ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΣΙΑΜΜΑ*
Τώρα σε θέλουνε σκυφτό, τώρα σε θέλουν νικημένο, ανήμπορο κι υποταγμένο για να ξεχνάνε αυτό που ήταν, λέει ένα τραγούδι του τραγουδοποιού Παύλου Παυλίδη... Είναι ο μόνος τρόπος να κάνουν ό,τι θέλουν. Να ξεπουλήσουν ακόμα και το ίδιο τους το σπίτι στην ανάλογη τιμή. Το δικό τους σπίτι ας το κάνουν ότι θέλουν. Στο κάτω κάτω, δικό τους είναι. Το δικό σου όμως; Θα τους αφήσεις να το ξεπουλήσουν; Θα μου πεις, τους ημικρατικούς τους ξεπούλησαν ήδη. Δε μένει τίποτα άλλο να ξεπουλήσουν. Μένει φίλε. Μένει η ζωή σου, η περηφάνια σου, η αξιοπρέπεια σου. Θα δεχτείς να την πουλήσουν κι αυτή;
Εγώ δε δέχομαι. Εγώ ήμουν έξω από τη Βουλή και έδωσα το παρών μου. Μια και δυο και τρεις και πολλές φορές. Βροντοφώναξα από τα βάθη της ψυχής μου ότι, δε δέχομαι αυτά που μου πλασάρουν. Εσύ φίλε; Δεν έδωσες το παρών σου. Πίστεψες ότι είναι ένας αγώνας μάταιος. Όταν θα έρθουν να σου πουν όμως ότι ξεπουλούν τη ζωή σου, εκεί τί θα πεις; Μην τρέφεις αυταπάτες... Να πούμε και του στραβού το δίκιο. Τη ζωή σου ήδη την ξεπουλούν. Την ξεπουλούν σ' αυτούς που έχουν τα λεφτά. Στους μεγάλο επιχειρηματίες και στο κεφάλαιο.
Σε πληρώνουν 500 ευρώ το μήνα και σου λένε, ζήσε. Ζήσε με ενοίκιο, λογαριασμούς, οικογένεια, παιδιά και όλα τα συναφή. Μπορείς; Μάλλον όχι. Κρίση σου λένε. Δεν έχουμε λεφτά. Σοβαρά; Όλως παραδόξως τα λεφτά έχουν αφανιστεί από προσώπου γης. Όχι φίλε. Από προσώπου μου εμένα και σένα. Αυτονών τα πρόσωπα μια χαρά ξέρουν που είναι τα λεφτά... Σε λογαριασμούς και μαζεύονται... Νιώθεις στενοχώρια, θλίψη... Δεν είσαι μόνος... Υπάρχουν κι άλλοι. Πολλοί. Η γραμμή μεταξύ αυτών των συναισθημάτων και της μετατροπής τους σε οργή, είναι πολύ λεπτή.
Πέρνα λοιπόν τη γραμμή. Κάνε το βήμα. Κάνε τη θλίψη σου οργή. Στο επόμενο κάλεσμα για τη Βουλή, για την όποια Βουλή, δώσε το παρών σου. Να είσαι εκεί. Το πιο πιθανόν είναι ότι δε θα καταφέρεις κάτι πρακτικό. Δε θα ανατρέψεις την όποια απόφαση. Θα καταφέρεις όμως να είσαι ήσυχος με τη δική σου συνείδηση. Ότι έκανες αυτό που περνούσε από το χέρι σου για να το σταματήσεις... Να δείξεις την οργή σου. Μην μείνεις άπραγος.
Σε καλούν συνδικάτα, πολιτικά κόμματα, πολιτικές νεολαίες. Πολιτικοί είναι κι αυτοί θα μου πεις. Θα σου απαντήσω όμως ότι, τα πάντα στη ζωή σου είναι πολιτική. Από τα 10 ευρώ που δίνεις όταν πας στις πρώτες βοήθειες, στο κόμιστρο που αναγκάζονται να πληρώνουν οι μαθητές, στα 500 ευρώ μισθό που παίρνεις... όλα είναι πολιτική... αρκεί να καταλάβεις ποια πολιτική είναι που σε συμφέρει εσένα και τους γύρω σου. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις... Μακάρι όμως να μην είναι για τη ζωή σου αργά...
Υ.Γ. Στο μυαλό μου σήμερα καρφώθηκε το σύνθημα: «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη». Γιατί; Γιατί θαύμασα τη σοφία του λαού που το σκέφτηκε. Το πρωτοάκουσα στις πορείες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας στην Ελλάδα πριν από χρόνια... Φαίνεται ότι κάποια πράγματα είναι τόσο επίκαιρα που δε θα αλλάξουν. Δε θα αλλάξουν όσο δεν αλλάζεις εσύ... Μην σκύψεις το κεφάλι.. Στάσου με όση αξιοπρέπεια σου άφησαν, και δείξε την οργή σου...
*Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
