Έχω την αίσθηση πως εμείς
είμαστε οι Καλικάντζαροι,
μιας και μια χαρά καταφέρνουμε
να πριονίζουμε χρόνια τώρα
τον κορμό του δέντρου
που κρατά την πατρίδα μας
ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Τα Χριστούγεννα είναι μια ανάσα μακριά. Τα προσπεράσαμε. Μας κυνηγούν. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο τα περιμέναμε πως και τι, και τώρα ξαφνικά όσο και αν τρέχουμε μας ξέφυγαν. Το σίγουρο είναι πως έφτασαν, τα ζήσαμε, τα χαρήκαμε όσο τα χαρήκαμε, όπως τα χαρήκαμε. Ακούσαμε για άλλη μια φορά το πιο όμορφο αληθινό παραμύθι που γράφτηκε ποτέ. Το παραμύθι της γέννησης του Χριστού. Το αποκαλώ παραμύθι γιατί ενώ καμία σχέση δεν έχει με τα γνωστά σε όλους μας παραμύθια, εκείνα που ξεκινούν με το μια φορά και έναν καιρό, και τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ενώ λοιπόν καμία σχέση δεν έχει με όλα αυτά, είναι το πιο παραμύθι από όλα τα παραμύθια και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Είναι το παραμύθι που όπως λέει και η ετυμολογία του μας χαρίζει την παραμυθία- την παρηγοριά δηλαδή, πιο πολύ από όλα τα άλλα. Γιατί είναι το παραμύθι που σκορπά πιο απλόχερα από κάθε παραμύθι την ελπίδα. Την ελπίδα πως θα νικήσουμε τον θάνατο. Σε όλους εμάς που από εγωισμό και μόνο απωλέσαμε τον παράδεισο. Ένα παράδεισο που μας προσφέρεται ξανά και ξανά αλλά αρνούμαστε να μπούμε. Το παραμύθι το παρηγορητικό της γέννησης του Μεσσία εκείνο το παραμύθι που πραγματικά έγινε μια φορά και έναν καιρό, και γίνεται ξανά και ξανά, καθεχρονικά, αν του επιτρέψουμε φυσικά να ξετυλιχθεί στις καρδιές μας. Ένα παραμύθι που ό,τι και να λέμε σίγουρα το χρειαζόμαστε στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε.
Και πέρασαν τα Χριστούγεννα του 2014, και μετρούμε τις τελευταίες μέρες πριν από τον νέο χρόνο. Τα έθιμα ζωντάνεψαν για ακόμη μια φορά σε μια απελπισμένη συλλογική προσπάθεια να κρατηθούμε από την παράδοση. Τα φαγοπότια καλά κρατούν από σπίτι σε σπίτι, τα δώρα, αν και μικρότερα σε αξία, εξακολουθούν να ανταλλάζονται με τα παιδιά να ζουν για άλλη μια φορά το παραμύθι των Χριστουγέννων που εδώ και χρόνια μετακινήθηκε από τη φάτνη και τη Βηθλεέμ στα λαμπερά πολυκαταστήματα με τα παιχνίδια και τα ηλεκτρονικά.
Πέρα από αυτά και άλλα που επετειακά γράφτηκαν σωρηδόν τις μέρες που πέρασαν αλλά και τις λίγες που απομένουν μέχρι να γυρίσει ο χρόνος, ο μύθος που τριγυρίζει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι εκείνος του 12ημέρου, με τους Καλικαντζάρους. Το ξέρετε πως από την παραμονή των Χριστουγέννων και μέχρι το καλάντισμα των Φώτων είναι δίπλα μας; Τρώνε μαζί μας, γλεντάνε μαζί μας και μας κάνουν πλάκες;
Όλα καλά μέχρι εδώ, γιατί το δέντρο που πριόνισαν, υπό κανονικές συνθήκες μέχρι τα φώτα, μέχρι την επιστροφή τους στον κάτω κόσμο, γερό και δυνατό, λες και δεν είχε ποτέ πριονιστεί θα μπορέσει να σηκώσει για άλλη μια χρονιά, τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε στα γερά και δυνατά κλαδιά του.
Η αγωνία μου είναι άλλη, έχω την αίσθηση πως αυτή τη φορά οι Καλικάντζαροι δεν έφυγαν ποτέ. Πως είναι γύρω μας παντού. Έχω την αίσθηση πως εμείς είμαστε οι Καλικάντζαροι, μιας και μια χαρά καταφέρνουμε να πριονίζουμε χρόνια τώρα τον κορμό του δέντρου που κρατά την πατρίδα μας. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το τι γίνεται με τα σκάνδαλα που ξεσκεπάζονται, όσο ξεσκεπάζονται, το ένα μετά το άλλο. Νομίζω πως ζούμε στην «εποχή των καλικαντζάρων». Έχω την αίσθηση πως έχουμε όλοι μεταλλαχθεί σε άτομα άτολμα και ευθυνόφοβα (έτσι λένε στην Μακεδονία). Δηλώνω πρώτη από όλους καλικάντζαρος και αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί αφού ως ενεργός πολίτης αυτού του τόπου, το μόνο που κάνω είναι να πνίγω τις ενοχές μου με αρθράκια ενώ το δέντρο πριονίζεται με την όποια ενοχή μου και σίγουρα με την ανοχή μου.
Εννοείται πως σίγουρα παραπαίουμε χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό. Με αιχμή του δόρατος των ημερών τις ανακοινώσεις για αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του προεδρικού με δημιουργία θέσης Γενικού Διευθυντή Προεδρίας καθώς και τον πιθανό ανασχηματισμό… Την ίδια ώρα που η Τουρκία συνεχίζει ακάθεκτη και αδιάλλακτη, το φυσικό αέριο λειτουργεί ως ωρολογιακή βόμβα, οι Κυπριακές Αερογραμμές πνέουν τα λοίσθια, οι εκποιήσεις μαγειρεύονται, τα σκάνδαλα μας σκανδαλίζουν όλους, οι δανειστές μας έχουν μόνιμα με το πιστόλι στον κρόταφο για να κινούμαστε με βήματα σταθερά στη σκακιέρα που στήθηκε σε ένα παιχνίδι προκαθορισμένο…
Λίγη παραμυθία αναζητώ λοιπόν στην εποχή των Καλικαντζάρων… και καλά Φώτα να φτάσουμε.
* Εκπαιδευτικός
