ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ*
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα μέλη, οι φίλοι και υποστηρικτές της Ανεξάρτητης Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών ψηφίζουν. Άλλοι ψηφίζουν το τάδε κόμμα, άλλοι το δείνα, άλλοι ρίχνουν ψήφο διαμαρτυρίας, άλλοι λευκό κ.ο.κ. Έχουν ισχυρή άποψη, είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι. Πιστεύουν στη Δημοκρατία.
Στην ΑΚΙΔΑ δεν ζητάμε κομματική ταυτότητα, ούτε και στρατιωτική πειθαρχία. Πιστεύουμε στον ορθό λόγο, σεβόμαστε την ελευθερία της γνώμης, βασιζόμαστε στο δημιουργικό πλουραλισμό. Προσπαθούμε να κάνουμε πράξη τον ελεύθερο έλλογο διάλογο. Έγνοια μας είναι ο εκπαιδευτικός, τα παιδιά, η μάθηση.
Οι κομματικές παρατάξεις επιτελούν κι αυτές το δικό τους ρόλο στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό. Κατάντησαν, όμως, να εκπροσωπούν κομματικές γραμμές. Να μιλούν εξ ονόματος του «κόμματος» κι όχι των Δασκάλων. Να συναινούν ή να διαφωνούν ανάλογα με τις οδηγίες. Κι αν στην τελική δεν υπηρετούν εμάς τους εκπαιδευτικούς, τότε ποιους υπηρετούν;
Συνάδελφοι από τις κομματικές παρατάξεις, τονίζουν συνέχεια ότι «γνωρίζουν άτομα της ΑΚΙΔΑ που ψηφίζουν κάποιο κόμμα ή ανήκουν σε κάποιο κόμμα», ως ένα (ψευδο)επιχείρημα για να πλήξουν το λόγο μας. Ουσιαστικά, δεν μπορούν να «διαβάσουν» ο,τιδήποτε χωρίς παλαιοκομματικούς όρους. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς μπορεί κάποιος να ψηφίζει ένα κόμμα στις πολιτικές εκλογές (δικαίωμά του άλλωστε), αλλά στις εκπαιδευτικές «κόμμα» του να είναι ο κλάδος. Πρόκειται για αντιλήψεις παρωχημένων εποχών που όσοι φορούσαν τις κομματικές παρωπίδες έλεγχαν και εξουσίαζαν τον κόσμο. Παρατηρούσαν τι εφημερίδα διάβαζες, πώς μιλούσες, με ποιους έκανες παρέα. Σήμερα, οι απολογητές της ίδιας μυωπικής αντίληψης παρατηρούν… πού έκανες like στο Facebook, τι σχόλιο έγραψες, ποιους έκανες retweet, τι κόμμα ψηφίζεις (ή θα έπρεπε να ψηφίζεις!!!).
Ο Κώστας Μόντης στα τέλη του 1946 εξέδωσε την εφημερίδα «Ελευθέρα Φωνή», με τη φιλοδοξία να μείνει αδέσμευτη από τα κομματικά πάθη της εποχής. Τη στάση του, όμως, αυτή την πλήρωσε ακριβά, αφού με εχθρική αντιμετώπιση εκατέρωθεν ανέστειλε την κυκλοφορία της λίγους μήνες αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι το να αρθρώσεις και σήμερα «Ελευθέρα Φωνή» φαντάζει το ίδιο δύσκολο. Το κομματικό κατεστημένο θα επιχειρήσει να σε συνθλίψει μη αντέχοντας την απόρριψη της κοσμοθεωρίας του.
Είναι, όμως, βέβαιο ότι η ιστορία θα τους ξεπεράσει. Ήδη, η σύγχρονη εποχή εγκαινιάζει την εποχή του ρευστού πολιτικού υποκειμένου. Αυτού που είναι χειραφετημένου, υποψιασμένου σε κάθε κομματική διαπλοκή, επαρκώς ενημερωμένου, ώστε να μπορεί να σταθμίζει κάθε φορά τα δεδομένα και να επιλέγει ο ίδιος το συμφέρον του. Στο κάτω-κάτω η ζωή του είναι που διακυβεύεται.
Η ΠΟΕΔ χρειάζεται να εκφέρει ένα νέο εκσυγχρονιστικό λόγο αν θέλει να πείσει την κοινωνία. Να απαγκιστρωθεί από τη στείρα κομματική ρητορεία, η οποία, εν μέσω κρίσης, ηχεί προκλητικά. Να γίνει εξωστρεφής παρουσιάζοντας ένα όραμα σύμφωνα με τη νέα εποχή. Να μη φοβάται να μιλήσει ελεύθερα μήπως και δεχθεί παρατήρηση από το «κόμμα». Να επανεφεύρει τον εαυτό της ως οργάνωση μορφωμένων ανθρώπων που πιστεύουν στην Παιδεία. Αυτή η νέα αύρα μόνο μέσα από εμάς τους Εκπαιδευτικούς που αγαπάμε αυτό που κάνουμε μπορεί να αναδυθεί!
*Μιχάλης Αλεξόπουλος – Υποψήφιος Γενικός Αντιπρόσωπος Α.Κί.ΔΑ
