ΤΟΥ ΛΕΥΚΙΟΥ ΔΟΡΑΤΗ*
Από το 2008 και με αφορμή την κατάρρευση της Lehman Brothers,, ξεκίνησε μία παγκόσμια βίαιη αποδόμηση σε οτιδήποτε είχε σχέση με εργατικά κεκτημένα, δικαιώματα στην περιουσία, τη «λογική» λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, το ρόλο των Εθνικών Κοινοβουλίων, την ισχύ των συνδικάτων κ.α.
Η νέα άνομη ατζέντα όπως έχει καθοριστεί από την ισχύ του πλούτου για τους λαούς ερήμην τους, συμπεριλαμβάνει τη λογική της ρεβανσιστικής εξαθλίωσης των άλλοτε ευημερούντων πολιτών (γιατί να σπαταλούν τότε), την λειτουργία των Κυβερνήσεων και των Κοινοβουλίων ως φορέων εφαρμογής της ατζέντας, την οικονομική στήριξη της ασύδοτης δράσης των τραπεζιτών από κονδύλια του Δημοσίου, την αδιαφοροποίητη και προκρούστια μείωση των μισθών και των επιδομάτων, την αδιαφορία στον ανθρώπινο πόνο και την ένδεια.
Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό βάσανο, εκλαμβάνεται ως ποσοστό σε οικονομικές και λογιστικές πράξεις, η οδύνη των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού δεν συγκινεί κανέναν παρά μόνο επιδεινώνεται απάνθρωπα για χάρη της βελτίωσης του λογιστικού ισολογισμού των Κρατών.
Οι πολιτικές δυνάμεις φαίνεται όχι μόνο να έχουν πιαστεί εξ απρόοπτου, αλλά ακόμη ιχνηλατούν την ατζέντα και πολλές φορές αποτελούν οι ίδιες υπονομευτές της οποιασδήποτε αντίδρασης. Επιχορηγούν με δημόσιο χρήμα τις καταληστεμένες Τράπεζες από τους ίδιους τους Τραπεζίτες, διαμεσολαβούν μεταξύ των εργαζομένων και του Κράτους εργοδότη όχι προς όφελος των εργαζομένων, ψηφίζουν αβέρτα νομοθεσίες σε βάρος των πολιτών, κατακρατούν με επικοινωνιακά τεχνάσματα και ψεύδη τις λαϊκές αντιδράσεις.
Ως εκ της θέσεως της, η μόνη ομάδα που μπορεί να αντιληφθεί πρώτη τις ανήθικες προεκτάσεις της ανήθικης ατζέντας με αφορμή την κρίση και να πρωτοστατήσει στις αντιδράσεις, είναι η ομάδα των εκπαιδευτικών. Για αυτό και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν αποτελέσει τον πρώτο στόχο των σχεδιαστών της ατζέντας. Προσπάθησαν και κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να στοχοθετήσουν τις ομάδες αυτές των εργαζομένων ώστε να τους απομονώσουν από τους υπόλοιπους εργαζομένους και να τους αφοπλίσουν. Έτσι, οι υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού αντί να στρέψουν τα πυρά τους στους ανήθικους σχεδιαστές της επίθεσης κατά παντός κεκτημένου, αποπροσανατολίστηκαν και στράφηκαν εναντίον των εκπαιδευτικών.
Η ατζέντα πια έχει αποκαλυφθεί. Το πολιτισμικό παράδειγμα της ασυδοσίας του νεοφιλελευθερισμού που γκρεμίζεται, τρώει βρικολακιασμένο από τις σάρκες του λαού και του ιδίου του εαυτού του. «Η ισχύς του χρήματος ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο απεριόριστη, αυθάδης, εγωιστική, με τους υπαλλήλους της μέχρι τα ανώτερα κλιμάκια του Κράτους, η επιδίωξη του χρήματος τόσο εκ των άνω καθαγιασμένη» επισημαίνει πολύ εύστοχα ο Στεφάν Εσέλ.
Όταν τα θύματα υποχρεώνονται να διασώζουν τους θύτες, το μακελειό συνεχίζεται απτόητο, αμείωτο, αλαζονικότερο και βαθύτερο.
Επέρχονται μέτρα πολύ πιο επώδυνα για όλους τους εργαζομένους και κυρίως κατά των εκπαιδευτικών από αυτά που ήδη ζήσαμε. Και οι σχεδιαστές της ανήθικης ατζέντας θα χρησιμοποιήσουν ως αιχμή του δόρατος τους πολιτευτές σε κάθε Κράτος, την Κυβέρνηση και τα Κόμματα. Και αυτά με τη σειρά τους θα χρησιμοποιήσουν τις εργατικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις που μπορούν να επηρεάσουν. Έτσι, σε πρώτο στάδιο θα προσπαθούν να υποβιβάζουν την απειλή, σε δεύτερο στάδιο να κατευνάζουν τις αντιδράσεις και σε τρίτο στάδιο να υπονομεύουν τις αντιδράσεις. Η συνταγή είναι γνωστή, αλλά είναι γνωστή και η ατζέντα. Η μόνη δυνατή αντίδραση είναι η αποκάλυψη των προθέσεων τους και ο διαμοιρασμός των ανησυχιών μας μεταξύ μας.
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής
