Ήρωες δάσκαλοι


ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΣΟΥΛΙΔΗ*

Η ταυτοποίηση των οστών του ήρωα δασκάλου Παναγιώτη Λάμπρου από το Λυθροδόντα οδηγεί εκ νέου τη σκέψη μας σε όλους όσους χρειάστηκε να δώσουν τη ζωή τους, τελευταίο και υπέρτατο δώρο για να παραμείνει η Κύπρος ελληνική, για να παραμείνουμε εμείς σήμερα στα χώματά της. Η θυσία του ήρωα δασκάλου Παναγιώτη Λάμπρου έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εκπαιδευτικών που έδωσαν τον όρκο με την είσοδό τους στην Παιδαγωγική Ακαδημία να μεταλαμπαδεύσουν τις αξίες της ελληνικής μας ιστορίας και της χριστιανικής μας παράδοσης και έκαναν αυτό τον όρκο μάθημα ζωής και πράξη παραμένοντας συνεπείς στο κάλεσμα της πατρίδας της κυπριακής ιστορίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επισκεπτόμενος την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου, είχε προδιαγράψει την πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσουν οι νέοι δάσκαλοι:

«Εις σας εναπόκειται να ενσταλάξετε εις την ψυχήν των παιδιών μας την αγάπην προς την ελευθερίαν, τον έρωταν προς την αλήθειαν, την αφοσίωσιν εις το καθήκον, το χρέος προς την πατρίδα, την προσήλωσιν εις την δικαιοσύνην, την εμμονήν εις τα ελληνοχριστιανικά πνευματικά αγαθά».

Τέτοιες μέρες, λοιπόν, η σκέψη μας στρέφεται κοντά στους ήρωες δασκάλους μας, και η υπόμνηση της θυσίας τους αποτελεί ελάχιστο αλλά οφειλόμενο χρέος προς τους νέους δασκάλους.

Ανάμεσα στα γνωστά ονόματα δασκάλων που θυσιάστηκαν στους πρόσφατους απελευθερωτικούς αγώνες μνημονεύουμε το δάσκαλο ήρωα του Φρενάρους Φώτη Πίττα που θυσιάστηκε στο Λιοπέτρι, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1958, τον Ιερολοχίτη δάσκαλο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ανδρέα Γερούδη από τη Γαλάτα που έπεσε στην Πάφο το Μάρτιο του 1964, το δάσκαλο Ανδρέα Χαραλαμπίδη από την Άρμου που θυσιάστηκε στις μάχες της Τηλλυρίας στις 7 Αυγούστου του 1964, τον Ανδρέα Λάρδου από τη Λετύμπου που επίσης θυσιάστηκε στην Τηλλυρία στις 9 Αυγούστου του 1964.

Στο ίδιο κάλεσμα της πατρίδας βρέθηκαν οι δάσκαλοι δέκα χρόνια αργότερα, το πικρό καλοκαίρι του 1974. Ο Πανίκος Πουργουρίδης, από το Μονιάτη πέφτει στις 20 Ιουλίου του ΄74 στη Λεμεσό και ο Νίκος Νικολάου από τον Άγιο Γεώργιο Σπαθαρικού θυσιάζεται στο Λιμνίτη στις 16 Αυγούστου 1974. Μαζί με αυτούς και ο μέχρι πρότινος αγνοούμενος του οποίου τα οστά έχουν ταυτοποιηθεί, δάσκαλος Γιώργος Γεωργίου, από την Κώμα του Γιαλού που στις 24 Ιουλίου χάθηκε στην Κερύνεια.  Στην ομάδα των αγνοουμένων δασκάλων περιλαμβάνονται ακόμη οι Ανδρέας Κυπριανού από την Κάτω Δευτερά, ο Κακουλλής Μουστακάς από τα Λύμπια και ο Παντελής Νικηφόρος από την Αλάμπρα που χάθηκαν στην περιοχή Μια Μηλιά-Κουτσοβέντη στις 14 Αυγούστου το 74, ο Παντελής Κωνσταντίνου από την Άσσια που χάθηκε στο χωριό του επίσης στις 14 Αυγούστου. Ο Παναγιώτης Λάμπρου από το Λυθροδόντα, ο οποίος συνελήφθη στο χωριό Βόνη ανήμερα της 15ης Αυγούστου του 1974, μέχρι πρότινος αγνοούμενος, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των ηρώων δασκάλων .

Μια παράθεση ονομάτων που μπορεί να έχει ως αφετηρία τη γέννησή τους και τελευταίο σταθμό τη θυσία ή τη χρονική στιγμή της εξαφάνισής τους αλλά που ταυτόχρονα στιγματίζεται και οριοθετείται από τον ενδιάμεσο χρόνο. Τον ενδιάμεσο χρόνο που κρύβει την απέραντη αγάπη τους για τις αξίες και τα ιδανικά που δίδασκαν, που κρύβει την ανθρώπινη διάσταση της ύπαρξής τους, που κρύβει ό,τι οι ίδιοι άφησαν πίσω τους, την οικογένειά τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τους μαθητές τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε την απάντηση του Ανδρέα Λάρδου στο συνάδελφό του Γαβριήλ Γεωργιάδη, όταν του ζητήθηκε να μη συμπεριληφθεί, ως οικογενειάρχης που ήταν, στην ομάδα που θα αναχωρούσε για το πεδίο των συγκρούσεων στην Πάφο: «Γαβρίλη, στα σχολεία διδάσκουμε Ιστορία. Και μιλούμε για τους ήρωες του 21 και του Αγώνα της ΕΟΚΑ, που μπροστά σε υπέρτερες δυνάμεις όχι μόνο δεν υποχώρησαν, αλλά θυσίασαν και τη ζωή τους ακόμα για τη λευτεριά της Πατρίδας μας. Αν δεν πάω τώρα, θα ξανατολμήσω άραγε να μιλήσω στα παιδιά για αγώνες και Ελευθερία; Και πώς θα αντικρίσω τους μαθητές μου, αν κάποιος με ρωτήσει «εσύ, κύριε, γιατί δεν πήγες να πολεμήσεις;» Όχι, Γαβρίλη, δεν μπορεί να γίνει έτσι, μη μου στερήσεις αυτό το δικαίωμα…».

Είναι αδύνατον μέσα στην περιορισμένη έκταση ενός άρθρου να δοθεί το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων και όλων όσων άλλων γνωστών και άγνωστων δε δίστασαν στις δύσκολες ώρες που έζησε η Κύπρος να βρεθούν στην πρώτη γραμμή και να γίνουν θυσία και ολοκαύτωμα για χάρη της. Είναι όμως δυνατό να γίνει μια αναφορά, έστω και με την ευκαιρία των ημερών αυτών, που είναι – τουλάχιστον για τους περισσότερους, θέλω να πιστεύω -  μέρες μνήμης, έτσι ώστε να γνωρίζουμε ή να μαθαίνουμε οι νεότεροι πόσο βαθιά ποτισμένη με αίμα και αγάπη είναι η γη μας.

*Ιστορικός της Εκπαίδευσης

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










427