ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ A. ΠΟΛΗ*
Δύο χιλιάδες εκατόν πενήντα δάσκαλοι και τριακόσιοι πενήντα διευθυντές εργάζονται για εννιά ώρες το χρόνο για να λειτουργήσει το Σχολικό Ταμιευτήριο. Η είσπραξη του ταμιευτηρίου κάθε Δευτέρα διαρκεί 15 λεπτά και γίνεται 30 φορές σε κάθε σχολικό έτος από τις αρχές Οκτωβρίου ως το τέλος Μαΐου δηλαδή ισούται με 7 ½ ώρες ετήσια. Ο τελικός συνολικός έλεγχος των βιβλιαρίων και του οριζόντιου και κάθετου ισολογισμού καθώς και άλλες παρεμφερείς εργασίες διαρκούν 1 ½ ώρες. Σύνολο 9 ώρες εργασίας ανά δάσκαλο ανά έτος. Κάθε Δευτέρα το κουδούνι κτυπά στις 7:30 αντί στις 7:45 που κτυπά τις υπόλοιπες μέρες και στο ιδιόρρυθμο αυτό δεκαπεντάλεπτο ο δάσκαλος εργάζεται δωρεάν ως τραπεζικός υπάλληλος. Ποια όμως είναι τα ωφελήματα για την επιπρόσθετη αυτή, άσχετη με τη δουλειά μας εργασία;
Με βάση τη συμφωνία Συνεργατικών ΠΟΕΔ, οι δάσκαλοι εργάζονται συνολικά είκοσι δύο χιλιάδες πεντακόσιες ώρες το χρόνο και πήραν ως αντάλλαγμα την περσινή σχολική χρονιά πέντε χιλιάδες ευρώ μόνο. Δηλαδή, η συντεχνία μας ανάγκαζε να εργαζόμαστε για 22 σεντ την ώρα. Το ποσό αυτό αποτελεί το 30% των ετήσιων τόκων των καταθετών μαθητών. Ακόμα και γνωστές πολυεθνικές εταιρίες fastfood που φημίζονται ως σκληροί εργοδότες και δεν ανέχονται συντεχνίες, πληρώνουν τους υπαλλήλους τους προς € 3,75 την ώρα, δηλαδή 17 φορές περισσότερα από όσα η ΠΟΕΔ εξασφαλίζει ανά ώρα από το Ταμιευτήριο. Η ΠΟΕΔ υποχρεώνει τα μέλη της να δουλεύουν εννιά ώρες το χρόνο περιπλέον για να εξασφαλίσει μερικές χιλιάδες ευρώ, τα οποία στην ουσία δεν τα χρειάζεται, αφού κάθε μέλος συνεισφέρει στην συντεχνία 150 έως 300 ευρώ το χρόνο ως συνδρομή. Από κάθε δάσκαλο που εργάζεται στο ταμιευτήριο εξασφαλίζει 2 ½ ευρώ το χρόνο επιπλέον μόνο!
Από τη λειτουργία του Ταμιευτηρίου προκύπτουν τα ακόλουθα ηθικά ερωτήματα και κίνδυνοι.
Το Μάρτιο του 2013 το πρώτο σχέδιο κουρέματος καταθέσεων, αφορούσε κούρεμα από το πρώτο σεντ. Στην απευκταία αυτή περίπτωση, που παραλίγο να γίνει πραγματικότητα, θα κουρεύονταν και οι καταθέσεις των μαθητών. Ποιος θα μας έσωζε από τους οργισμένους γονείς που με το δίκαιο τους θα μας θεωρούσαν υπεύθυνους για την απώλεια; Γιατί πρέπει να πληρώνουμε ξένες αμαρτίες;
Γιατί πρέπει οι εκπαιδευτικοί να είναι νεροκουβαλητές χωρίς κέρδος του αμαρτωλού τραπεζικού συστήματος που ρήμαξε τον τόπο; Δεν έμαθε η συντεχνία μας ότι τα συνεργατικά είναι πλέον τράπεζες και εργάζονται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της κεντρικής τράπεζας; Δεν μας φτάνει η συνεχής αύξηση του φόρτου εργασίας που έρχεται από το υπουργείο πρέπει να μας φορτώνει και η ΠΟΕΔ από πάνω με αυτό το άχαρο έργο που δεν έχει καμιά σχέση με το επάγγελμα μας;
Γιατί στο τέλος κάθε χρόνου πρέπει ο διευθυντής του σχολείου να περνά τον εφιάλτη του ισολογισμού του ταμιευτηρίου που κάποτε δεν βγαίνει και πρέπει να καλύψει τη ζημιά από τη τσέπη;
*Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ
