ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ*
Τελικά ποιον εκπροσωπεί η ΠΟΕΔ; Ποιος είναι ο προσανατολισμός της; Το αυτονόητο εξυπακούει πως η ΠΟΕΔ, ως οργάνωση, είναι ταγμένη στην προσπάθεια για την ευημερία όλων των μελών της, την παροχή των σωστών συνθηκών άσκησης των καθηκόντων των μελών και την αναβάθμιση της παιδείας του τόπου.
Τί γίνεται όμως όταν τα προβλήματα που η οργάνωση καλείται να εγκύψει αφορούν μικρές ομάδες ενδιαφέροντος; Τι θα γίνει όταν επανέλθει στο τραπέζι το ΝΣΔΕ που αφορά επίσης μικρή μερίδα του κλάδου;Τι θα συμβεί αν τα πλήγματα εις βάρος των αντικαταστατών συνεχίσουν; Τι θα απογίνουν τα «δέντρα» όταν σιγά σιγά ξεριζώνονται βίαια; Τι αντίκτυπο θα έχει στο «δάσος», που συρρικνώνεται;
Δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις, υπάρχει η τάση να αντιμετωπίζονται συγκεκριμένες ομάδες συναδέλφων ως οι λίγοι, αυτοί που αποτελούνμειοψηφία και άρα ίσως τα όπλα που έχει η οργάνωση στη διάθεσή της για να τους υπερασπιστεί να πρέπει να φυλαχθούν για μετά. Για τα δύσκολα που προβλέπεται ότι έρχονται… Πως δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το δέντρο, αλλά και το δάσος. Ταυτόχρονα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και σε κρίσιμες συζητήσεις που καθορίζουν αποφάσεις, πέφτει στο τραπέζι το επιχείρημα πως υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι της βάσης, πουδε θέλουν να προχωρήσει η οργάνωση στη λήψη μέτρων και αντιδρούν. Πως δεν μπορεί να συρθεί ο κλάδος σε μέτρα για χάρη των λίγων. Φυσικά παρουσιάζεται το οξύμωρο πως η ίδια επικαλούμενη βάση πριν ένα χρόνο εξουσιοδότησε με μεγάλη πλειοψηφία την ΠΟΕΔ σε λήψη μέτρων στη συντεταγμένη προσπάθεια εξουθένωσης των εκπαιδευτικών και της παιδείας.
Είναι ανησυχητικό πως εκφέρεται η συγκεκριμένη συλλογιστική την οποία δυστυχώς ασπάζονται λίγοι έστω εκλελεγμένοι αξιωματούχοι, αλλά και συνάδελφοι της βάσης. Όσοι και να είναι αυτοί! Η αλληλεγγύη είναι κάτι που οφείλουμε να διαφυλάξουμε και να τη δείξουμε έμπρακτα γιατί βρισκόμαστε ήδη στο μάτι του κυκλώνα, και έρχονται και άλλα χειρότερα! Κατ’ αντίστοιχο τρόπο όταν μερίδα συμβασιούχων/ αντικαταστατών (αυτοί που αποτελούν το δέντρο) αντιδρούσαν αφοριστικά πολλές φορές για την εξαγγελθείσα απεργία για το ΕΦΑΠΑΞ, αναφέροντας πως δεν τους αφορά και θα απέχουν, είχε ορθά υποδειχθεί πως ο αγώνας δεν αφορά κάποιους, αλλά όλους και η ενότητα του Κλάδου πρέπει να διαφυλαχθεί από όλους για όλους.
Στο κάτω κάτω, οι αγώνες, η αντίδραση, η αντίσταση αφορούν την προστασία της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας των εκπαιδευτικών που τα τελευταία χρόνια ζουν την ενορχηστρωμένη ταπείνωση από τις πολιτικές, τον Τύπο, την παραπληροφορημένη κοινωνία.
Εκείνο που τελικά μένει, είναι πως το δάσος κινδυνεύει. Το αφήσαμε να βρίσκεται σε κίνδυνο. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε πως και το τελευταίο μικρό δεντράκι έχει σημασία, θα το αφήνουμε εκτεθειμένο στον κάθε κακόβουλο εμπρηστή!
*Μέλος Δ.Σ. ΠΟΕΔ, Γενικός Γραμματέας ΑΚΙΔΑ, Συμβασιούχος Εκπαιδευτικός.
