ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΠΑΡΡΗ*
Παρόλο που ανήκω στη Μέση Εκπαίδευση, την οποία υπηρέτησα 34 χρόνια, αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να γράψω σήμερα κάτι και να συμπαρασταθώ στους συναδέλφους της Δημοτικής, τους οποίους πάντοτε εκτιμούσα και δεν έκανα ποτέ διάκριση. Αντίθετα το θεωρούσα πολύ τιμητικό όταν διάφοροι φίλοι και γνωστοί με προσφωνούσαν με το «δάσκαλε».
Με αφορμή λοιπόν τις διαμαρτυρίες των εκπαιδευτικών της Δημοτικής (όχι για το σύνολο της μεταρρύθμισης), αλλά για τις συνέπειες από τον τρόπο εφαρμογής του νέου συστήματος διορισμών, ένα μέρος της κοινωνίας (απλοί πολίτες, γονείς, πολιτικοί, πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι και «ειδήμονες») έτρεξαν να κατακεραυνώσουν και να κατακρίνουν τους συναδέλφους ότι οι διαμαρτυρίες είναι αχρείαστες και ότι είναι απαράδεκτοι, καθώς δε σκέφτονται ούτε τα καημένα τα παιδιά που χάνουν μαθήματα ούτε τους γονείς που ταλαιπωρούνται. Άλλοι τους είπαν ωμά: τι διαμαρτύρεστε, έχουν ψηφιστεί, δεν μπορούμε να μην τα εφαρμόσουμε.
Διαφωνώ λοιπόν με την επιπόλαιη κρίση, την επιφανειακή σκέψη, τη μικρή μνήμη. Πρέπει κανείς να εξετάζει στο βάθος το θέμα, από όλες τις πλευρές και να αναζητεί την αλήθεια των πραγμάτων. Η αλήθεια λοιπόν δεν είναι πάντα αυτή που δημοσιογραφικά προβάλλεται και επικοινωνιακά διαφημίζεται είτε από το σύστημα είτε από πολιτικές ομάδες. Προς αποφυγή βέβαια παρεξηγήσεων, όλοι είμαστε υπέρ της μεταρρύθμισης, των αλλαγών προς το καλύτερο και πιστώνουμε και την πολιτεία και προσωπικά τον Υπουργό και το προσωπικό του Υπουργείου για τις πολύχρονες προσπάθειες για μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης.
Αφού λοιπόν ψάχνουμε την αλήθεια, η αλήθεια δεν είναι ότι οι δάσκαλοι θέλουν να εμποδίσουν, να βάλουν προσκόμματα στις αναγκαίες αλλαγές ούτε είναι αλήθεια ότι υπάρχουν οποιοιδήποτε άλλοι που αγαπούν και νοιάζονται περισσότερο για τα σχολεία και τα παιδιά από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, απ΄αυτούς που καθημερινά αναλώνονται και λιώνουν σαν κερί από την πρώτη γραμμή της μάχης για τη μόρφωση, για τη διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών. Όσοι αφιερώσαμε τη ζωή μας στην Εκπαίδευση ξέρουμε πολύ καλά την καθημερινότητα του δασκάλου, τα πολλά και σύνθετα προβλήματα που μόνος του πρέπει ν΄ αντιμετωπίσει, τις παραβατικότητες, τις δυσκολίες και τα πανταχόθεν εμπόδια, αλλά και την κατάθεση ψυχής και την αφοσίωση στο λειτούργημα που τους περισσότερους χαρακτηρίζει.
Ας μην πυροβολούμε λοιπόν τους δασκάλους και την οργάνωσή τους. Με πόνο ψυχής απεργούν, με συναίσθηση και συνείδηση συμπαρίστανται σε συναδέλφους που αισθάνονται ότι αδικούνται. Είναι οι τελευταίοι που θέλουν να ζημιώσουν τους μαθητές, τα αγαπημένα τους παιδιά ή να ταλαιπωρήσουν τους γονείς τους.
Πριν λοιπόν εκφέρουμε γνώμη και από τα κανάλια και τις εφημερίδες σχετικοί και άσχετοι, ειδήμονες πολιτικοί και «απολιτικοί», ας δούμε και την πλευρά των απεργούντων και να μην ξεχνάμε την τεράστια προσφορά τους.
Τι ζητούν με την απεργία; Να μη σταματήσει η Μεταρρύθμιση, να προχωρήσουμε στην αλλαγή του τρόπου διορισμού των Εκπαιδευτικών. Ας μη βιαζόμαστε όμως, ας μελετήσουμε καλύτερα τους τρόπους υλοποίησης της απόφασης και ας συμφωνήσουμε ασφαλιστικές δικλείδες για να μην αδικηθεί κανένας. Να μην αδικηθεί κανένας συνάδελφος τους που για χρόνια τώρα ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της υπηρεσίας για να αντικαταστήσει όποιον δάσκαλο απουσιάζει σ΄ οποιοδήποτε μέρος της Κύπρου, ώστε να μην παρεμποδιστεί η ομαλή λειτουργία των Σχολείων. Υπάρχουν πολλοί νεαροί δάσκαλοι που εγκατέλειψαν άλλες δουλειές ή προοπτικές και προσέτρεξαν για να υπηρετήσουν αυτό που σπούδασαν και αγαπούν. Αν αυτό γίνεται συνεχώς για 5-10 χρόνια δεν αξίζει ανταμοιβής; Αν κανείς σ΄ αυτή τη στεγνή αντιπνευματική εποχή μας, επιζητεί το ηθικά σωστό είναι παράλογος; Ο λογιστικός συμψηφισμός η μαθηματική εξίσωση και σκέψη για συμπλήρωση 30 μηνών υπηρεσίας, ακόμα και η τεχνοκρατική και Νομική αντίληψη της Εισαγγελίας είναι πιο σημαντικά από το ηθικά σωστό και ανθρώπινο; Αυτή είναι η ουσία της διαφοράς. Είναι ανεπίλυτο το πρόβλημα; Χάθηκε δηλαδή ο κόσμος αν το υφιστάμενο σύστημα απορροφήσει πρώτα αυτή την κατηγορία των εκπαιδευτικών και μετά να προχωρήσουμε στην τροποποίησή του; Στο κάτω κάτω έιναι όλα παιδιά δικά μας που προέρχονται από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας μας. Κατά τα άλλα, τελειώνοντας θέλω να τονίσω, ενώ συμφωνώ με τον εκσυγχρονισμό του συστήματος διορισμών, για να μην αυταπατώμεθα, ότι δεν υπάρχει στον κόσμο σύστημα εξετάσεων που να επιλέγει με ασφάλεια τον καλό εκπαιδευτικό, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο εκπαιδευτικός που με το νέο σύστημα θα προσληφθεί ενδεχομένως λόγω καλύτερων ακαδημαϊκών προσόντων, θα γίνει ένας καλός και σωστός εκπαιδευτικός. Στην τάξη θα γίνει μέσα από την καθημερινή πάλη και μέσα από την αγάπη γι΄ αυτό που κάνει.
Ας μην υπερβάλλουμε λοιπόν. Θα αλλάξουμε το σύστημα διορισμών, αλλά δεν είναι πανάκεια. Θα διορίσουμε εκπαιδευτικούς 25 χρόνων προσοντούχους, αποκλείοντας άλλους 35 ή 40 χρόνων, αλλά να ξέρουμε όλοι ότι κανένα σύστημα εξετάσεων, ιδιαίτερα στην Κύπρο δεν πρόκειται να θεραπεύσει το Εκπαιδευτικό σύστημα μας «από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Όλοι γνωρίζουν το γιατί, αλλά κανείς δεν το λέει.
Για την ώρα, ας δείξουμε τουλάχιστο σεβασμό σ΄ αυτούς που με ειλικρίνεια, αφοσίωση και αγάπη το υπηρετούν και ας τους αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να διεκδικήσουν το δίκαιο τους όπως το αντιλαμβάνονται.
*Φιλόλογος
Επίτιμος Πρόεδρος Συνδέσμου
Ελλήνων Δ/ντών Μ. Εκπαίδευσης Κύπρου
