ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΠΟΛΑΣ ΧΑΤΖΗΝΕΟΦΥΤΟΥ*
Με θλίψη, έντονα προβληματισμένη, παρακολουθώ όλο αυτό το συρφετό για το «τις πταίει» για τα αποτελέσματα των Παγκύπριων Εξετάσεων. Πταίει το Υπουργείο, πταίει ο εκπαιδευτικός, πταίει η Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, φταίνε όλοι εκτός από εμάς: ως κοινωνία, ως γονείς, ως μαθητές, ως δάσκαλοι, ως …
Με θλίψη γιατί για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, δεν προσπαθήσαμε να αγγίζουμε το πρόβλημα «επί των τύπων των ήλων» αλλά ο «καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει τον βραχνά των άλλων». Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμένα, από εσένα, εκτός από εμάς. Μονάχα που δε λύνονται τα προβλήματα και σαφώς ούτε μπορεί να επέχει οποιαδήποτε θέση, το ρητό «ό,τι δε λύεται κόπτεται». Η δαιμονοποίηση δε δύναται ούτε να κόψει αλλά ούτε και να εξαφανίσει σαν άσχημος βήχας με το «μαγικό σιροπάκι», τα όποια τρωτά της παιδείας μας. Σίγουρα όλοι και όλα έχουν συνηγορήσει, ακούσια ή εκούσια, στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς και γιατί φτάσαμε εδώ και ήσσονος σημασίας, το τι και ποιο είναι το αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί αποτελεί ένα τετελεσμένο γεγονός που είτε το βαφτίσουμε κακό ή καλό, αναμενόμενο ή απογοητευτικό, δυστυχώς παραμένει εκεί. Άψυχο μεν αλλά τρωκτικό και αρπακτικό σαν τη Λερναία Ύδρα, που θα μας καταβροχθίσει χωρίς να εκλείψει αλλά και σα Νιόβη που θα κλαίει εκ των υστέρων για τον χαμό των παιδιών της.
Η ευθύνη είναι λοιπόν συλλογική και απαιτείται αφενός να εγκύψουμε στο πρόβλημα για να βελτιώσουμε από κοινού τα αποτελέσματα των Παγκύπριων Εξετάσεων και αφετέρου να ενεργοποιηθούμε από κοινού για να οικοδομήσουμε ένα σχολείο, το οποίο θα είναι φυτώριο όχι μόνο μάθησης και κριτικής σκέψης αλλά πρώτιστα σχολείο της χαράς, της μάθησης και της δημιουργικότητας.
Ας προβληματιστούμε και ας ξαναδούμε ωσάν της μνήμης τις αναλαμπές: Πότε και γιατί οδηγηθήκαμε στην αλλαγή, ποιοι παράγοντες λειτούργησαν και λειτουργούν ανασταλτικά γι’ αυτές τις αλλαγές, πόσο εμείς ως γονείς συντελούμε και ως εκπαιδευτικοί συνεπικουρούμε στην πιθανή βαθμοθηρία των παιδιών μας… Γιατί φροντίζουμε για την ανατροφή των παιδιών μας, με περισσή αγάπη χωρίς να απαιτούμε από αυτά θυσίες, ενώ όχι σπάνια τους καλλιεργούμε ότι καλό θα ήταν να απαιτούν από όλους τους άλλους, όλα εκείνα, τα οποία πολύ συχνά οι ίδιοι αδυνατούν να τα εφαρμόσουν ή επιλέγουν ενσυνείδητα να τα αγνοήσουν… «Απαιτούμε» από τους εκπαιδευτικούς, «απαιτούμε» από το Υπουργείο Παιδείας ή από το ίδιο το σύστημα, όλες εκείνες τις αλλαγές που ως δια μαγείας, θα καταφέρουν να διορθώσουν «εν μία νυχτί», χρόνια και δυσεπίλυτα προβλήματα, αξεπέραστου και μνησιπήμονος πόνου! Επιρρίπτουμε ευθύνες στην ύλη, στους εκπαιδευτικούς, στους Δείκτες Επιτυχίας και Επάρκειας, στη Μεταρρύθμιση, επιρρίπτουμε ευθύνες ακόμα και σ’ αυτή την ίδια την αλλαγή! Μα τις αλλαγές, τις όποιες πιθανές βελτιωτικές κινήσεις, θα τις επιδιώξουμε και θα τις πετύχουμε όλοι εμείς αλλά μαζί: Υπουργείο Παιδείας, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές και μαθήτριες.
Πώς μπορεί να προχωρήσει μπροστά μια κοινωνία, που αρνείται να δει, να αναλογιστεί, να προβληματιστεί και τέλος να αναλάβει τις όσες και όποιες ευθύνες πιθανόν τις αναλογούν; Πώς θα μπορέσουμε να κινήσουμε ομπρός για το καλό των παιδιών μας, για το καλό της κοινωνίας μας, της παιδείας μας, της ίδιας της ύπαρξης μας ως οντότητας, αν όχι συλλογικά;
«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Ο αλόγιστος θυμός, ο κοπετός και ο συρφετός κινδυνολογιών, δε βοηθά και βεβαίως δε βοήθησε ποτέ κανένα. Η ακύρωση και ο αφορισμός συχνά δυσχεραίνει και σπάνια διευκολύνει! Ας μη δαιμονολογούμε απλά για να μετατοπίσουμε πιθανές αδυναμίες, για τις οποίες τις περισσότερες φορές, η ευθύνη πιθανόν να μας βαραίνει όλους! Η αποποίηση ή ακόμα και η επίρριψη ευθυνών, περισσότερο βλάπτει και λιγότερο ωφελεί.
Τα παιδιά μας είναι τα ψυχικά και τα πνευματικά μας δημιουργήματα γιατί εμείς τα διαπλάθουμε και εμείς τα καθοδηγούμε για να ενταχθούν σε μια κοινωνία, την οποία εμείς δημιουργήσαμε και εμείς οραματιζόμαστε γι’ αυτά. Αξίζουν το καλύτερο και γι’ αυτό έχουμε χρέος και οφείλουμε να τους προσφέρουμε τα βέλτιστα! Αναντίρρητα η αλλαγή, η κάθε αλλαγή, ως θεσμός, ως ιδέα, ως φιλοσοφία, ως τρόπος ζωής, εκπαιδευτικής και μη, οφείλει και χρέος έχει, να ανακινεί τα λιμνάζοντα ύδατα, να ευαισθητοποιεί τους ανθρώπους αλλά και να τους συνεπαίρνει ευχάριστα, σαν οίστρος, με στόχο τη βελτίωση και το όραμα: για μας, για τα παιδιά μας, τα ψυχικά και τα πνευματικά μας δημιουργήματα, για την κοινωνία ολόκληρη. Ας προσέλθουμε λοιπόν συλλογικά, με θετικό και εποικοδομητικό πνεύμα, με έντονη προθυμία και μέγιστη ευθυμία, ώστε να ανοίξουμε το μεγάλο παράθυρο για όλες εκείνες τις αλλαγές, που θα μας επιτρέψουν να οικοδομήσουμε πιο στέρεη την κοινωνία, τη δική μας και των παιδιών μας, πνευματικών και βιολογικών.
Ευελπιστώ και τάσσομαι υπέρ της συλλογικότητας και όχι του πνευματικού λιθοβολισμού!
Ακράδαντα υποστηρίζω και με σθένος επενδύω στη συνεργασία και στην ομοψυχία, για τη συνεργασία εκείνη, που πόρρω απέχει από αφορισμούς, απεκδύεται τις μικροπολιτικές και τα πάσης φύσεως συμφέροντα. Αναμένω και προσμένω εκείνη την καλόβουλη και εποικοδομητική κριτική, που θα μας οδηγήσει στις σωστές και μετρημένες βελτιωτικές κινήσεις… έστω και εάν αυτές πιθανόν να καταστούν επίπονες, μη αρεστές, «ήττον» ευήκοες αλλ’ «oυχ ήσσον» κοπιαστικές.
*ΕΜΕ Φιλολογικών Μαθημάτων
