ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*
Κι’ αυτοί καμαρώνουν σαν τα γύφτικα σκεπάρνια. Χαμογελάνε, σχεδόν χαζά, σχεδόν αμήχανα.
Φεύγουν οι Μέντορες των κυβερνώντων αφήνοντας πίσω τους την πρωτοφανή ανεργία, τη λεηλασία των μισθών, των συντάξεων και των εισοδημάτων των εργαζομένων, την φτωχοποίηση χιλιάδων συμπολιτών μας, το ξήλωμα των ημικρατικών οργανισμών, δια της μεθόδου της ιδιωτικοποίησης, τον ξενιτεμό των νέων επιστημόνων (αδήλωτη ανεργία). Φεύγουν, αφήνοντας μια υγεία που καταρρέει, μια παιδεία που παραπαίει ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις και στις συντηρητικές αναδιαρθρώσεις και μια οικονομία που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση περιμένοντας επανεκκίνηση, ενώ η πιστοληπτική μας ικανότητα βρίσκεται στο ναδίρ.
Ιδιωτικοποιούν τους εύρωστους ημικρατικούς οργανισμούς, την ίδια ώρα που στην Ευρώπη και αλλού προχωρούν σε επανακρατικοποιήσεις. Είναι σαν να έχουμε αγελάδες, που μας δίνουν γάλα και εμείς πωλούμε τις αγελάδες για ν’ αγοράσουμε γάλα!!
Και αυτοί γελούν και καμαρώνουν το Μανιφέστο που τους άφησε η Τρόικα. Το έχουν πει πολλές φορές πως «Οι θέσεις της Τρόικα και του Μνημονίου θα μπορούσαν ν’ αποτελούν το δικό μας μανιφέστο».
Η επιθυμία τους ικανοποιήθηκε. Φεύγοντας τους το αφήνουν. Και οι Τροϊκανοί χαμογελούν. Όχι χαζά, όχι αμήχανα.
Χαμογελούν με ικανοποίηση και αυταρέσκεια. Θα έρχονται τώρα κάθε 6 μήνες αντί κάθε 3 που έρχονταν ως τώρα.
Έχουν το υφάκι του νικητή. Του ατσαλάκωτου νικητή. Του γεμάτου αυτοπεποίθηση – πλέον – νικητή. Βρήκαν στον τόπο μας συμμάχους. Τους καλύτερους συνεργάτες. Τους πιο καλούς «μαθητές».
Τους καταδείχνουν, μάλιστα, και ως πρότυπο σε άλλες χώρες.
Μας αποδίδουν τα εύσημα οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. «Μπράβο! Καλύψατε τους δείκτες! Πετύχατε τους στόχους. Ακολουθήσατε πιστά το Μνημόνιο. Κάνατε περισσότερα από όσα ζητήσαμε. Κάνατε και πράγματα που δε σας ζητήσαμε».
Και να τα χαμόγελα που λέγαμε (τα χαζά). Με κομπορρημοσύνη στα δελτία ειδήσεων, να προκαλούν όλους αυτούς που είναι άνεργοι, καταχρεωμένοι, χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι στα όρια της φτώχειας, και αυτούς που βρίσκονται στις γραμμές των κοινοτικών παντοπωλείων.
Στο μεταξύ η ψαλίδα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς μεγαλώνει, αφού ο πλούτος συσσωρεύεται στους λίγους ενώ οι φτωχοί πληθαίνουν ακόμα περισσότερο με την μεσαία τάξη να εξαφανίζεται. Και κάποιοι χορεύουν επί ερειπίων. Και οι κυβερνώντες με τεντωμένο δάκτυλο καταδείχνουν τους φτωχούς και τους άνεργους, υπενθυμίζοντας σ’ αυτούς που έχουν δουλειά, ότι είναι τυχεροί και προνομιούχοι κι’ ας προσέχουν να μην την χάσουν. Όχι απεργίες, (στην ανάγκη θα τις καταργήσουμε με νόμο), όχι κινητοποιήσεις, όχι απαιτήσεις. Το στοίχημα γι’ αυτούς, η απεργία των Νοσηλευτών. Ανέμεναν πότε θα τσακίσουν, πότε θα λυγίσουν, πότε θα πεινάσουν. Πότε θα απομονωθούν, θα μείνουν μόνοι, θα τους εγκαταλείψουν οι πάντες.
Τότε θα είχαν πετύχει μια μεγάλη νίκη, απαρχή μιας νέας αντίληψης, μιας νέας πορείας που θα οδηγούσε στην υποταγή και τον εξευτελισμό των εργαζομένων. Οι νοσηλευτές άντεξαν. Ο Πρόεδρος απείλησε, εκβίασε, φοβέρισε, άσκησε bouling.
Η συμπεριφορά των κυβερνώντων θυμίζει Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην περίοδο της παρακμής. Αρκεί κάποιος να εστιάσει την προσοχή του στο ύφος με το οποίο ο Πρόεδρος και οι Υπουργοί μιλούν ή απευθύνονται στους εργαζομένους. Αλαζονεία και απαξίωση. Με μπόλικο στόμφο, έτσι που να ταιριάζει στην κάθε περίπτωση. Γίνονται φραστικά επιθετικοί οσάκις κάποιος θα ήθελε, είτε να διατυπώσει διαφορετική άποψη, είτε ν’ αμφισβητήσει τα λεγόμενα ή την πολιτική τους. Καθίστανται έως και απειλητικοί. Ξέρουν αυτοί. Κάποιοι μάλιστα μοιάζουν να είναι βγαλμένοι από παλιά ταινία του Χόλυγουντ, ή από έργο γουέστερν, με τους έξυπνους, δυνατούς και ακαταμάχητους πιστολέρο να εξολοθρεύουν τους ντόπιους ιθαγενείς και φυσάνε, στο τέλος τον καπνό στην άκρη του πιστολιού. Πάντα φταίνε οι άλλοι, οι κακοί (ας πούμε οι εργαζόμενοι), που δεν νοούν να καταλάβουν. Κι' αν τα πράγματα αγριέψουν και η φαρέτρα των επιχειρημάτων τους αδειάσει, επιστρατεύουν τους προηγούμενους ή τους προ προηγούμενους. Επιχειρήματα που δεν πιάνουν πλέον, αλλά τα χρησιμοποιούν από κεκτημένη συνήθεια. Για το σασπένς της διακυβέρνησης.
Η Τρόικα, λοιπόν, ποτέ δεν θα φύγει. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν πρόκειται για τη φυσική παρουσία ή απουσία ή επίσκεψη κάποιων εκπροσώπων της, πρόκειται για τις νεοφιλελεύθερες – νεοσυντηρητικές πολιτικές, που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα κράτη των οποίων οι κυβερνήσεις διαπνέονται από την ίδια φιλοσοφία και υιοθετούν τις ίδιες πολιτικές.
*Πρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών
