ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Άνοιξαν οι κάσες σήμερα. Τα φέρετρα του χρόνου. Τα σεντούκια των στιγμών. Αυτά που ανακατεύτηκαν με τις θύμησες, τη νοσταλγία για το χτες. Τα ονείρατα και τις σκονισμένες μνήμες. Ό,τι έφυγε,αλλά δεν λησμονήθηκε. Άνοιξαν και έβγαλαν τσαλακωμένα βιβλία, πρωτόλεια σε κιτρινισμένο χαρτί, τετράδια με νοητικές χαραγματιές από τα παλιά απάνω τους, βιβλία ιστορίας και ένα σχολικό περιοδικό, που ‘χε στο εξώφυλλο μία φράση του Σεφέρη: «η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα που είχα για την Ελλάδα. Κάποτε λέω πως μπορεί να με πήρε για ψυχοπαίδι της». Πίσω στον χρόνο. Διαδρομή μακρά μέχρι τα λυκειακά τα χρόνια. Τους ανθρώπους. Τις ημέρες εκείνες, τις στιγμές, τις εικόνες, τους ήχους, τους τόπους, τους συλλογισμούς, τα γραψίματα. Κι όμως ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε. Ερεβώδες το βλέμμα έμεινε καρφωμένο στη σελίδα 25. Στα μάτια μπροστά εικόνες του 2000.Στο οδόφραγμα. Καιστα γράμματα της Ιστορίας του Ανθρώπου.
«Βαριά η ατμόσφαιρα. Τέρμα τ’ αστεία, τα πειράγματα, τα γέλια τους. Απρόσμενη σοβαρότητα. Ξαφνική βουβαμάρα. Το συρματόπλεγμα, οδυνηρά αγκαθωτό, φράσσει την είσοδο στους δικαιούχους μόνο. Αγκάθι στη ψυχή, στη μνήμη, στις συνειδήσεις. Κεντρίζει και προκαλεί ανελέητα το συναίσθημα ευθύνης και των δεκαεφτά χρόνων. Αγγίζει με δέος τη νεανική καρδιά, λαβώνει, κτυπά δυνατά και συνθέμελα τον έκπληκτο και θορυβημένο νεανικό νου. Άλλο να τ’ ακούς...
Ερωτηματικά, προβληματισμός, οργή, αγανάκτηση. Σκιάζουν το βλέμμα, συννεφιάζουν την όψη. Δικαιώματα και... μια ματωμένη αφή, ψυχική και σωματική. Την αγγίζουν την κατοχή τώρα πια... Ψηλαφούν και αγναντεύουν ονειροπόλα και φανταστικά αυτά που ‘χαν και δεν έζησαν, αυτά που με πάθος λάτρεψαν στα λόγια και τις νοσταλγικές αφηγήσεις των παππούδων, απομυθοποιημένα από τον πόθο του γυρισμού. Αυτά που από λάθη, μίση, πάθη, και εγωισμούς δεν κρατήσαμε και παραδώσαμε.
Γιατί; Δεν ρώτησαν. Μπορεί και να ήξεραν. Ή μάλλον ήξεραν. Δεν μίλησαν. Τι να πουν; Σώπασαν. Μια βουβή σιωπή που μαρτυρούσε πολλά και υποσχόταν περισσότερα. Ένα χελιδόνι αυθόρμητα, μέσα από τα σουφρωμένα φρύδια, τα μουσκεμένα ματοτσίνορα, πέταξε μήνυμα μέσω της εκπροσώπου των Η.Ε.
Εμείς οι μαθητές του Λυκείου Κύκκου Πάφου, σήμερα και κάθε μέρα πριν και περισσότερο μετά, τη γη μας ζητούμε, στον ύπνο και το ξύπνιο μας αυτή ψάχουμε, τα δίκια μας γυρεύομε, την επιστροφή καρτερούμε, στημένοι στα οδοφράγματα. Κλείσαμε τη μικρή ζωή μας σ’ ένα φάκελο, σ’ ένα μήνυμα, με την Ιστορία του Ανθρώπου» (Μαθητικό Περιοδικό Λυκείου Κύκκου Πάφου, Σχολικό Έτος 1999-2000, σελ. 25)
Χρόνια μετά.Κάπου αλλού. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Πολύ αλλιώτικοι όλοι μας.Τα γράμματα της Ιστορίας του Ανθρώπου τα ίδια.
*Φιλόλογος
(TrinityCollegeDublin/Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου)
