ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ*
Ανήκω σ’ εκείνους τους δασκάλους που διορίστηκαν με σύμβαση αμέσως μετά την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο. Μάλιστα ήμασταν οι τελευταίοι 30 που διοριστήκαμε αμέσως μετά την αποφοίτησή μας. Από το 2003 και μετά (για την ακρίβεια από το 2002) ξεκίνησαν τα προβλήματα με τους διορισμούς. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το καλοκαίρι του 2003. Δε θα ξεχάσω εκείνη την αγωνία για το αν θα διοριστούμε ή όχι. Ήμουν τότε 23 χρόνων και οι συμφοιτήτριές μου δασκάλες 21. Ούτε καν μπορώ να διανοηθώ πώς αισθάνονται οι σημερινοί συνάδελφοι συμβασιούχοι που βρίσκονται προ του φάσματος της ανεργίας. Μιλούμε για ανθρώπους ηλικίας από 29-31 χρόνων, οι πλείστοι από τους οποίους είναι οικογενειάρχες. Στην Κύπρο του σήμερα οικογενειάρχης σημαίνει σπίτι, μωρά, έξοδα, δόσεις κλπ.
Μας είπαν πως έπρεπε να δώσουμε λεφτά από την τσέπη μας, ώστε να επαναδιοριστούν όλοι οι συνάδελφοι. Τους πιστέψαμε, τα δώσαμε, μας μούντζωσαν… Μας είπαν πως δεσμεύονται να πράξουν το αυτονόητο. Στην πορεία όλα έγιναν δυσνόητα! Οι δεσμεύσεις μετατράπηκαν σε παγοποιήσεις προαγωγών, μειώσεις αποσπάσεων, ανυπαρξία μονιμοποιήσεων και σ’ ένα σωρό άλλα, τα οποία συνθέτουν ένα σκηνικό αποψίλωσης του Δημόσιου Σχολείου.
Κύριοι, δε ζητούμε να κάνετε θαύματα!!! Έχουμε πλήρη επίγνωση των οικονομικών προβλημάτων του τόπου! Απαιτούμε να πράξετε το αυτονόητο, να τηρήσετε τις δεσμεύσεις σας, να διορίσετε όλους τους συμβασιούχους συναδέλφους! Καταντήσαμε να σας ζητούμε να προστατέψετε την υπόληψή σας…
*Εκπρόσωπος Τύπου Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών
