Ολοκληρώθηκε η Α’ Μπιενάλε Εικαστικών Τεχνών που έγινε στην Κύπρο, με συνολικά 114 έργα από 20 χώρες από όλες τις ηπείρους. Στην Μπιενάλε επιλέγηκαν και έλαβαν μέρος τρεις ακαδημαϊκοί από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και συγκεκριμένα από το Τμήμα Σχεδιασμού και Πολυμέσων. Η Μαρία Χριστοφόρου και η Πόπη Αριστείδου έλαβαν μέρος με το ψηφιακό έργο με τίτλο «Vice Versa» και ο Andreas Tomblin, o οποίος πήρε και τιμητική διάκριση, έλαβε μέρος με την εγκατάσταση στο χώρο με τίτλο «The lights are on but nobody’s home».
Το θέμα της Μπιενάλε ήταν το «Δοχείο - Περιεχόμενο». Η δυναμική μεταξύ αυτών των δύο ρόλων είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα ηικανότητά τους να συνυπάρχουν σε μια σχέση εξάρτησης και ταυτόχρονα να εναλλάσσονται μέσα σε έναν αιώνιο φαύλο κύκλο.
Πρόκειται για μια κατάσταση που σχετίζεται άμεσα με το πρόβλημα του ορισμού του χώρου και είναι επομένως σχετική σε μια εποχή που τα χωρικά όρια τίθενται υπό αμφισβήτηση όπως ποτέ άλλοτε. Αρχικά, το περιεχόμενο εξαρτάται πάντοτε από το δοχείο, χωρίς το οποίο θα ήταν σχεδόν αδύνατο να υπάρχει. Ακόμα, πολύ σύντομα συνειδητοποιούμε ότι καθώς το περιεχόμενο χρειάζεται το δοχείο, τόσο το δοχείο χρειάζεται το περιεχόμενο ακριβώς όπως: Χωρίς αυτό, θα ήταν άδειο, άρα άχρηστο. Η προφανώς μονόδρομη σχέση γίνεται αμοιβαία.
Vice-Versa | Μ. Χριστοφόρου & Π. Αριστείδου | Ψηφιακή τέχνη – VideoArt
Το έργο πραγματεύεται την απλότητα της ευτυχίας.
«Η πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας του έργου είναι ένα μικρό κατάστημα στην παλιά πόλη της Λευκωσίας και τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: “Η ευτυχία είναι κρυμμένη στην απλότητα”.
Αυτό το μικρό κατάστημα κρύβει μιαν ολόκληρη ζωή. Εμπειρίες, πεποιθήσεις, στερεότυπα, αντικείμενα, ήχους και μυρωδιές... Ο άνθρωπος και ο χώρος συνυπάρχουν σε μια σχέση εξάρτησης και ταυτόχρονα εναλλάσσονται σε ένα ατελείωτο σύμπαν. Το μικρό αυθεντικό κατάστημα λειτουργεί ως "δοχείο" όχι μόνο για το μοναδικό πολιτιστικό περιεχόμενο αλλά και μεταφορικά, επειδή εκπέμπει επίσης έντονα συναισθήματα και δονήσεις».
«The lights are on but nobody’s home» | Andreas Tomblin | Εγκατάστασηστοχώρο. Υλικά: μικτά υλικά, σχέδιο, digitalprinting, ήχος, φως
Το έργο πραγματεύεται τη νόσο Αλτσχάιμερ.
«Κάθε 3.2 δευτερόλεπτα, κάποιος στον κόσμο εμφανίζει άνοια (Alzheimer's). Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με άνοια σε όλο τον κόσμο αναμένεται να διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια, φτάνοντας τα 131,5 εκατομμύρια μέχρι το 2050. Πολιτισμός, περιβάλλον, ανατροφή, εκπαίδευση, εμπειρίες ζωής, κοινωνικά και οικονομικά γεγονότα, γενετική και προηγούμενες ζωές. Ό,τι πιστεύουμε, ό,τι μας καθιστά μοναδικό ως άτομα, εσωκλείεται βαθιά μέσα στην ψυχή μας.
Το μυαλό είναι το σκάφος που περιέχει αμέτρητες λεπτομέρειες και συνδυασμούς που έχουν διαμορφωθεί, κάνοντάς μας αυτό που είμαστε.
Η ταυτότητά μας παίρνει τη μορφή αναμνήσεων, φιλοδοξιών, ονείρων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, συναισθημάτων και προσωπικότητας. Αυτές οι κωδικοποιημένες πληροφορίες αποθηκεύονται και καταγράφονται. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι το πνεύμα του ανθρώπου, η ταυτότητα του ανθρώπου.
Ο διαβρωτικός, καταστροφικός, κλέφτης ταυτότητας που είναι η νόσος του Alzheimer, προκαλεί προοδευτική βλάβη στα εγκεφαλικά κύτταρα, με αποτέλεσμα την καταστροφή και το θάνατο των νευρικών κυττάρων.
Με την πάροδο του χρόνου εξελίσσεται σε αποτυχία μνήμης, αλλαγές προσωπικότητας, προβλήματα που εκτελούν καθημερινές δραστηριότητες και πολλά άλλα τερματικά συμπτώματα.
Μια χαοτική διασυνδεδεμένη διαστρωμάτωση πληροφοριών και κωδικών που έχουν μερικώς σβηστεί και εν μέρει μπερδευτεί μεταξύ τους, αποτελούν μέρος της οπτικής και ηχητικής απόκρισης που αντικατοπτρίζει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα θύματα και οι φροντιστές».
