβα που μάθαμε στο μάθημα των Μαθηματικών και της Τέχνης. Αφού τελείωσα την κατασκευή μου, βοήθησα τη φίλη μου τη Δέσποινα να βάψει το πλοίο της. Χρησιμοποιήσαμε τους λόγους, τους οποίους διδαχθήκαμε στα Μαθηματικά, για να αναμείξουμε τις μπογιές. Επίσης, βοηθήσαμε τον φίλο μας τον Μάριο με τη ξυλόγλυπτη του ηλεκτρική κιθάρα. Τέλος, η φίλη μας η Μαρίνα, έφτιαξε ένα δέντρο σκαλίζοντας πάνω του τις τέσσερις πιο σημαντικές αξίες του σχολείου μας: την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και, φυσικά, την αγάπη.
Τελειώνοντας τη ξυλουργική, συνεχίσαμε με το μάθημα θεάτρου. Ο διάσημος ηθοποιός Χαρωπός Ταλεντίδου μάς βοήθησε να γράψουμε ένα θεατρικό σενάριο για να το παρουσιάσουμε στους γονείς, στους συμμαθητές και συμμαθήτριές μας. Την παράσταση έκλεψε το σκιουράκι που σώσαμε στο δάσος, ο Άλβιν.
Κατά τις δύο το μεσημέρι, όλοι μαζί συνεργαστήκαμε και φτιάξαμε το πιο νόστιμο μεσημεριανό, ψητό κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες. Το καλό ήταν ότι το πετύχαμε κιόλας! Ξέρουμε να επιβιώνουμε, «εξαιτίας» αυτού του σχολείου. Όταν φάγαμε, οι μαθητές-μάγειρες του σχολείου μας, μάς είχαν ετοιμάσει μια έκπληξη… Η έκπληξη ήταν λαχταριστές βάφλες με σιρόπι σοκολάτας και με μπάλες παγωτού βανίλιας. Στο τέλος, αρχίσαμε να καθαρίζουμε την κουζίνα.
Την ώρα του σιωπητηρίου, κάποια παιδιά έπαιξαν επιτραπέζια που χρησιμοποιούμε και στο μάθημα της Γλώσσας, αλλά και των Μαθηματικών. Κάποια άλλα παιδιά, έπαιξαν με τον Άλβιν.
Το απόγευμα, επισκέφθηκα το εργαστήρι ρομποτικής, όπου με τον φίλο μου τον Αντρέα φτιάξαμε ένα ηλιακό αυτοκίνητο. Στη συνέχεια, το βγάλαμε στον ήλιο για να φορτιστεί. Με αγωνία, περιμέναμε να δούμε, αν θα δουλέψει.
Η φίλη μου η Βασιλική, η Στέφανη, ο Παναγιώτης και η Αναστασία συμμετείχαν στο μάθημα της μουσικής, όπου εκεί έκαναν πρόβα το τραγούδι τους για τη θεατρική παράσταση που ετοιμάζουμε. Η φίλη μας η Μαρίνα, από την άλλη, ασκήθηκε στη χορογραφία της. Για τη Μαρίνα, ο χορός είναι ένας τρόπος έκφρασης και νιώθει πολύ χαρούμενη που μπορεί να ασκεί το ταλέντο της στο σχολείο μας.
Στη συνέχεια, η φίλη μας η Ράνια επισκέφθηκε την αγαπημένη της αίθουσα. Την αίθουσα κομμωτικής αφού, όπως λέει και η ίδια, όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει η καλύτερη κομμώτρια του κόσμου. Με το που τέλειωσε η Ράνια από το μάθημά της, κατευθυνθήκαμε προς την πισίνα όλοι μαζί.
Ξαφνικά, ο Μάριος εκνεύρισε τη Φωτεινή και αυτή τον έριξε μέσα στην πισίνα. Ο Μάριος πνιγόταν! Τότε, εγώ και η Ράνια πηδήξαμε στην πισίνα για να τον βγάλουμε. Έπρεπε να του κάνουμε τεχνητή αναπνοή. Ευτυχώς, είχαμε μάθει να χρησιμοποιούμε τις πρώτες βοήθειες. Οπωσδήποτε, έπρεπε να γίνει μία συνέλευση. Στις συνελεύσεις όλοι έχουν ίση «φωνή»: Μαθητές, μαθήτριες και δάσκαλοι. Πιο συγκεκριμένα, οι μαθητές και οι μαθήτριες είναι οι συντονιστές της διαδικασίας. Επίσης, οι αποφάσεις λαμβάνονται με τη συμμετοχή των παιδιών και των δασκάλων. Το πιο σημαντικό είναι πως η ψήφος ενός δασκάλου μετράει το ίδιο με τη ψήφο ενός παιδιού. Έχουμε ισότητα, ανάμεσα σε παιδιά και εκπαιδευτικούς. Προσπαθούμε να μην αδικηθεί κανείς. Η απόφαση που βγάλαμε ήταν πως η Φωτεινή και ο Μάριος θα έπρεπε να καθαρίσουν μαζί την κουζίνα. Στόχος αυτής της απόφασης ήταν η συμφιλίωσή τους.
Στο τέλος της συνέλευσης, αποφασίσαμε πως, λόγω των εκατοντάχρονων του σχολείου θα γινόταν ένα πάρτι δίπλα από την πισίνα, την επόμενη βδομάδα. Στο πάρτι, το κάθε παιδί θα είχε την ευκαιρία να περάσει τη μέρα του με ένα άτομο της επιλογής του, αφού αυτή η μέρα θα ήταν μέρα καλύτερης γνωριμίας. Κάποια παιδιά, διάλεξαν να περάσουν τη μέρα με κάποιο διάσημο, κάποια άλλα με τον πατέρα ή την μητέρα τους κλπ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ήρθε το απόγευμα. Το απόγευμα, περπατήσαμε στο δάσος, όπου και αντικρύσαμε τη μαγεία της δύσης του καυτού και καλοκαιριάτικου ήλιου. Εγώ και οι φίλοι μου, βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα, παίζοντας «θάρρος ή αλήθεια». Το καλό ήταν πως η Φωτεινή και ο Μάριος συμφιλιώθηκαν.
Άρχισε να βραδιάζει και γι’ αυτό σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε στο σχολείο, όπου οργανώσαμε ένα πιτζάμα πάρτι, στο οποίο ήταν καλεσμένοι παιδιά και δάσκαλοι. Λίγο πριν πάμε για ύπνο, ανάψαμε φωτιά, καθίσαμε σε κύκλο και αφηγηθήκαμε τρομακτικές ιστορίες, ο ένας στον άλλο. Αργά το βράδυ, πήγαμε για ύπνο.
Ξαφνικά, άκουσα μία τρομακτική φωνή μιας δασκάλας που τσίριξε: «ΜΠΡΑΝΤΟΝ!!!!». Ξύπνησα σε μία βαρετή τάξη ενός Δημοτικού Σχολείου της Κύπρου...
Ξεκινήσαμε με τα βαρετά Μαθηματικά, τις δύο πρώτες ώρες. Η δασκάλα μας ένιωθε ανία και άγχος για την τόοοοοση ύλη που έχει να διδάξει. Ευτυχώς έχουμε την τύχη τα Ελληνικά μας να είναι αρκετά διασκεδαστικά, γιατί διδασκόμαστε με βιωματικό τρόπο.
Συγκεκριμένα, συχνά καθόμαστε σε έναν κύκλο και διαβάζουμε ολόκληρα παραμύθια όλοι μαζί. Στη συνέχεια, ζωντανεύουμε σκηνές από το παραμύθι χρησιμοποιώντας παγωμένες, βουβές και ζωντανές εικόνες. Ακόμη, τα θέματα που ασχολούμαστε έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα και τα άρθρα μας είναι σύγχρονα. Τέλος, δεν κάνουμε συχνά ασκήσεις γραμματικής, χωρίς να σημαίνει ότι δεν κάνουμε γραμματική, αλλά με έναν τρόπο βιωματικό, στον οποίο καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί η γλώσσα μας. Παρόλα αυτά, λίγα παιδιά έχουν αυτή την ευκαιρία να διδαχθούν με αυτό τον τρόπο.
Μετά από αυτές τις δύο βασανιστικές ώρες, χτύπησε το λυτρωτικό κουδούνι. Πήραμε το φαγητό μας και τότε ένα τσουνάμι από παιδιά ξεχύθηκε στην αυλή. Μόλις φάγαμε, αποφασίσαμε με τους φίλους μου, να παίξουμε κρυφτό. Εγώ έτρεξα να κρυφτώ και, τότε, άκουσα τη τσιριχτή φωνή της κ. Ξινοπούλου «ΔΕΝ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ!». Το διάλειμμα ήταν πολύ μικρό. Μόλις που πρόλαβα να φάω και να πάω τουαλέτα. Με το κτύπημα του κουδουνιού και αναστενάζοντας «αχ και βαχ» επιστρέψαμε στην τάξη.
Όταν ξαναμπήκαμε στην τάξη, είχαμε Φυσικές Επιστήμες. Μου αρέσει αυτό το μάθημα , γιατί έχει πειράματα, αλλά δυστυχώς, συνήθως, δε γίνονται από εμάς, αλλά από τη δασκάλα.
Την έκτη ώρα, είχαμε διαγώνισμα Ιστορίας. Ήθελα να το σκίσω, αλλά η δασκάλα μας, η κ. Ξινοπούλου, δε με άφηνε. Το διαγώνισμα ήταν παν-δύσκολο! Είχαμε μόνο είκοσι λεπτά, για να το τελειώσουμε. Κανένας από την τάξη, δεν πρόλαβε να το τελειώσει. Εκτός από αυτό, ήμουν πολύ αφηρημένος και μπήκα τιμωρία. Τι να κάνω; Βαριέμαι. Σκεφτομαι, συνεχώς το υπέροχο σχολείο που είχα ονειρευτεί. Γιατί; Γιατί να μην υπάρχουν στην Κύπρο τέτοια σχολεία;
Μετά από πάρα μα πάααρα πολλές ώρες, κτύπησε το κουδούνι. Τέλος, το μαρτύριο. Σχολάσαμε και πήγαμε σπίτι. Στα γρήγορα, έφαγα μεσημεριανό και ξεκίνησα έναν μαραθώνιο φροντιστηρίων. Ξεκίνησα με τα Αγγλικά, που είναι, σχεδόν, υποχρεωτικό να πηγαίνω, αφού δεν μπορώ να δώσω τις εξετάσεις που χρειάζομαι από το σχολείο. Βαριέμαι πολύ στα Αγγλικά, γιατί δεν έχουμε βιωματική μάθηση. Στη συνέχεια, πήγα στη σκοποβολή. Ήρθα σπίτι. Κάθισα να διαβάσω. Είναι πολύ δύσκολα. Ειδικά τα Μαθηματικά…Μάλιστα αύριο, έχω διαγώνισμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα πάω χάλια.
Τα σχολεία της Κύπρου είναι τόοοοσο απαίσια. Η βιωματική μάθηση απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτό είναι το χειρότερο. Τα παιδιά πρέπει να ζουν το μάθημα, αλλιώς πώς θα διασκεδάζουν. Επίσης, σε κάποια σχολεία, όπως το δικό μας, οι ώρες Μουσικής και Τέχνης είναι πολύ λίγες. Αυτά είναι τα μοναδικά μαθήματα που μπορούμε τουλάχιστον να ζήσουμε το μάθημα. Θα προτιμούσα να διάλεγα τα μαθήματα που θα πήγαινα, γιατί έτσι δε θα βαριόμουν. Άραγε πότε θα αλλάξουν τα σχολεία μας; Θα αλλάξουν ποτέ;;;
Αξιότιμο ΥΠΠ, βοηθήστε κι εσείς να αλλάξουν αυτά τα φαινόμενα στα σχολεία της Κύπρου. Μειώστε, επιτέλους, την ύλη, για να αυξηθεί η βιωματική μάθηση. Επιτυχημένα σχολεία είναι τα ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!!!!
Σημείωση από την εκπαιδευτικό της τάξης: Το πιο πάνω κείμενο αποτελεί προϊόν συλλογικής γραφής των παιδιών μιας Ε’-Στ’ τάξης, ενός Δημοτικού Σχολείου της Κύπρου. Συγκεκριμένα, τα παιδιά,αφού παρακολούθησαν και συζήτησαν την ταινία “Summerhill” , εξέφρασαν την επιθυμία να δράσουν με κάποιο τρόπο, ώστε τα σχολεία της Κύπρου να γίνουν πιο δημοκρατικά. Αφού ολοκλήρωσαν τη συγγραφή των ατομικών τους κειμένων, προχώρησαν στη συγγραφή ενός συλλογικού κειμένου, το οποίο αποτελεί την έκφραση της «φωνής» τους, τόσο ως προς το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα, όσο και ως προς το σχολείο που επιθυμούν και οραματίζονται να έχουν. Ας ελπίσουμε πως κάποτε οι «φωνές» τους θα εισακουσθούν. Άλλωστε γι’ αυτές τις «φωνές» γίνονται όλα, ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να γίνονται.
