ΤΟΥ ΛΕΥΚΙΟΥ ΔΟΡΑΤΗ*
Η ασύμμετρη επίθεση εναντίον των ανθρώπων από τον πλούτο, κατάφερε μέσα σε ελάχιστα χρόνια να αφαιρέσει κεκτημένα και ωφελήματα από τους εργαζομένους, να ανατρέψει και τις πιο αυτονόητες λογικές ακόμη και της ίδιας της φιλοσοφίας που γέννησε την «κρίση», όπως η απευθείας αφαίρεση (κλοπή) χρήματος από τους καταθέτες, να ασελγήσει ακόμη και στο δικαίωμα της εστίας. Πριν την έναρξη της «κρίσης», κάποια αυτονόητα δικαιώματα που αποκτήθηκαν πολλές φορές από αιματοβαμμένους αγώνες, αποτελούσαν την Ιερή Τράπεζα και κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε έστω να σκεφτεί την αφαίρεσή τους από τους πολίτες. Η αδηφαγία του νεοφιλελευθερισμού φάνηκε να απειλεί στην αρχή τον ίδιο τον πλούτο, πρώτα θύματα ήταν οι Τραπεζίτες και οι Χρηματιστές, όμως πολύ νωρίς διεφθαρμένοι ή ανίκανοι πολιτικοί κατάφεραν να μετακυλήσουν την οικονομική βλάβη στον απλό λαό και τους εργαζόμενους. Έτσι, ξεκίνησε η λεγόμενη λογική της δημοσιονομικής εξυγίανσης, που δεν είναι τίποτα άλλο από την αποκοπή δημόσιου χρήματος από μισθούς και συντάξεις για να μεταγγίζονται οι σπάταλοι και αυτοδανειζόμενοι τραπεζίτες. Μέσα σε ένα πλέγμα διαφθοράς όπου ο μόνος κανόνας ήταν η υπηρεσία της ιδιοτέλειας ακόμη και σε βάρος της ίδιας της επιβίωσης των μαζών, φτάσαμε σήμερα να διαχειριζόμαστε συσσίτια για να τρέφουμε τα παιδιά μας την στιγμή που η κλοπή δισεκατομμυρίων εξελίσσεται σε παιχνίδι μουσικών καρέκλων ανάμεσα στους τραπεζίτες, τα Κόμματα, τις διωκτικές αρχές και τη δικαιοσύνη.
Η «κρίση» ξεκίνησε να απομονώνει έναν έναν και να τον ξεκάνει. Ενώ την αντιλαμβανόμαστε συλλογικά, την αντιμετωπίζουμε αυστηρά προσωπικά. Ξεκινά με την συρρίκνωση των εισοδημάτων του κάθε νοικοκυριού λόγω της μείωσης στους μισθούς, στην αποκοπή των επιδομάτων, στην αφαίρεση άλλων οικονομικών διευκολύνσεων. Ακολουθεί η περαιτέρω συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης του καταναλωτή με την επιβολή δυσβάστακτων φόρων, μειώνεται η αξία της εργασίας με την αύξηση των ωρών, την κατάργηση των υπερωριών, την επέκταση των ωραρίων, την μη ανανέωση εργασιακών συμβολαίων. Οι δόσεις παραμένουν στο ίδιο ύψος και λόγο της αδυναμίας καταβολής τους, ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος όπου οι καθυστερήσεις αυξάνουν το χρέος λόγω των επιτοκίων. Και εκεί έρχεται η αδίστακτη και ανάλγητη λογική των «μη εξυπηρετούμενων» δανείων που οδηγεί στην απώλεια της κατοικίας και κατά συνέπεια και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μέσα σε αυτό το βίαιο απάνθρωπο πλαίσιο είναι πολύ δύσκολο να λειτουργήσουν συλλογικές συνέργειες εφόσον ο καθένας εξαντλείται από τη δική του αναμέτρηση με την ασύμμετρη απειλή της ισχύς του πλούτου. Ακόμη και στις περιπτώσεις παραδοσιακών συσπειρώσεων σε εργατικές συντεχνίες και συνδικάτα, φαίνεται να έχει αφαιρεθεί οποιαδήποτε δυναμική αντίδρασης. Οι οργανώσεις αυτές σηκώνουν τα χέρια μπροστά στην κατ΄ επίφαση εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων εφόσον κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων η απειλή της μη καταβολής των μισθών από την μη εκταμίευση των δόσεων.
Ζούμε πια σε ένα βάναυσο και άθλιο συγκείμενο που οι άνθρωποι δεν λογίζονται άνθρωποι παρά μόνο αδιαφοροποίητες μονάδες φοροεισπρακτικής και μόνο δυνατότητας. Δεν υπάρχουν συνταγές, μόνο ανιχνεύσεις.
Μόνο εάν κατανοήσουμε όλοι το βρώμικο ρόλο των Μνημονιακών Κυβερνήσεων, την ιδιοτελή υπηρεσία των πολιτευόμενων Κομμάτων, την αδιαφορία της «οργανωμένης» πολιτείας για τον κάθε πολίτη, το ξεπούλημα των εργασιακών αγώνων από τους συνδικαλιζόμενους παραγοντίσκους (που είναι σε ανοικτή γραμμή με τα Κόμματα), την θρασύτητα των τραπεζοσυμβούλων και τη στεγανή άμυνα του όλου συστήματος, μόνο τότε θα υπάρχει προοπτική έστω για την παραμικρή αντίσταση. Προς το παρόν βλέπουμε με οδύνη τη συντήρηση και την τροφοδοσία του συστήματος με τις ψήφους των πολιτών και των εργαζομένων.
Εάν στις επερχόμενες εκλογές, συνδικαλιστικές και ευρωεκλογές δεν σταλεί το μήνυμα ότι έχει καταφέρει ο πολίτης να ταυτοποιήσει τον γενετικό κώδικα της σημερινής πολιτικής τερατογένεσης, τότε το σύστημα θα γίνει πιο θρασύ, πιο αιμοβόρο, πιο ανάλγητο και πιο αδίστακτο.
Λεύκιος Δοράτης
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής
