ΤOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ*
Συχνά πυκνά ακούμε από διάφορους τη φράση «είναι θέμα παιδείας…», όταν θέλουν να περιγράψουν ή/και να κριτικάρουν μια συμπεριφορά που προκαλεί. Είτε πρόκειται για χουλιγκανισμό είτε για ατομικές πράξεις βίας είτε για συμπεριφορές που αποκλίνουν από το γενικά αποδεκτό και ανεκτό. Κυρίως σε συζητήσεις στα ΜΜΕ βλέπουμε διάφορα πρόσωπα που προσκαλούνται στις εκπομπές να δίνουν τη δική τους εκδοχή καταλήγοντας στο τετριμμένο «είναι θέμα παιδείας», «τι γίνεται στα σχολεία μας»; κλπ.
Είναι εύκολο να αποδίδουμε όλα τα κακά της κοινωνίας μας σε κάτι άλλο έξω από εμάς, γιατί αυτό βολεύει, αλλά την ίδια ώρα θα πρέπει να σκεφτόμαστε ο καθένας από τη θέση του τι κάνει ο ίδιος για να μην είναι τα πράγματα όπως είναι.
Όταν καταφερόμαστε κατά του χουλιγκανισμού σκέφτηκε κανείς τι πρότυπο έχει η νέα γενιά, όταν βλέπει κι ακούει εκείνα τα όσα απαράδεχτα συμβαίνουν κατά καιρούς στον ίδιο το «ναό της δημοκρατίας»; Όταν βλέπει βουλευτές να διαπληκτίζονται λεκτικά, όταν πρόσφατα λίγο έλειψε να έλθουν στα χέρια, όταν οι ίδιοι οι βουλευτές παρανομούν με τον πιο προκλητικό τρόπο (βλέπε παράδειγμα με το κάπνισμα). Άραγε για τη δική τους συμπεριφορά φταίνε τα σχολεία μας;
Όταν τα τηλεοπτικά κανάλια γέμισαν με διάφορους διαγωνισμούς ταλέντων και «ταλέντων», όταν κάθε γονιός έφτασε στο σημείο να ονειρεύεται για το παιδί του μια καριέρα τραγουδιστή ή μοντέλου και για το σκοπό αυτό δεν διστάζουν να προωθούν αυτά τα παιδιά στα χέρια όλων εκείνων των «κριτών», που κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται για την καλή ψυχολογία των παιδιών και των νέων, τότε ευθύνονται και πάλι τα σχολεία μας; Ευθύνονται τα σχολεία μας για όλες εκείνες τις σειρές που προβάλλουν – κυρίως τα ιδιωτικά κανάλια – και καλλιεργούν αξίες και κουλτούρα που καμία σχέση δεν έχει με τις παραδόσεις μας και τον ηθικό κώδικα – ατομικό και συλλογικό – ενός λαού υπό κατοχή; Όταν η κάθε διαστροφή και η κάθε αποκλίνουσα σχέση θεωρείται κάτι εντελώς φυσιολογικό και αποδεκτό, όταν π.χ. περνά στους νέους μας ως φυσιολογικό ένας ιερωμένος να ερωτεύεται μια γυναίκα ή ένας πατέρας να ερωτεύεται και να κάνει ερωμένη την φίλη του γιου του ή μια μητέρα να έχει σχέσεις με συμμαθητή του παιδιού της, τότε και πάλι φταίνε τα σχολεία μας;
Φταίνε τα σχολεία που το πιο «πατριωτικό» κανάλι της Κύπρου έχει αναγάγει τον εξευτελισμό του ανθρώπου, την καταπάτηση κάθε έννοιας φιλίας, αντίστασης και αντίδρασης σε κάθε τι που εξευτελίζει τον άνθρωπο – πρόσωπο σε μέσο επιβίωσης. Που δεν θεωρείται ντροπή και όνειδος η προδοσία, η με κάθε μέσο επιβίωση σε βάρος του διπλανού, το ξεγύμνωμα όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής ενώπιον των αδηφάγων τηλεοπτικών βλεμμάτων. Φταίνε τα σχολεία που γονείς παρακολουθούν κάθε βράδυ αυτή τη διαστροφή της ανθρώπινης φύσης μαζί με τα παιδιά τους; Που οι δάσκαλοι τηλεφωνούν στα Γραφεία Παιδείας και διαμαρτύρονται που μικρά παιδιά αποκοιμούνται ή είναι στα όριά τους ελέω ολονύκτιας τηλεοπτικής παρακολούθησης του Survivor; Φταίνε τα σχολεία που ακόμη και η πολιτική ζωή διαποτίζεται με όρους Survivor;
Υποτίθεται στην Κύπρο υπάρχει Αρχή Ραδιοτηλεόρασης. Που ελέγχει και αποδίδει ευθύνες για διάφορα. Από πότε καταργήθηκε η παιδική ζώνη; Από πότε δίνεται η ευκαιρία σε όλο εκείνο το καρακιτσαριό των απογευματινών χαζοχαρούμενων εκπομπών να δείχνουν εξ’ υπαρχής στιγμιότυπα Survivor, σκηνές του λεγόμενου lifestyle, σχόλια ξεκατινιάσματος των πάντων με κύριους αποδέκτες τα ανήλικα παιδιά; Πότε θα αποφασίσει η Αρχή αυτή να αναλάβει το ρόλο της και να προστατέψει τα παιδιά και τους νέους μας; Πότε οι καναλάρχες θα κατανοήσουν πως έχουν ευθύνες απέναντι σ’ αυτό τον κόσμο; Πότε οι βουλευτές μας θα αναλάβουν το σωστικό ρόλο που αναμένει η κοινωνία μας; Που ενώ αναγάγουν σε μείζον ζήτημα μια απλή παράλειψη μιας δημόσιας υπαλλήλου, την ίδια ώρα κάνουν γαργάρα όλα αυτά τα απαράδεκτα που συμβαίνουν γύρω μας - προφανώς γιατί δεν τολμούν να συγκρουστούν με εκείνους που τους δίνουν τηλεοπτικό χρόνο να προβάλλονται;
Αλλά οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας. Ανεξαιρέτως. Η προσπάθεια μεμονωμένων ατόμων στα σχολεία μας με παρεμβάσεις σε γονείς και εκπαιδευτικούς έναντι αυτής της απαράδεκτης κατάστασης δεν είναι αρκετή. Είναι κάτι αλλά δεν αρκεί. Χρειάζονται συλλογικές δράσεις. Οι εκπαιδευτικές οργανώσεις έχουν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δώσουν το παρόν τους σε ένα θέμα που αφορά την ίδια τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας και του λαού μας. Αλλά και ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας οφείλει να βγει μπροστάρης, να ψέξει όλη αυτή την υποκουλτούρα που προβάλλεται κατά κόρο και να ζητήσει συντονισμένα από όλους τους λειτουργούς του Υπουργείου, από τις Ομοσπονδίες Γονέων (που επιχορηγούνται από το ΥΠΠ) να ξυπνήσουν από το λήθαργο.
Ο εχθρός δεν είναι μόνο απέναντι. Είναι και μέσα μας. Κι αυτός είναι κατά πολύ χειρότερος. Η ιστορία δεν μας διδάσκει κάτι; Δεν βλέπουμε ότι μετατραπήκαμε σε μια κοινωνία ατομικιστική που δεν κοιτάμε παρά μονάχα το προσωπικό μας συμφέρον και που δεν διστάζουμε – ως κοινωνία – να κάνουμε μια χαψιά όποιο βρεθεί στο δρόμο μας; Ο θάνατος είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να πεθάνει κανείς. Κι εμείς ανακαλύψαμε, μέσα από την υποκουλτούρα που επιτρέψαμε να ανθεί γύρω μας πολλούς τρόπους για να πεθαίνουμε. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
*Εκπαιδευτικού
