ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ*
Σαν σου μιλώ, γιατί δε μ’ ακούς; Γιατί προσποιείσαι ότι μ’ ακούς; Γιατί σκέφτεσαι μονάχα όσα έχεις να πεις εσύ;
Σου φωνάζω, μπας και μ’ ακούσεις! Άλλη φωνή δεν έχω… Για να κτίσουμε τον πύργο πρέπει να δουλέψουμε μαζί. Πώς θα δουλέψουμε μαζί χωρίς να μιλούμε; Και δεν εννοώ να μιλώ εγώ με τον εαυτό μου κι εσύ με το δικό σου. Να μιλούμε μαζί. Να επικοινωνούμε! Αλίμονο μας, γιατί μέχρι τη στιγμή τούτη δεν επικοινωνούμε.
Σαν σου μιλώ, γιατί δε μ’ ακούς; Γιατί προσποιείσαι ότι μ’ ακούς; Γιατί σκέφτεσαι μονάχα όσα έχεις να πεις εσύ;
Κοίταξε μακριά από τον καθρέφτη. Δες την αντανάκλασή σου, στα δικά μου μάτια. Αποδέξου την. Υπάρχει και μια άλλη αλήθεια… Δεν είναι ανάγκη να την υποστηρίξεις. Μου αρκεί και μόνο να προβληματιστείς. Μου αρκεί και μόνο να περιορίσεις την έπαρσή σου, όταν υπερασπίζεσαι τη δική σου αλήθεια.
Σαν σου μιλώ, γιατί δε μ’ ακούς; Γιατί προσποιείσαι ότι μ’ ακούς; Γιατί σκέφτεσαι μονάχα όσα έχεις να πεις εσύ;
Αν δεν το κατάλαβες ο πύργος που είχαμε γκρεμίστηκε. Τώρα χρειάζεται να κτίσουμε. Χρειάζεται να κτίσουμε εσύ κι εγώ μαζί. Μόνος μου δε θα τα καταφέρω. Μόνος σου δε θα τα καταφέρεις. Κι αν ακόμα τα καταφέρεις θα σου πάρει πολύ περισσότερο. Ίσως τότε να καταλήξεις μ’ ένα άδειο πύργο. Θα είναι πια αργά…
Σαν σου μιλώ, γιατί δε μ’ ακούς; Γιατί προσποιείσαι ότι μ’ ακούς; Γιατί σκέφτεσαι μονάχα όσα έχεις να πεις εσύ;
Το ξέρουμε κι δυο πως ο πύργος δεν γκρεμίστηκε από μόνος του. Δεν τον κατέστρεψε το ανεμοβρόχι. Φωτιά τον κατέστρεψε. Κάποια φλεγόμενα βέλη ήρθαν από μακριά. Τα είδαμε να έρχονται, αλλά μας είπαν πως ήταν άστρα τ’ ουρανού. Οι σκοποί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους… Είναι όμως και κάποια βέλη, που άναψαν μέσα στον πύργο. Αυτά δεν προλάβαμε καν να τα δούμε… Δίκιο έχεις πως οι ένοχοι πρέπει να «καούν στην πυρά». Στην πυρά που οι ίδιοι άναψαν.
Σαν σου μιλώ, γιατί δε μ’ ακούς; Γιατί προσποιείσαι ότι μ’ ακούς; Γιατί σκέφτεσαι μονάχα όσα έχεις να πεις εσύ;
Ξέρω πολύ καλά γιατί δε μ’ ακούς! Ξέρω πολύ καλά γιατί δε σ’ ακούω κι εγώ! Πίσω από κάθε λέξη μου, πίσω από κάθε φράση μου, πιστεύεις πως κρύβονται άλλα… Η ομάδα μου, η ομάδα σου, το κόμμα μου, το κόμμα σου, το χρώμα μου, το χρώμα σου, η σημαία μου, η σημαία σου, ο ύμνος μου, ο ύμνος σου, τα πιστεύω μου, τα πιστεύω σου… Τι γίνεται με τον τόπο μας; Τι γίνεται με τα παιδιά μας; Δικά σου, δικά μου, δεν έχει σημασία! Τα παιδιά μας χρειάζονται τον τόπο μας για να ζήσουν!!!
Θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά μ’ άκουσες. Εσύ κι εγώ μπορούμε να κτίσουμε τον πύργο ξανά. Το ξέρω πως θέλεις το καλό του τόπου όσο κι εγώ! Το ξέρω πως αγαπάς τα παιδιά σου όσο κι εγώ! Τι είναι εκείνο που μας χωρίζει πια δεν μπορώ να καταλάβω…
Και μη φανταστείς πως με τις λέξεις μου αυτές μιλώ μονάχα σε ‘σένα ή σε ‘μένα. Μιλώ και σ’ όλους εκείνους που πρέπει να μιλήσουν μεταξύ τους. Να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Μιλώ σ’ όλους εκείνους που κρατούν τις τύχες των παιδιών μας στα χέρια τους. Κύριοι, τούτο το νησί ονομάζεται Κύπρος και όχι Βαβέλ…
