ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ*
Απογοητευμένοι θεατές των γεγονότων που διαδραματίζονται τις τελευταίες εβδομάδες, παρακολουθούμε έναν από τους σημαντικότερους θεσμούς της κοινωνίας μας, εκείνον του Πανεπιστημίου Κύπρου, να παίρνει ρόλο κατηγορουμένου και να στήνεται στο εδώλιο καλούμενο να αποδείξει τα αυταπόδεικτα και ευκόλως νοούμενα.
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου, από την ίδρυσή του το 1989, με γνώμονα την εκπλήρωση της αποστολής του προς την κυπριακή κοινωνία κατόρθωσε, όχι μόνο να αναδειχθεί ως το κατεξοχήν ερευνητικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Κύπρου, αλλά ταυτόχρονα, να συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον αξιόλογων πανεπιστημίων της Μεσογείου. Το τελευταίο διάστημα, όπου όλα αμφισβητούνται σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού τους, πλήττεται το κύρος και η αξιοπιστία του, βάλλεται και λασπολογείται το άριστα καταρτισμένο εκπαιδευτικό προσωπικό του, αμφισβητούνται τα επιτεύγματα στον τομέα της έρευνας, διακυβεύεται η αυτονομία του και η φύση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ενώ έντεχνα αποδομείται η εμπιστοσύνη, την οποία δικαίως έχει κερδίσει το Πανεπιστήμιο Κύπρου, με πολύ προσπάθεια την τελευταία εικοσαετία.
Οι αποφάσεις για αποκοπή των ερευνητικών κονδυλίων και εσόδων του Πανεπιστημίου, η απαξίωση των καθηγητών και του υπόλοιπου εκπαιδευτικού προσωπικού, η ακύρωση της ακαδημαϊκής τους πορείας, η μη αναγνώριση της μακράς και επίπονης διαδικασίας από την οποία έχουν διαβεί για να καταλήξουν να βρίσκονται στις θέσεις τις οποίες κατέχουν σήμερα, η σταύρωση χορηγιών για τις επώνυμες έδρες, η κατάργηση ευκαιριών ανέλιξης του ακαδημαϊκού προσωπικού η οποία συνοδεύεται από καταδίκη σε ακαδημαϊκή στασιμότητα και ο βαθμός λογοδότησης ο οποίος απαιτείται, δεν παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο παρά απολυταρχικά συστήματα ελέγχου και επιβαλλόμενης εξουσίας τα οποία αντιτίθενται στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και του εποικοδομητικού δημοκρατικού διαλόγου. Ηλίου φαεινότερο ότι κάποιοι ελέω, μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και αποσκοπώντας στην ικανοποίηση αλλότριων ως προς την παιδεία συμφερόντων επιχειρούν για μια ακόμη φορά να θέσουν υπό αμφισβήτηση την ακαδημαϊκή ελευθερία.
Τα θεμέλια του τελευταίου πυλώνα στον οποίο στηρίζονται οι ελπίδες για ανάκαμψη και πρόοδο βάλλονται. Η ανώτατη εκπαίδευση και το κατεξοχήν όργανο της, το Πανεπιστήμιο Κύπρου, βρίσκονται στο στόχαστρο. Απαξιώνοντας το έργο ευρέως αναγνωρισμένων ακαδημαϊκών, σπρώχνοντας τους τελευταίους των άριστων που έχουν μείνει σε αυτό τον τόπο σε φυγή από το νησί, μαζί με το πλήθος των νέων επιστημόνων που έχουν ήδη αναγκαστεί να εκπατριστούν σε μια προσπάθεια εξεύρεσης ενός καλύτερου μέλλοντος, μένουμε καθηλωμένοι στη στασιμότητα και τα βασανιστικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο λαός μας τα τελευταία χρόνια, σκοτώνοντας το όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Ο μοναδικός οργανισμός, ο οποίος συνεχίζει να αναπτύσσεται μέσα στην χαοτική κατάσταση που επικρατεί στον τόπο μας, καλείται να χαμηλώσει ταχύτητα, να αναστείλει τους σχεδιασμούς του σε σχέση με την έρευνα και την καινοτομία, που ως Πανεπιστήμιο καλείται να προωθεί.
Τα ερωτήματα ποικίλουν και έχουν ήδη τεθεί. Το ζητούμενο ένα. Να αποφασιστεί το είδος των πολιτών που θέλουμε να παράγουμε. Ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες με σθεναρή φωνή, τεκμηριωμένο λόγο, υπόσταση και έργα τα οποία μπορούν να οδηγήσουν τον τόπο μας μπροστά ή «πρόβατα» τα οποία στα πλαίσια που τους επιτρέπεται καλούνται να αναπαράγουν το status quo και τα κακώς έχοντα, κάτω από αυστηρά κλειστοφοβικές κομματικοποιημένες ομπρέλες και στεγανά. Η κοινωνία καλείται να διαπιστώσει τι και ποιους τελικά εξυπηρετεί η απαξίωση και ο διασυρμός του μεγαλύτερου δημόσιου πανεπιστημίου της χώρας.
Η πλειοψηφία της κυπριακής Βουλής, η οποία απερίσκεπτα ή επί σκοπού προχωρεί στη σταύρωση του τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης και έρευνας, ανοίγει πλέον με την ενέργεια της αυτή την κερκόπορτα προς τη μετριότητα, έχοντας δώσει για άλλη μια φορά το σύνθημα: «Εμπρός πίσω», καταστρέφοντας και την τελευταία ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος για τη δική μας και τις επόμενες γενεές. Το ζήτημα είναι εάν θα καταφέρουν εν τέλει να μας το κλέψουν κι αυτό, μαζί με όλα τα υπόλοιπα τα οποία μας έχουν ήδη στερήσει… το όραμα. Γιατί εμείς τουλάχιστον, διαθέτουμε ακόμη από αυτό!
*Μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου.
