ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑΣ ΜΑΝΩΛΗ*
Ήταν απόγευμα, και έπρεπε να πάω στο μάθημα αν και όχι του έτους μου, αλλά μικρότερου για ακαδημαϊκούς λόγους. Εσύ εν μέσω μαθήματος σηκώθηκες και έφυγες βιαστικός. Προηγουμένως στο μάθημα Πολιτικής Επικοινωνίας μας έλεγες πόσο αηδιάζεις τους πολιτικούς καθώς έχουν «ξεπουλημένες θέσεις και δεν συμβαδίζουν με τα πιστεύω σου». Παρόλα αυτά ήξερα που θα πήγαινες, αλλά ευελπιστούσα και θεωρούσα ότι δεν θα φτάνατε σε αυτό το σημείο.
Τις προηγούμενες μέρες δε, στο πανεπιστήμιο είχε συζητηθεί πολύ το θέμα με την επίσκεψη του Ταλάτ. Εγώ επιπόλαια έλεγα «σιγά, δεν θα κάνουν τίποτα». Και όμως ως θύμα και εγώ της άρνησης να καταλάβω τι πραγματικά είναι ο φασισμός και ο εθνικισμός, έκλεινα τα μάτια.
Όταν είχαν τελειώσει τα μαθήματα και είδα ότι δεν προλάβαινα τη συζήτηση, πήγα σπίτι και άνοιξα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δυστυχώς είχαν όλα γίνει. Οι ειδήσεις το έλεγαν ξεκάθαρα ότι, υπήρξαν φασαρίες την ώρα της εκδήλωσης από γνωστό πλέον εθνικιστικό κόμμα και ομάδες. Προκλήσεις που ήθελαν να πυροδοτήσουν το όλο κλίμα, καθώς αυτό ήθελαν να κάνουν εδώ και μέρες καλώντας τον κόσμο να παρευρεθεί στο πλευρό τους.
Τότε άρχισα να σκέφτομαι πως εσύ και οι άλλοι είχατε το θράσος, γιατί περί θράσους μιλάμε, να εξανεμίζετε με τις εθνικιστικές σας τάσεις τις ελπίδες για λύση. Πως μπορείς ως λογικό όν να πιστεύεις ότι αυτές οι πράξεις θα λύσουν το πρόβλημα της πατρίδας μας;
Το χειρότερο απ όλα, ήταν ότι έλεγες ότι κανείς δεν δείχνει «την υπέρτατη αγάπη που ζητάς προς το έθνος σου και την μοιρασμένη σου πατρίδα». Και αναρωτιέμαι, είναι αγάπη προς την πατρίδα όταν δεν μπορείς να διεξάγεις έστω διάλογο με τους ανθρώπους της ίδιας σου της πατρίδας όπως είναι οι Τουρκοκύπριοι; Είναι σεβασμός προς την εθνική σου καταγωγή (που πολλές φορές κατηγόρησες εμάς ότι την απαρνιούμαστε) να σηκώνεις την τιμημένη με αγώνες και θυσίες ελληνική σημαία, για να βρίσεις κάποιον ή έστω για να μας αποδείξεις ότι εσύ αγαπάς κάτι περισσότερο από τους άλλους; Ή μήπως οι ενστάσεις σου περί ομοσπονδίας είναι τόσο δυνατές που να θέλετε με τις κινήσεις σας να δίνετε περισσότερο «δίκαιο» προς την Τουρκία, έτσι ώστε να καταλήξουμε σύντομα πλέον στην καταστροφική διχοτόμηση;
Θα ήθελα να μου απαντούσες ως «αυτόνομος εθνικιστής» που είσαι. Αλλά δεν ζητώ απαντήσεις μόνο από εσένα, αλλά και αυτούς που ιδεολογικά δεν εκφέρουν την ιδεολογία σου στο άκρο, απλά μονάχα την τοποθετούν προς τα δεξιά. Αυτοί που τώρα τρέχουν να σώσουν καταστάσεις και ξαφνικά νομίζουν ότι μια απόλυση ενός αρχηγού της Αστυνομίας θα τους σώσει από το τέρας που μεγάλωναν για χρόνια και ενώ δεν μπορούν να το ελέγξουν, πλέον το παίζουν ανήξεροι. Ενώ το τέρας αυτό έχει ιστορικό παρελθόν, καθώς μετά τα τραγικά γεγονότα του νησιού το 1974, άνθρωποι με αυτές τις εθνικιστικές τάσεις βρέθηκαν κάτω απ’ τη στέγη τους, γιατί μεγάλωσαν γενιές νέων με το σύνθημα «γη ελληνική», χωρίς να αποδώσουν πρώτα από όλα την αγάπη προς την πατρίδα και μετά προς τις εθνικές καταβολές που ποτέ κανείς δεν αρνήθηκε. Γιατί στέριωσαν καλά το αίσθημα της αηδίας και του μίσους απέναντι στον απλό Τουρκοκύπριο συμπατριώτη μου, που ζητά κι αυτός μια λύση χωρίς μητέρες πατρίδες, από τους Κύπριους για τους Κύπριους. Γιατί πλέον θεωρούν τους εαυτούς τους διαφορετικούς από το άκρο, αλλά σε κάθε εθνικιστική έξαρση, ένεκα της συσπείρωσης, τα πρόσωπα του εθνικισμού μοιάζουν ίδια…
Θα ήθελα να μου απαντούσατε όλοι εσείς. Γιατί οι πράξεις ετών έχουν αποτέλεσμα, γιατί όσο και να επικαλείστε πλέον την έννοια της αγνής αγάπης για την πατρίδα, το μίσος που δώσατε τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορεί να ησυχάσει. Η σπίθα που θέλατε να εκτρέφετε μπορεί να γίνει πυρκαγιά, και αλίμονο τότε, γιατί θα καούμε ξανά. Και όπως είπε ο Μπρεχτ «Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό».
*Φοιτήτρια Επικοινωνίας και Διαδικτύου ΤΕΠΑΚ
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
