ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΣΙΤΣΟΥ*
27 Οκτωβρίου 2014, Γυμνάσιο Φανερωμένης Λευκωσίας. Όπως όλα τα σχολεία, έτσι και το δικό μας ετοιμάζεται να γιορτάσει την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, το μεγάλο «ΟΧΙ» των Ελλήνων στις φασιστο-ιμπεριαλιστικές ορέξεις του ΑΞΟΝΑ. Οι αναλογίες με την παρούσα κατάσταση στην οποία περιήλθε ο Ελληνισμός, και δη ο Κυπριακός Ελληνισμός, όπου πια η υποδούλωση δεν είναι εδαφική ή πολιτική αλλά οικονομική, είναι προφανείς.
Οι επίσημοι οι οποίοι παρευρέθηκαν στο σχολείο μας λιγοστοί. Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο αστυνομικός της γειτονιάς, μερικοί γονείς που ήρθαν για να καμαρώσουν τα παιδιά τους και σταθερά η Ελληνική Πρεσβεία με τον εκπρόσωπο της. Είμαστε πια ένα μικρό σχολείο των 56 μαθητών· οι καθηγητές οι περισσότεροι είναι μερικής απασχόλησης και βρίσκονται σε άλλα σχολεία για το μεγαλύτερο μέρος του εβδομαδιαίου τους προγράμματος.
Ο εκδήλωση ξεκίνησε, όπως και σε όλα τα άλλα σχολεία, με τον εορτασμό της σημαίας και την ανακήρυξη των σημαιοφόρων και των παραστατών. Οι μαθητές μας, με τη σοβαρότητα που αρμόζει στην περίσταση, παρουσιάστηκαν και στοιχήθηκαν στο άγημα και παρέλασαν με περηφάνεια μπροστά από όλο το σχολείο, περιφέροντας τις σημαίες και το λάβαρο. Για κάποιο λόγο ο εκπρόσωπος από την Ελληνική Πρεσβεία παρακολουθούσε την όλη τελετή με δάκρυα στα μάτια. Μάλιστα, με την επίδοση της ελληνικής σημαίας από τη Διευθύντρια, σηκώθηκε όρθιος σε στάση προσοχής.
Ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με δραματοποιήσεις, κείμενα και απαγγελίες, τραγούδια και χορούς που εξήραν τους αγώνες που έδωσε ο Ελληνισμός κατά την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής. Ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Πρεσβείας παρακολούθησε την όλη εκδήλωσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έκδηλη συγκίνηση. Μάλιστα, χειροκρότησε και φώναξε στα παιδιά «Μπράβο», όταν στην τελευταία σκηνή της δραματοποίησης, μετά τους πυροβολισμούς που έριξαν νεκρή τη νεαρή διαδηλώτρια, ένα από τα υπόλοιπα κορίτσια που λάμβαναν μέρος στη διαδήλωσε φώναξε με τόλμη: «Εμάς δε μας πιάνει βόλι, κάνει γκελ πάνω στα νιάτα μας».
Με τη λήξη της εκδήλωσης, καθώς περπατούσαμε προς το χώρο όπου θα δινόταν η δεξίωση έγινε η αποκάλυψη. «Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά και να σας συγχαρώ γι’ αυτό τον αλλιώτικο εορτασμό, γι’ αυτή την αλλιώτικη εκδήλωση που κατάφερε να με ακουμπήσει βαθιά στην ψυχή. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Παρακολουθούσα τους μαθητές σας να ζωντανεύουν με τόσο πάθος το ηρωικό έπος των Ελλήνων, να τραγουδούν και να υποδύονται τις Γυναίκες Ηπειρώτισσες, τους διαδηλωτές της αντίστασης, τα παιδιά που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, τους αγωνιστές που έφυγαν για το μέτωπο, ενώ είναι παιδιά που προέρχονται από διαφορετικό πολιτισμικό πλαίσιο, έχουν διαφορετική κουλτούρα και έχουν διαφορετικές παραστάσεις και προσλαμβάνουσες αναφορικά με τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Και η σημαία… τι μου θυμίσατε με τη σημαία! Ήμουν σημαιοφόρος, όντας μαθητής στα χρόνια της Χούντας. Τελικά όμως δε μου επετράπη να λάβω μέρος στην παρέλαση, γιατί δεν ήμουν άξιος, λέει, να κρατήσω το σύμβολο του Έθνους! Από τότε μπροστά στη σημαία συγκινούμαι και νιώθω την ανάγκη να χαιρετίσω. Η όλη εκδήλωση που διοργανώσατε ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη και σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνατε». Αυτά είπε βουρκωμένος ο εκπρόσωπος της ελληνικής πρεσβείας. Όλα τα ΕΥΓΕ του κόσμου ήταν αυτή η δήλωση. ΕΥΓΕ στα παιδιά μας!
*Φιλόλογος Γυμνασίου Φανερωμένης Λευκωσίας
