ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ
Η νομιμότητα ή μη της απόφασης για διορισμό Υποδιοικητή στην Κεντ. Τράπεζα σχολιάστηκε από ειδικούς που στην πλειοψηφία τους επικρίνουν την Κυβερνητική απόφαση. Εμείς θα εξετάσουμε την απόφαση από διαφορετική σκοπιά ώστε να αξιολογηθεί η ευθυκρισία της απόφασης, θεωρώντας επαρκή όσα η Κυβέρνηση πρόβαλε για να αιτιολογήσει την προσφυγή στο δίκαιο της ανάγκης στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Στο Κυπριακό κράτος, το δίκαιο της ανάγκης έχει αφετηρία την τουρκοανταρσία του 1963-64 όταν η Τουρκία επέβαλε την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την Κυπριακή Κυβέρνηση με αποτέλεσμα μηχανισμοί λήψης αποφάσεων του κράτους να κινδυνεύουν με παράλυση και ακυβερνησία. Όπως και σε άλλες χώρες, η επίκληση του δικαίου της ανάγκης κρίθηκε επάναγκες στην Κύπρο για να διασφαλιστεί η συνέχεια της λειτουργίας του κράτους. Όπως υπέδειξε το Ανώτατο Δικαστήριο (1964) η επίκληση του δικαίου της ανάγκης (που προκύπτει λόγω συνταγματικού κενού) δικαιολογείται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις για διασφάλιση της συνταγματικής τάξης, όπως για διασφάλιση της απονομής της δικαιοσύνης λόγω της έκρυθμης τότε κατάστασης. Στη σημερινή κατάσταση (που λόγω κατοχής είναι σαφώς χειρότερη από το 1963-64), δημιουργούνται έκτακτες περιστάσεις που δυνατόν να αιτιολογούν την επίκληση του δικαίου της ανάγκης. Είναι φανερό πως η επίκληση του δικαίου της ανάγκης γίνεται ως αναπόφευκτη επιλογή αυτοπροστασίας και είναι συνυφασμένη με την πολιτική κατάσταση που δημιουργεί η επέμβαση της Τουρκίας, η οποία σήμερα εκδηλώνεται μέσω της συνεχιζόμενης κατοχής τμήματος της Κυπριακής επικράτειας από τουρκικά στρατεύματα.
Έχοντας αυτά υπόψην, η Κυβέρνηση προσέφυγε στο δίκαιο της ανάγκης για να αιτιολογήσει τον διορισμό Υποδιοικητή στην Κεντ. Τράπεζα -θέση που παραμένει κενή από την αποχώρηση των Τ/κ από τα όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας- επειδή έκρινε πως το καθιστά απόλυτα αναγκαίο λόγω της ένταξης μας στην Ευρωζώνη. Εάν μια τέτοια αιτιολόγηση καθιστά αναπόφευκτη την προσφυγή στο δίκαιο της ανάγκης (!), πόσο πιο αναπόφευκτη έπρεπε να ήταν η προσφυγή στο δίκαιο της ανάγκης για προστασία στην περίπτωση που η Τουρκία έστηνε «δικαστήριο» εντός της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας και αποφάσιζε με δικούς της «νόμους» να αγοράζει τις ιδιοκτησίες των Ελληνοκυπρίων; Αναφερόμαστε φυσικά στην παράνομη «Επιτροπή» της Τουρκίας στα κατεχόμενα (όπως η ίδια δήλωσε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων-ΕΔΑΔ) η οποία «Επιτροπή» αγοράζει Ε/κ περιουσίες των οποίων η ιδιοκτησία προστατεύεται από το Σύνταγμα με μοναδική αιτιολόγηση πως το 2010 το ΕΔΑΔ αποφάσισε πως «στο παρόν στάδιο» οι Ε/κ πρέπει να δοκιμάσουν την αποτελεσματικότητά της.
Στα μέσα του 2012, η Κυβέρνηση αυτή αποφάσισε για λόγους δημοσίου συμφέροντος (και στη βάση γνωμάτευσης 9/7/2012 της Γεν. Εισαγγελείας) να προχωρήσει ένα βήμα πιο κάτω και να αναγνωρίσει συμφωνία για ανταλλαγή περιουσίας μεταξύ Τύμβιου και «Επιτροπής», με αιτιολόγηση την χαμηλή τιμή που η Κυβέρνηση θα πληρώσει για απόκτηση της Τ/κ γης (13 αντί 21 εκατ ευρώ)! Και ουδέποτε εξηγήθηκε γιατί η συγκεκριμένη απόφαση του ΕΔΑΔ υπερτερεί του Δικαστηρίου της Ε.Ε. που έκρινε οριστικά ως μοναδική τη νομιμότητα του Κυπριακού Κτηματολογίου στα κατεχόμενα. Και παραγνωρίστηκε ο υπέρτατος διεθνής νόμος μέσω αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας/ΟΗΕ που καλεί όλους να αποφεύγουν ενέργειες που παρέχουν νομιμότητα στο ψευδοκράτος και παραγκωνίστηκε η σχετική δικαστική απόφαση “Chafiq Ayadi vs Council of the European Union” (2006) κ.ά.
Η Κυβέρνηση (με Γεν. Εισαγγελεία) αρνείται να επικαλεστεί το δίκαιο της ανάγκης και προστασία του δημόσιου συμφέροντος από την «Επιτροπή» που τορπιλίζει το Σύνταγμα, την έννομη τάξη και πλήττει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας χιλιάδων Ε/κ ιδιοκτητών γης, αλλά το επικαλείται για διορισμόΥποδιοικητή στην Κεντρ. Τράπεζα. Αυτό δεν αποτελεί ευθυκρισία. Μέχρι που φτάνουν ανομολόγητες σκοπιμότητες; Πάντως, με το ξεπούλημα της κατεχόμενης γης θα προκύψει η «λύση» που ο κυρίαρχος λαός δεν αποδέχεται, αλλά η συγκεκριμένη ηγεσία αποδέχτηκε.
