ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Α. ΠΟΛΗ*
Η διαμορφωτική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μέσω της επιθεώρησης τους στην τάξη και την παροχή καθοδήγησης από τον επιθεωρητή εκτός αυτής, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως μια επένδυση αύξησης της αξίας του ανθρώπινου κεφαλαίου της εκπαίδευσης. Στα πλαίσια αυτά, η μόνη λογική υπόθεση εργασίας που μπορεί να διατυπώσω, σε σχέση με την απόφαση του ΥΠΠ να υποβάλει τους συμβασιούχους στη δοκιμασία της επιθεώρησης, είναι η βελτίωση τους ως εκπαιδευτικών και συνακόλουθα η βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης που αυτοί προσφέρουν στα σχολεία μας.
Όταν όμως επενδύεις πάνω στο ανθρώπινο δυναμικό σου είναι φυσικό να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου την μακροχρόνια απόδοση της επένδυσης σου. Τι νόημα άλλωστε θα είχε η επιδίωξη βελτίωσης ενός εργαζομένου, αν δεν έχεις σκοπό να ανανεώσεις το συμβόλαιο του που λήγει στο τέλος της σχολικής χρονιάς;
Θεωρώ λοιπόν με βάση τα πιο πάνω ότι η μόνη λογική συνέπεια της απόφασης του ΥΠΠ να επιθεωρούνται οι συμβασιούχοι όπως οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί, είναι η μετατροπή της σύμβασης τους από ετήσια σε αορίστου χρόνου, μέχρι να δημιουργηθούν οι απαραίτητες οργανικές θέσεις για ένταξη τους στο μόνιμο προσωπικό της εκπαίδευσης.
*Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ 2014-2017
