ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ*
Καρκίνος. Μια λέξη που κουβαλά μαζί της απερίγραπτα συναισθήματα φόβου, μια ασθένεια που παλαιότερα το όνομά της δεν το προφέραμε καν, που την θεωρούσαμε για πολλές δεκαετίες μεταδοτική όταν νοσηλεύαμε τους καρκινοπαθείς σε ξεχωριστά νοσοκομεία ή που κρύβαμε τους καρκινοπαθείς συγγενείς μας για να μην στιγματιστεί όλη η οικογένεια από αυτό το «κακό».
Η πρόοδος της επιστήμης, οι αλλαγές στην αντιμετώπιση πολλών άλλων ασθενειών, η συνειδητοποίηση ότι ο καρκίνος έχει όνομα, έχει επιστημονικά χαρακτηριστικά, συχνά πλήρη αποθεραπεία, οδήγησε σταδιακά στο σπάσιμο της σιωπής γύρω από αυτήν την ασθένεια, στην αντιμετώπιση της προκατάληψης και την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.
Όμως, έχουμε πραγματικά αλλάξει στις προκαταλήψεις μας; Ή είναι ακόμη κυρίαρχες στον τρόπο σκέψης και έκφρασης;
Διερωτώμαι. Τι εννοούμε κάθε φορά που χάνει τη ζωή του κάποιος καρκινοπαθής φίλος όταν λέμε πως έχασε τη ζωή του από την επάρατη νόσο; Επάρατη σημαίνει καταραμένη. Είναι δηλαδή, μια κατάρα που βρίσκει κάποιον που αρρωστά με καρκίνο; Γιατί συνεχίζουν ακόμη και οι πιο ευαισθητοποιημένοι ανάμεσά μας να χρησιμοποιούν αυτές τις εκφράσεις, πολλές φορές χωρίς να συνειδητοποιούν τι λένε;
Άλλες φορές βέβαια, αλλάζουν οι λέξεις, δεν είναι η επάρατη αλλά η ανίατη. Αυτό και αν πλημμυρίζει με ελπίδα τους ασθενείς! Πως άραγε αισθάνεται ο κάθε καρκινοπαθής όταν ακούει πως κάποιος έχασε τη μάχη από την ανίατη ασθένεια; Δηλαδή, τι μάχη να δώσει κανείς απέναντι σε μια ασθένεια που είναι έτσι και αλλιώς ανίατη; Δηλαδή αθεράπευτη!
Καταραμένη και αθεράπευτη μαζί!
Μόνο η άγνοια μπορεί να εξήγηση γιατί συνεχίζουν πολλοί να μην λένε τον καρκίνο με το όνομά του. Άγνοια για το τι είναι καρκίνος, άγνοια για το ότι πολλές μορφές καρκίνου θεραπεύονται πλήρως, άγνοια για το ότι δεν ήταν κανενός η κατάρα αλλά μια ασθένεια όπως τόσες άλλες που μπορούν απλώς να συμβούν, άγνοια για τα ποσοστά επιβίωσης και την ανάγκη να σεβόμαστε τους καρκινοπαθείς χωρίς να τους βάζουμε ταμπέλες που μόνο την δικιά μας προκατάληψη δείχνουν.
Ο καρκίνος δεν είναι ούτε η επάρατη, ούτε η ανίατη, ούτε η καταραμένη, ούτε εκείνο το κακό, ούτε το άλλο, ούτε το ακατανόμαστο.
Είναι μια ασθένεια όπως πολλές άλλες, που έχει όνομα, έχει χαρακτηριστικά, που γνωρίζουμε πως να την αντιμετωπίζουμε και που πολύ συχνά ζούμε μαζί και πέρα από αυτήν τη διάγνωση.
Φτάνει πια τα επίθετα και οι άστοχοι αυτοί χαρακτηρισμοί. Δώστε το παράδειγμα ΜΜΕ, Εκκλησία, Κοινωνία των Πολιτών και μιλάτε χωρίς φόβο, χωρίς προκατάληψη για τον καρκίνο.
Μην αφαιρείται την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Αυτό μόνο ζητούν οι καρκινοπαθείς και οι οικογένειές τους, να μην φοβόμαστε τις λέξεις.
*Βουλευτής, Αντιπρόεδρος ΔΗΣΥ
