ΤΗΣ ΣΤΕΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ*
Η παράσταση σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βασιλείου βασίζεται στο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά «Τα Μαγικά Μαξιλάρια του Σαυρίλιου Βρισελιέ» και απέσπασε το τρίτο βραβείο καλύτερης παράστασης στο 30ο Παγκύπριο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου του ΘΟΚ.
Σε μια περίοδο κατά την οποία το θέατρο αναγνωρίζεται ως παιδαγωγικό εργαλείο και η Παιδαγωγική αναζητεί θεατρικές οδούς και μεθόδους για να επιτελέσει το έργο της, η βράβευση της θεατρικής παράστασης ενός ερασιτεχνικού θεατρικού σχήματος παιδαγωγών, δεν μπορεί παρά να είναι η εορταστική απόδειξη του πιο πάνω δυναμικού συνδυασμού, τόσο ως ανάγκη όσο και ως πρακτική.
Απαντώντας σε μια απόλυτα δημιουργική διαδικασία παραγωγής και συνδυάζοντας τον θεατρικό αυτοσχεδιασμό με το σκηνοθετικό όραμα και την συγγραφική πρόθεση, η σκηνοθέτιδα Μαρίνα Βασιλείου και οι ΣΚΗΝΟΒΑΤΕΣ κατάφεραν να δώσουν μια ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση στο θεατρόφιλο κοινό της Κύπρου. Απευθυνόμενοι σε κάθε ένα θεατή ανεξαρτήτως ηλικιακού εύρους, θίγουν ιδιαιτέρως ευαίσθητα, άκρως επίκαιρα και συγχρόνως διαχρονικά κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα, που άπτονται της ατομικής ελευθερίας, του δικαιώματος στην έκφραση και της λειτουργίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας ως φορέα αλλαγής, αντίδρασης και εξέλιξης.
Όλα τα πιο πάνω εκτυλίσσονται σε ένα σκηνικό τοπίο, διάσπαρτο με θεατρικές μεταφορές, ονειρικές ποιότητες και έξυπνα λογοπαίγνια. Ο λόγος, η κίνηση, η μουσική και η εικόνα κρατώντας τις ισορροπίες στη δυναμική συνύπαρξή τους, αλλά και μιλώντας –ως τέχνες- η κάθε μια τη δική της γλώσσα, δημιουργούν μια αισθητική ταυτόχρονα δηλωτική, υποβλητική αλλά και αντιφατική, προκαλώντας στους θεατές συνειρμούς πέρα και πίσω από το πλαίσιο της πλοκής και της παράστασης, απαντώντας συχνά στην μπρεχτική πρακτική. Οι χαρακτήρες δομημένοι ξεκάθαρα, αγγίζουν στην παρουσίασή τους, τα όρια της καρικατούρας και της τυποποίησης, προτείνοντας τα αντίστοιχα επίκαιρα, καθημερινά και διαχρονικά είδωλά τους, ως σημεία αναφοράς και σχολιασμού. Τα παιδιά, το μοναδικό αυθεντικό, μη τυποποιημένο και κοινωνικοπολιτικά φορτισμένο στοιχείο της παράστασης, γίνονται ο καταλυτικός φορέας της αλλαγής και της λυτρωτική απαλλαγής από τον εφιάλτη της εξαναγκαστικής απώλειας της ελευθερίας, της βίαιης καταπάτησης της παιδικότητας και της δικτατορικής απαγόρευσης στην φυσική τους ροπή προς τη ζωή και το όνειρο.
Η ιστορία έξυπνα δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός ενήλικα δασκάλου, ο οποίος υπήρξε παιδί αλλά δεν έπαψε να κατανοεί, να σκέφτεται και να ζει σαν παιδί –ανάμεσα σε παιδιά, δημιουργεί την αίσθηση μιας ελπιδοφόρας κυκλικής και επαναλαμβανόμενης κίνησης, η οποία χαρακτηρίζει πέρα από τη σκηνική δράση και την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι ενήλικες με θεατροπαιδαγωγικές πρακτικές και διαδικασίες γίνονται παιδιά και παίζοντας επενδύουν στην νέα γενιά, με την ελπίδα αυτή να μην απολέσει την ικανότητά της να ονειρεύεται, να αναζητά, να διεκδικεί, να αντιδρά, και να διατηρεί ταυτοχρόνως το μοναδικό όπλο της: την αφοπλιστική παιδικότητά της.
Συγχαρητήρια στους δασκάλους που κάνουν θέατρο για να πλησιάζουν τα παιδιά, στους δασκάλους που γίνονται παιδιά για να πλησιάζουν στο θέατρο, στους δασκάλους που μπαίνουν στη θέση των παιδιών μέσα από το θέατρο, στους δασκάλους που δεν διστάζουν να τσαλακωθούν διατηρώντας την παιδικότητά τους και στους δασκάλους που διδάσκουν στα παιδιά πως να διαφυλάσσουν και να διεκδικούν το δικαίωμά τους σε μια παιδικότητα μακριά από τη σφραγίδα οποιουδήποτε ηλικιακού αύξοντα αριθμού. Συγχαρητήρια στους δασκάλους που παίζουν θέατρο. Εξάλλου, η θεατρική τέχνη υπήρξε εν τη γενέσει της μια υπέρτατη πολιτική πράξη ελευθερίας και στην άνθισή της φορέας πολιτισμού, με μοναδικό στόχο, σε κάθε περίπτωση, την ελευθερία στην έκφραση μέσα από αμιγώς δημοκρατικές διαδικασίες.
Όταν το θέατρο, ως δημοκρατική διαδικασία, πολιτική πράξη ελευθερίας και φορέας πολιτισμού, εμπλέκεται στην παιδαγωγική πρακτική και λειτουργεί ψυχαγωγικο-θεραπευτικά, αφαιρώντας από την παιδικότητα την ηλικία, τότε έχουμε σοβαρές πιθανότητες να ελπίζουμε σε έναν κόσμο μελλοντικών ενηλίκων που να μπορεί να ονειρεύεται και να οραματίζεται όπως ακριβώς τα ίδια τα παιδιά, χωρίς τη βοήθεια (ή την απειλή) των «μαγικών μαξιλαριών». Συγχαρητήρια, λοιπόν, στους ΣΚΗΝΟΒΑΤΕΣ, και σε όσους ακολουθούν τα βήματά τους.
*Εκπαιδευτικός Λειτουργός Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού
Κάτοχος:
-Μεταπτυχιακού τίτλου στις Θεατρικές Σπουδές με ειδίκευση σε Υποκριτική και Σκηνοθεσία (MAGISTER ARTIUM, Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, 2016)
-Διπλώματος Υποκριτικής (Δραματική Σχολή Βλαδίμηρος Καυκαρίδης, 2006)
- Πτυχίου στην Εκπαίδευση (Πτυχίο Επιστημών της Αγωγής, Πανεπιστήμιο Κύπρου: Προδημοτική Εκπαίδευση, 2001).
