Ένας αποχαιρετισμός στον Σπύρο Ζωνάφο


«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» (Ρήγας Βελεστινλής)

 ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Κ. ΜΥΑΡΗ*

 Φίλε αγαπημένε, παιδί της Ελλάδας και της Μικρασίας, μέτοικε της Λευκωσίας,  στη σκέψη όλων μας τίποτα δεν είναι παρελθόν, όταν και όσο μιλάμε για σένα. Κι αυτό σού δίνει τη δυνατότητα να σχολιάζεις πλέον τα Ανθρώπινα από τη Χώρα των Μακάρων! Και φυσικά - το νιώθω-, χαμογελάς με το φωτεινό σου χαμόγελο, καθώς εγώ αραδιάζω τα γεννήματα της αμηχανίας μου: Ο Σπύρος Ζωνάφος, ο φιλόλογος, ο παιδαγωγός, ο στοχαστής. Έτσι είναι! Αλλά, τώρα, πλέον ως Άνθρωπος ανιχνεύει ήρεμος τα «Μετά τα Φυσικά» του φιλόσοφου-προγόνου μας του Αριστοτέλους, με τον τρόπο που ο ίδιος ο Σπύρος ήθελε πάντα:  Εμπειρικά! 
     Πρωτοπόρος στις σπουδές, στις διδακτικές πρακτικές, καινοτόμος και εκσυγχρονιστής. Έδωσε τα φτερά της γνώσης και ενίσχυσε την κριτική σκέψη σε εκατοντάδες νέους, φωτίζοντάς τους τον δρόμο τής προσωπικής ξεχωριστής πορείας στη ζωή. Από όσα σχολεία περνά, με την εμπειρία, την επιστημονική  γνώση και το λεπτό του χιούμορ, να διδάσκει αποτελεσματικά, τη μοναδική αλήθεια για τα ιδεώδη που πιστεύει βαθιά και που έμπρακτα ακολουθά στη ζωή του: Αγάπη για τη ζωή και τον συνάνθρωπο –χωρίς διακρίσεις καταγωγής, θρησκείας, ιδεολογίας, φύλου! Έτσι που παραδειγματίζει μαθητές και συναδέλφους! Για τους μαθητές του ήταν πάντα ο φίλος δάσκαλος που αφουγκραζόταν και συμμεριζόταν τις εφηβικές ανησυχίες. Άνοιγε δρόμους στις αναζητήσεις τους κι άναβε φωτιές στη σκέψη τους.

      Περήφανος, ασυμβίβαστος, αμφισβητίας. Μαχητικός και σώφρων συνδικαλιστής στην ΟΕΛΜΕΚ και τον ΣΕΚΦ. Δεν απέστρεψε τα μάτια, αντικρίζοντας τον σκοταδισμό. Αλλά στηλίτευσε με παρρησία το εκπαιδευτικό και το κοινωνικό κατεστημένο. Επαναστάτης κι επαναστατημένος μπροστά στην αδικία, την πολιτική αγυρτεία, τη μιζέρια της κοινωνικής και εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Έδωσε δυναμικά το παρόν του στην άσκηση δημόσιας κριτικής. Οι παρεμβάσεις του στον δημόσιο διάλογο, πάντα είχαν προσθετική αξία για την κοινωνική Πρόοδο και Δικαιοσύνη, την εμβάθυνση της Δημοκρατίας, της Αξιοκρατίας και την κατάκτηση της Ελευθερίας.

   Αλλά, πριν από όλα αυτά, ο Σπύρος Ζωνάφος, τούτος ο αγωνιστής της ζωής, με συνεχή κάματο και προσπάθειες, ανέδειξε τον ακούραστο οικογενειάρχη, τον ευτυχισμένο σύζυγο και πατέρα. Για την Ελένη-του ήταν ο αφοσιωμένος τρυφερός κι αγαπημένος σύντροφος. Η συμπόρευσή τους στη ζωή, από τα φοιτητικά χρόνια, σφυρηλάτησε μια όμορφη, στέρεη σχέση, με βαθιά αγάπη και αλληλοσεβασμό. Για τα κορίτσια-του ήταν ο γλυκός, ευαίσθητος πατέρας, με το χαμόγελο της αισιοδοξίας. Που ευτύχησε να τα καμαρώσει στις σπουδές τους και στην πορεία της ζωής τους. Φτάνοντας πλέον να παίζει με τα εγγονάκια του, όντας κι αυτός άδολο παιδί. Η μεγάλη καρδιά του παλλόταν και με την άμετρη αγάπη για τα σκυλιά και τα περιστέρια του.

