Η Κοινωνία διαπιστώνει, βιώνει, αντιδρά και διεκδικεί

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ*

Επικαλούμενη την ανάγκη εξορθολογισμού και εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών αλλά και προσκολλημένη στο Μνημόνιο και τις συστάσεις του ΔΝΤ η Πολιτεία προχώρησε τα τελευταία 3 χρόνια σε ενέργειες κατά της Δημόσιας Παιδείας και των λειτουργών της που είχαν ως αποτέλεσμα, πέραν από τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, την αύξηση της ανεργίας ανάμεσα στους αδιόριστους δασκάλους με τον μη επαναδιορισμό 50 Συμβασιούχων αλλά και με την μη κάλυψη των κενών σε προσωπικό με αντικαταστάτες σε πολλές περιπτώσεις σχολείων.

Ακόμα καταγράφονται συνεχώς μειώσεις στους προϋπολογισμούς των σχολείων και ακύρωση ανέγερσης Δημοτικών και Νηπιαγωγείων με συνέπεια τον υπερπληθυσμό σε κάποια Δημοτικά και την άρνηση προσφοράς Δημόσιας Προδημοτικής Εκπαίδευσης με τη μη έγκριση δημιουργίας κοινοτικών νηπιαγωγείων.

Με την παγοποίηση προαγωγών δυσχεραίνεται το διοικητικό έργο των σχολείων σε μια εποχή, μάλιστα που καλούνται οι σχολικές κοινωνίες να στηρίξουν την κυπριακή οικογένεια σε όλα τα επίπεδα. Τα ζητήματα των συνεπειών από τα εντεινόμενα από την οικονομική ύφεση οικονομικοκοινωνικών προβλημάτων είναι πρωτόγνωρα και το σχολείο με την πολιτική αυστηρής λιτότητας αποδυναμώνεται από το να επιτελέσει τον ανακουφιστικό του ρόλο.

Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να οδηγούν στην απομείωση της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης στα παιδιά, πράγμα που υπονομεύει το μέλλον της νέας γενιάς.

Την ίδια ώρα που στοχοποιείται ο δημόσιος εκπαιδευτικός, που ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα υφίσταται εργασιακές συνθήκες και μισθοδοσία μεσαίωνα ενώ ξημερώνει η κάθε μέρα μέσα στην αβεβαιότητα, που η ανεργία αυξάνεται, που ο συνταξιούχος αγωνιά για την επιβίωσή του, η αδιαφάνεια και η φοροδιαφυγή, αυτά που διεθνείς οργανισμοί μάς καταλόγισαν ως ελλείμματα δημοκρατίας, ευνομίας, εύρυθμης λειτουργίας του Κράτους και ισοπολιτείας, μένουν στα αζήτητα.

Η μη ανάδειξη και απόδοση ευθυνών στους ενόχους της κρίσης την ώρα που ο απλός πολίτης, σε όλα τα επίπεδα, υφίσταται συνεχώς επίθεση κατά των δυνατοτήτων διαβίωσής του, αποτελεί πρόκληση του αισθήματος δικαίου. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, η αντιμετώπιση των προβλημάτων γίνεται με την απονομή δικαιοσύνης, τόσο στον καταλογισμό της ευθύνης όσο και στο βάρος που θα αναλάβουν οι ομάδες του πληθυσμού. Ακουμπά στα όρια της αθλιότητας η διαχείριση της κρίσης με το να ξηλώνεται το Κράτος Πρόνοιας, οι ευπαθείς και ευάλωτες κοινωνικά και οικονομικά ομάδες να μεγαλώνουν σε αριθμό άλλα και να βιώνουν περαιτέρω δυσχέρεια ενώ στην αντίπερα όχθη οι ένοχοι να προστατεύονται από την ίδια την Πολιτεία.

Τέλος, διαπίστωση τόσο του Ευρωκοινοβουλίου αλλά και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων ETUC, είναι πως από τη μια Τρόικα παραβιάζει τη δημοκρατική λειτουργία των Κρατών όπου βρίσκεται και από την άλλη επισημαίνεται πως εξαντλήθηκε κάθε όριο αυστηρότητας στα μέτρα που λήφθηκαν για την Κύπρο.

Είναι για αυτούς τους λόγους που:

• Η ΠΟΕΔ και οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί και οι ειδικοί εκπαιδευτικοί ενώνουν τη δική τους φωνή με τους υπόλοιπους πολίτες έτσι ώστε η Κοινωνία της Κύπρου ενωμένη να αντισταθεί στις αυστηρές πολιτικές λιτότητας, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι τη φτωχοποίηση του πληθυσμού.
• Η κινητοποίηση της 8^ης Φεβρουαρίου 2014 πρέπει να είναι ακόμα ένα βήμα του πολίτη, του εργαζόμενου, του νέου, του άνεργου, του συνταξιούχου για να ζητήσει το επίπεδο ζωής που δικαιούται.
• Τα Κόμματα και οι πολιτικοί θα πρέπει από τη μια να αφουγκραστούν την κραυγή αγωνίας των ανθρώπων του τόπου μας για το αύριο και της αγανάκτησης για την μη απονομή δικαιοσύνης και την προστασία των ενόχων και να αναλάβουν τις ευθύνες τους και από την άλλη να σεβαστούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της Κινητοποίησης και την ελεύθερη έκφραση.

*Βοηθός Γενικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Μέλος Γραμματείας της ΑΚίΔΑ