ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Ώστε έτσι, ε; Η εκκλησία ζητά λόγο, ή το λόγο, για τα της παιδείας.
Από ποιον; Μα δεν αντιλήφθηκε ο, κατά τα άλλα εμβριθής και επινοητικός, Αρχιεπίσκοπος πως οι λόγοι και οι ρόλοι πια δεν αποδίδονται αλλά κατοχυρώνονται και κάποτε ακυρώνονται ή αν το θέλει αλλιώς ας πρόσεχε… Διότι υπάρχουν κι άλλοι Ιεράρχες, κυρίως στην αλλοδαπή, που δεν υποδύονται απλώς αλλά ενσαρκώνουν ανεπιτήδευτα και χωρίς κοινωνικές ενστάσεις τον αυθεντικό τους ρόλο. Και τους χαιρόμαστε…
Διότι υπήρξαν χρόνοι παλιοί, που οι ιστορικοπολιτικές συγκυρίες ανέδειξαν την εκκλησία ως τον κατεξοχήν διαμορφωτικό παράγοντα στα ζητήματα της εθνικής, πολιτικής και ηθικής παιδείας και υπόστασης του λαού μας.
Η πολιτική σκληρότητα των εκάστοτε κατακτητών και η συνακόλουθη απουσία στοιχειωδών μορφών πολιτικής, πολιτειακής και άλλης θεσμικής οργάνωσης και έκφρασης του λαού μας, η παντελής έλλειψη συστήματος παιδείας αναδείκνυαν τους Ιεράρχες ως λυτρωτές του ανείπωτου πόνου και διερμηνευτές των αιωνίως καταπιεσμένων απελευθερωτικών πόθων, επιπλέον ως αγωγούς παιδείας.
Έκτοτε κύλισε πολύ νερό… Απελευθερωθήκαμε από τα κατακτητικά δεσμά, όσο έγινε και τούτο, και με τη βοήθεια μελών της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, κυρίως βέβαια του χαμηλού κλήρου. Αναπτύξαμε δημοκρατικές ευαισθησίες, ρίξαμε και λίγο φως στο δεισιδαιμονικό μυαλό μας, γνωρίσαμε κόσμους άλλους και αξίες και ιδανικά. Άσε που τα πράγματα άλλαξαν και για τους άγιους πατέρες. Δρουν, στις μέρες μας, μέσα στους πειρασμούς της καταναλωτικής, σκανδαλιστικής κοινωνίας μας και κάποιοι εξ αυτών, προεξάρχοντος του Χρυσοστόμου του Β΄, βάλθηκαν να μας πείσουν για τις υψηλές επιδόσεις τους σε …διάφορους τομείς, πλην αυτού της ευθύνης τους. Ο εθναρχικός ρόλος της εκκλησίας εξέπνευσε με το θάνατο του Μακάριου. Αμετάκλητα. Ή αμφιβάλλει κανείς, ιδιαίτερα από τους διαπρύσιους κήρυκες της ευρωπαϊκής μας πορείας;
Θέλει, λοιπόν, η εκκλησία. Μπορεί;
Διαθέτει τα εχέγγυα να ΄΄δει΄΄ τον κόσμο και τις ανάγκες του μακριά από τον παραμορφωτικό, στρεβλωμένο ΄΄ χριστιανικό΄΄ φακό της; Μπορεί, με σύμμαχο την αυθεντική χριστιανική κοσμοθεωρία, να υπερβεί την υλιστική της προσήλωση και να ανακουφίσει τους φτωχούς και καταφρονεμένους(καθόλου δεν υποτιμώ τη δράση που αναπτύσσουν στους χαλεπούς καιρούς μας ορισμένες Μητροπόλεις, αυτό όμως δεν σώζει την παρτίδα); Μπορεί με πνεύμα ανεκτικότητας να προσαρμοστεί στα δεδομένα των σύγχρονων , πολυθρησκευτικών, πολυπολιτισμικών κοινωνιών; Μπορεί με το ηθικό, αξιακό της παράδειγμα να φωτίσει και να λυτρώσει τους νέους από την ερεβώδη, μολυσμένη ατμόσφαιρα, που τους αφαιμάσσει;
Εάν, ναι, τότε έχει και λόγο και ρόλο, πάντως ήπια συνδιαμορφωτικό, ποτέ πλέον πρωταγωνιστικό. Ούτε στην Παιδεία, ούτε στην οικονομία πολύ δε περισσότερο στο Εθνικό πρόβλημα.
Διαφορετικά το κοιλοπόνι θα αποβεί τερατογένεση αναλόγου αποτελέσματος του δοκιμασμένου Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια… και δεν τη χρειαζόμαστε.
Αυτά νάχει υπόψη του ο, κατά τα άλλα συμπαθής, νέος Υπουργός Παιδείας.
*Βουλευτής ΑΚΕΛ
