ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Λεβέντες μαθητές και λεβέντισσες μαθήτριές μου,
«Παγώστε» και γυρίστε προς εμένα. Ακούστε με ακόμα μια φορά! Ίσως αυτό το μάθημα να είναι το σημαντικότερο… Αυτή τη φορά δεν είμαστε στο γήπεδο του σχολείου, αλλά στο γήπεδο της ζωής. Σ’ αυτό το γήπεδο δυστυχώς δεν ισχύουν αυτά που μαθαίνουμε στο σχολείο. Σ’ αυτό το γήπεδο δεν υπάρχει σφυρίχτρα, δεν υπάρχει «τίμιο παιχνίδι», δεν υπάρχει σεβασμός και αλληλεγγύη προς τον αδύνατο.
Για να κερδίσετε σ’ αυτό το γήπεδο θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να συνεργαστείτε με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας σας. Δεν κερδίζουν σ’ αυτό το γήπεδο οι ομάδες που περιορίζονται σε ατομικές ενέργειες και αλληλοκατηγορίες. Τις όποιες διαφωνίες σας αφήστε τις μακριά από το γήπεδο.
Για να κερδίσετε σ’ αυτό το γήπεδο θα πρέπει επίσης, εκτός από τεχνική να διαθέτετε και τακτική. Με άλλα λόγια, δεν είναι αρκετό να γνωρίζετε πώς εκτελείτε το σουτ. Θα πρέπει να είστε σε θέση να διατηρείτε την κατοχή της μπάλας, να δημιουργείτε συνθήκες για επίτευξη γκολ.
Σ’ αυτό το γήπεδο για να κερδίσετε ίσως και να χρειαστεί να χάσετε πρώτα. Να θυμάστε πως μέσα από την κάθε ήττα θα πρέπει να γίνεστε καλύτεροι. Θα πρέπει να μαθαίνετε μέσα από τα λάθη σας.
Την ίδια ώρα, αν θέλετε να κερδίσετε θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για τις «στημένες» φάσεις. Τέτοιες φοβάμαι θα υπάρχουν πολλές! Κι όλα αυτά δε θα έχουν κανένα νόημα αν παίζετε χωρίς ψυχή. Κάθε αγώνας θα απαιτεί κατάθεση ψυχής.
Φροντίστε τέλος, να παραδώσετε στην επόμενη γενιά ένα καλύτερο γήπεδο, ένα πιο δίκαιο παιχνίδι.
Ο δάσκαλός σας
Λάμπρος Στεφάνου
