ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Οριστικό λουκέτο στις Κυπριακές αερογραμμές, μετά από 68 χρόνια ζωής και εκατομμύρια επιχορηγήσεων από το κράτος.
Μια ιστορία την οποία μάθαμε από την καλή και από την ανάποδη στην μακαρία νήσο που ζούμε. Έτρωγαν κάποιοι με χρυσά κουτάλια; Σαφέστατα ναι. Υπήρχαν ατασθαλίες, κακοδιαχείριση, συμφέροντα, διαδικασίες που πολύ απείχαν από τη χρηστή διοίκηση; Η απάντηση και πάλι θετική. Το ξέραμε όλοι εδώ και δεκαετίες; Και πάλι ναι. Δεν είχαμε το πολιτικό θάρρος να πούμε το απλό, δεν βγαίνω, άρα ή αλλάζω πορεία πτήσης ή το κλείνω το μεγάλο μαγαζί και κάνω κάτι μικρότερο. Για ακόμα μια φορά λαϊκίζοντας ξοδέψαμε όχι από αυτά που είχαμε, αλλά από αυτά που δεν είχαμε, κρατήσαμε την εταιρεία στον αναπνευστήρα, ταΐζοντας φρούδες ελπίδες τους εργαζομένους. Κάτι μας θυμίζει το σενάριο. Κάτι με τράπεζες και ΕΛΑ (να δεις τι θα πάθεις πιο ύστερα). Με σίγουρα βήματα εδώ και αρκετό καιρό μεθοδεύτηκε αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες. Με ανθρώπους να κλαίνε, να οργίζονται, να απελπίζονται.
Γράφει σε ένα τοίχο στην Λευκωσία: «Σου κλέβουν τα όνειρά σου. Δράσε ή Σκάσε!» Τίποτα δεν κατορθώνουμε τελικά να κάνουμε, ούτε να δράσουμε, ούτε να σκάσουμε. Ούτε καν να αποδράσουμε ή να το σκάσουμε. Και, ναι, τα όνειρά μας μάς τα κλέβουν πανεύκολα, γιατί κάναμε όνειρα με δανεικά φτερά, με δανεικά λεφτά. Όνειρα πολύ μεγάλα για το μπόι μας; Δεν θα το έλεγα, δεν ήταν τα όνειρα που αποδείχτηκαν μεγάλα, το μπόι μάλλον μας βγήκε πιο μικρό. Όχι γιατί το μπόι του Κυπριακού ελληνισμού είναι εξ΄ ορισμού μικρό. Αντίθετα, σε δύσκολες στιγμές αποδείχτηκε μεγάλο. Τότε που το Εμείς ήταν πιο πάνω από το Εγώ. Αλλά το μίκρυναν τα χρόνια και η καλοπέραση. Το ψεύτικο, το δήθεν, η διαπλοκή, η διαφθορά, η διασύνδεση. Τα όρια του ηθικού από το ανήθικο μπερδεύτηκαν. Όλοι το κάνουν, γιατί όχι και εγώ. Μια μικρή δωροδοκία, μια μίζα, μια εξυπηρέτηση γιατί κάτι θα χρειαστώ κάποια στιγμή και εγώ.
Μίκρυνε τόσο το μπόι μας που τα φτερά από κερί ήταν πολύ μεγάλα για να ταιριάξουν. Και ας τα επισκευάσαμε πολλάκις με δισεκατομμύρια. Στην αρχή πετούσαμε πολύ κοντά στον ήλιο και τα λιώσαμε. Μετά τσακίσαμε και πιάσαμε πάτο, με πανικό σπασμωδικά αγγίξαμε τη θάλασσα και βραχήκαμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως μάλλον σε αντίθεση με τον Ίκαρο, εμείς δε θα καταφέρουμε να αποδράσουμε από τον λαβύρινθο. Γιατί τον λαβύρινθο και τον Μινώταυρο μάλλον τον κουβαλούμε μαζί μας, μέσα μας, αφού ακόμα και τώρα κουβεντιάζουμε με τον ίδιο τρόπο, οι ίδιοι άνθρωποι, παρόμοιες λύσεις, και τα συμφέροντα εκεί. Ποια εταιρεία, με ποιους όρους, αν θα γίνει καινούρια εταιρία. Οι άνθρωποι που δημιούργησαν το πρόβλημα αμφιβάλλω αν θα μπορέσουν να το λύσουν. Είπαμε, τον λαβύρινθο τον κουβαλούμε μέσα μας, μαζί με ένα Μινώταυρο που όσο πάει και παίρνει διαστάσεις δράκου. Όσο μικραίνει το μπόι μας, τόσο μεγαλώνει ο Μινώταυρος και μπερδεύεται ο λαβύρινθος.
Κανένα κουβάρι δεν μπορεί να μας σώσει. Γιατί το κουβάρι για να σε σώσει πρέπει να καταφέρεις να το ξετυλίξεις και οι κόμποι από τις πολύπλευρες εμπλοκές των συμφερόντων είναι μάλλον από εκείνους που δεν λύνονται και πρέπει να κοπούν. Αλλά ποιος έχει το θάρρος να κάνει πράξη το ό,τι δεν λύνεται κόβεται; Μάλλον ο Μέγας Αλέξανδρος που κρύβουμε μέσα μας (ακόμη ελπίζω), έχει κουραστεί με όσα βλέπει, με όσα ακούει, με όσα φοβάται.
Οι Κυπριακές Αερογραμμές που κάποτε ταξίδευαν τα όνειρά μας, που ήταν η μοναδική μας επιλογή, για την οποία νιώθαμε περήφανοι δεν υπάρχει πια. Και φταίμε εμείς. Ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε επιβάτης, το κάθε μέλος του διοικητικού συμβουλίου, ο κάθε υπουργός, ο κάθε βουλευτής, ο κάθε πρόεδρος, ο κάθε ψηφοφόρος. Για όλα όσα κάναμε, μα κυρίως για όλα εκείνα που δεν είχαμε ποτέ το θάρρος να κάνουμε.
* Εκπαιδευτικός