  Για τους φίλους και όλον τον κόσμο, ο Σπύρος ήταν πάντα προσηνής. Πάντα έτοιμος να συνδράμει με κάθε τρόπο στην αντιμετώπιση των δυσκολιών μας. Έπειθε η θετική του σκέψη ότι όλα αντιμετωπίζονται με την έμπρακτη κατάφαση στη ζωή!
   O Σπύρος Ζωνάφος, μια σπάνια συνταύτιση πνευματικής συνέπειας και σοβαρότητας, ψυχικής ευγένειας και ηθικού σθένους. Είχε αυτά τα χαρακτηριστικά ως μέσο αδιαφιλονίκητο για την ισόβια πορεία προς την εσωτερική ανακάλυψη και την ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Ήταν φανερό από τις διηγήσεις και από τη συμπεριφορά του ότι χάραξε στη συνείδησή του από την πρώιμη εφηβεία του, χαρακιές αναζήτησης-αμφισβήτησης-έρωτα για την Αλήθεια και την Ελευθερία. Και μ’ αυτές, ενστικτωδώς στην αρχή και ολοένα πιο φιλοσοφημένα κατόπιν, πορεύτηκε –γνωρίζοντας πως «όλα είναι δρόμος»! Για τούτο και μόχθησε για την Κοινωνία και την Πρόοδο, με μόνα όπλα τον Ορθό Λόγο και τα επιχειρήματα, την πίστη στον Άνθρωπο και στη ικανότητα της Βελτίωσής του. «Και τώρα τι κάνουμε; Πέρασε αμέσως στο διά ταύτα!» –η συνεχής πρόσκλησή του σε κάθε συνάντηση και ανάλυση.

   Σπύρο, για μας, τους αδελφικούς φίλους και τις φίλες σου, θα είσαι πρώτα και κύρια ο αγαπημένος φίλος με την εφηβική σκέψη και το νεανικό ταπεραμέντο. Ο σεμνός και αθόρυβος ανάμεσά μας, και ταυτόχρονα  εκρηκτικός και απρόβλεπτα εκδηλωτικός στις φιλικές μαζώξεις και τα γλέντια μας.

    Αυτός ήταν για μας ο Σπύρος, το ευαίσθητο παιδί, με το ανατρεπτικό πνεύμα, με το μπερεδάκι του –σύμβολο των δεκαετιών ’70- ’80, το φωτεινό και καθαρό βλέμμα, τη λεβέντικη κορμοστασιά, το μειδίαμα έτοιμο να φωτίσει το πρόσωπό του. Σκέψη ελευθεριάζουσα και ελευθεριακή-αντιεξουσιαστική! Σαρκασμός και ειρωνεία συχνά τροφοδοτούσαν τη σκέψη του στις συζητήσεις ή στα γραπτά του. Στην καθεμιά σχεδόν συνάντησή μας αναδυόταν η ευφορία και η πίκρα, διαδοχικά να εναλλάσσονται. Ακριβώς για να τονίζει, με τον τρόπο του, την αντιφατικότητα και την αλλοτρίωση της σύγχρονης κοινωνίας –ελλαδικής και κυπριακής. Την αποτρόπαια αποσύνδεση Ηθικής και Πολιτικής!

   «Κάποιος λείπει απόψε απ’ την παρέα/ κ’ είναι το ποτήρι του αδειανό», λέει ο τραγουδιστής. Κι έτσι δεν μπορέσαμε να συνθέσουμε εκείνο το βιβλίο για τη διαλεκτική σχέση ζωής και θανάτου, που χρόνια τώρα όλο και σχεδιάζαμε κι επεξεργαζόμαστε με νέες κοινές σκέψεις. Ωστόσο, το σύντομο πέρασμά σου από τη ζωή, έχει αφήσει το ξεχωριστό σου αποτύπωμα. Κρατάμε στο νου τον τελευταίο δημόσιο προβληματισμό σου, στις 22 Απριλίου 2019: «Αντιδράστε εκτός fb... η αδράνεια σκοτώνει συνειδήσεις και αθώους ανθρώπους!...».

   Σπύρο, όλα όσα δημιούργησες, δίδαξες, επιμελήθηκες, σχολίασες, υπερασπίστηκες και έγραψες, θα θυμίζουν το πέρασμά σου. Η οικογένειά σου, οι φίλοι, οι μαθητές σου θα σε θυμόμαστε στις έγνοιες και τις αγωνίες, στον αναστοχασμό και στις ελπίδες, στους κοινούς αγώνες και στους οραματισμούς για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο.

    Πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε, φίλε, την αμετάκλητη απουσία σου. Θα μένεις όμως πάντα στη σκέψη και την καρδιά μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της ερατεινής Λευκωσίας που σε σκεπάζει. Καλό σου ταξίδι!

*Φιλόλογου 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










235