ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ*
Πλησιάζουν οι εκλογές για την ανάδειξη των γενικών αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ και την επιλογή της νέας ηγεσίας της οργάνωσης. Μεγάλο μέρος του προεκλογικού λόγου αναλώνεται για τους νεαρότερους συναδέλφους, που αποτελούν «μήλον της έριδος» για τις κινήσεις, μιας και όντας νέοι αποτελούν και ερωτηματικό για τις εκλογικές τους προτιμήσεις ή επιλογές. Γίνεται συζήτηση για το ποιοι τους θέλουν και ποιοι όχι, ποιοι τους στήριξαν, ποιοι θα τους στηρίξουν και ποιοι τους έδωσαν δικαίωμα για εκπροσώπηση στα όργανα της ΠΟΕΔ.
Για μένα, εκείνο που έχει ουσιαστικά σημασία είναι πως εντός της ΠΟΕΔ, υπάρχουν ομάδες ατόμων που υστερούν σε ωφελήματα, σε αναγνώριση ή ακόμα και στο εργασιακό καθεστώς στο οποίο εργάζονται. Αυτοί είναι εκείνοι που θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα για την ΠΟΕΔ, όχι μόνο στο όνομα αλλά και στις πράξεις.
Οι πλέον αδικημένοι είναι οι εργαζόμενοι στα προαιρετικά ολοήμερα. Πρόκειται πραγματικά για τον τελευταίο τροχό της άμαξας, με ελάχιστα δικαιώματα και απαξίωση ακόμη και από τους ίδιους τους μόνιμους συναδέλφους τους. Ειδικά με τη φετινή πατέντα με τους αυτοτελώς εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι στα προαιρετικά ολοήμερα αποτελούν παιδιά κατώτερου Θεού, αλλά με προσόντα ισάξια ή και περισσότερα από τους συναδέλφους τους. Η ΠΟΕΔ δεν έκανε όσα θα έπρεπε να κάνει για εκείνους, πέραν από επιστολές σε υπουργούς που παραμένουν αναπάντητες. Παρά το γεγονός πως είναι παραδεκτό πως το καθεστώς στο οποίο εργάζονται είναι παράνομο, συνεχίζουν να βιώνουν το θέατρο του παραλόγου και παραμένει ταυτόχρονα η αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι για τη νέα σχολική χρονιά. Θα ήθελα να πιστεύω πως ο λόγος της μη ουσιαστικής αντίδρασης δεν είναι το γεγονός πως οι πλείστοι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στις επερχόμενες εκλογές. Επειδή, είναι εύηχο να ακούγονται δηλώσεις για στήριξη στους νέους συναδέλφους, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται για όλους και στην πράξη! Παράλληλα, ο ίδιος ο θεσμός του προαιρετικού ολοήμερου, βάλλεται όσο ποτέ άλλοτε, μιας και η συνέχεια του απογεύματος με το πρωινό έχει πληγεί και οι μόνιμοι συνάδελφοι που εργοδοτούνται ταλαιπωρούνται επίσης. Θα είναι πραγματικά τραγικό και καταστροφικό με την πολεμική που δέχεται ο θεσμός, τελικά να καταργηθεί ή να απαξιωθεί. Οπότε επιβάλλεται να παρθούν αποφάσεις και μέτρα, πρώτιστα για το προσωπικό του προαιρετικού ολοήμερου και φυσικά για την ίδια την ύπαρξή του!
Δεύτεροι στη σχετική λίστα έρχονται οι αντικαταστάτες. Άτομα με σειρά ετών στην εκπαίδευση και στο ίδιο ψυχοβγαλτικό καθεστώς, που απλά ατύχησαν επειδή κάποιοι στα ψηλά δώματα της πολιτικής επέλεξαν να κουτσουρέψουν την παιδεία. Κάποτε, σε μια γενική συνέλευση, από τα πλέον επίσημα χείλη ακούστηκε η ατάκα «πονούμε τους αντικαταστάτες και τους συμβασιούχους. Εκεί που είστε ήμασταν…». Επιτρέψτε μου να απορρίψω τον κατά τα άλλα εύηχο ισχυρισμό. Κανένας από τους υπάρχοντες στην ηγετική πυραμίδα της ΠΟΕΔ, δεν υπήρξε σε αυτή τη θέση. Τη θέση του να ρίχνεις κάθε βδομάδα ζάρια για το οικονομικό και επαγγελματικό σου μέλλον. Να γίνεσαι θύμα εξευτελισμού από λειτουργούς που είναι ορισμένοι απλά να διεκπαιρεώνουν τον κατάλογο και τη σειρά του και όχι να ασκούν χρέη εργοδότη, μιλώντας σε κάποιες περιπτώσεις απαξιωτικά ή ακόμη και υποτιμητικά! Πρόκειται για συναδέλφους που όταν πλησιάζουν οι εκλογές, πολλοί είναι εκείνοι που εμφανίζονται ως οι προστάτες και οι ανάδοχοί τους και ως οι πρωτοστάτες του δικαιώματος τους να έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν! Τελικά όμως, πέρα από το δικαίωμα του εκλέγειν, οι εν λόγω συνάδελφοι, έχουν άλλα δικαιώματα; Πόσες φορές άραγε, οι αντικαταστάτες δεν βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν κάποιοι «καλοθελητές» τους φόρτωναν περισσότερα μαθήματα απ’ εκείνα που έπρεπε, με την κουτοπόνηρη λογική πως ο αντικαταστάτης είναι άβγαλτος και σε ανάγκη; Πόσες φορές άραγε, αντικαταστάτες φορτώθηκαν ευθύνες που κανένας άλλος στο σχολείο δεν ήθελε; Πόσες φορές άραγε οι αντικαταστάτες σε ενημερώσεις της ΠΟΕΔ στέλνονταν για παιδονομία επειδή οι ενημερώσεις … δεν τους αφορούσαν; Το ζήτημα του εκσυγχρονισμού του τρόπου διορισμού των αντικαταστατών χρονίζει και παρά το γεγονός πως είναι αποδεκτό πως το υφιστάμενο σύστημα είναι τρύπιο και αναξιοκρατικό, ποτέ δεν έγινε ουσιαστική προσπάθεια για αλλαγή. Παράλληλα, οι αντικαταστάτες βιώνουν κάτι που ουδείς άλλος στην εκπαίδευση βιώνει. Το εργασιακό του καθεστώς υπόκειται σε αναθεωρήσεις σε τέτοιο βαθμό που ούτε οι ίδιοι καλά καλά δεν ξέρουν τι ισχύει. Αντικαταστάσεις χωρίς προεπιλεγμένες περιφέρειες από τους υποψηφίους, αντικαταστάσεις που κάτω από πέντε μέρες δεν δίνονται, απόπειρα κουτσουρέματος του μισθού με διορισμό αντικαταστατών με λιγότερες ώρες κλπ κλπ. Ταυτόχρονα, οι αντικαταστάτες οφείλουν να είναι βιονικοί και απαγορεύεται να ασθενήσουν! Αν δε έχουν γεννήσει, δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τις υπόλοιπες μητέρες, άσχετα αν υπάρχει και σχετική Ευρωπαϊκή οδηγία επ’ αυτού.
Ας δούμε λοιπόν, όλοι μας, τον εαυτό μας στον καθρέφτη! Τελικά είμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας για όσα επιτεύχθηκαν για τους αντικαταστάτες; Δεν αντιλέγω, είναι σπουδαίο το γεγονός πως θεσμοθετήθηκαν για τους αντικαταστάτες οι δέκα αναπληρώσεις σε σχετικό έντυπο, ώστε να αμβλυνθεί η εκμετάλλευση και η αδικία εις βάρος τους. Αλλά μόνο αυτό μπορεί να προσφέρει ο κλάδος γι’ αυτούς;
Τελευταίοι αλλά όχι έσχατοι, οι συμβασιούχοι. Ένας απ’ αυτούς και εγώ. Σε σαφώς καλύτερη μοίρα από τους προαναφερθέντες, αλλά μόνιμα με την αβεβαιότητα του αν την επόμενη χρονιά θα γίνει κάτι συνταρακτικό που θα οδηγήσει στην ανεργία. Με το μόνιμο άγχος του διορισμού στην άλλη άκρη της Κύπρου, επειδή έτσι ορίζουν οι εκπαιδευτικές ανάγκες (!) ή επειδή απλά δεν ξέρεις τα κατάλληλα άτομα, έστω και αν πολλοί βρίσκονται 4 και 5 χρόνια έξω από την έδρα τους. Με το μισθό των πλείστων να βρίσκεται κάτω από την αρχή της Α8 κλίμακας (τελικά ο μισθός τους είναι κάτω και από τους περιβόητους νεοεισερχόμενους) – έστω και αν αριθμούν πάνω από 5 χρόνια υπηρεσίας στη χειρότερη. Χωρίς συνταξιοδοτικό σχέδιο και με αβέβαιο μέλλον, με αμφισβήτηση ακόμη και των ικανοτήτων τους με διάφορα προσχήματα για «εκσυγχρονισμό των καταλόγων διορισίμων» με τους συμβασιούχους ως αποκλειστικά θύματα!
Αναντίλεκτα, ο κλάδος μας μαστίζεται από πολλά και συνεχή προβλήματα. Τόσο οικονομικά για τα περισσότερα μέλη, όσο και παιδαγωγικά ως προς τα παρεχόμενα μέσα για την άσκηση των καθηκόντων τους. Όμως, αν πρέπει κάπου να στραφεί η περισσότερη προσοχή και να δοθεί η μεγαλύτερη σημασία και μάχη είναι για τους νεότερους συναδέλφους. Αυτούς που ενώ έχουν όλα τα φόντα και τις προοπτικές να προσφέρουν πολλά, παραμένουν εγκλωβισμένοι σε αναχρονιστικές πρόνοιες, σε γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες και στη λογική πως είναι τα πιο εύκολα θύματα. Στο κάτω κάτω για να αναβαθμιστεί η ποιότητα της παιδείας, πρέπει το δυναμικό που τη στελεχώνει να εργάζεται απρόσκοπτα και αποκομμένο από όλα εκείνα που το φορτώνουν άγχος, ανασφάλεια ή απαξίωση! Οπότε πέρα από το αναντίρρητο δικαίωμα όλων αυτών να ψηφίσουν, πιο ουσιώδης αποτελεί η ανάγκη να προστατευτούν και να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους οι …νεοεισερχόμενοι! Και αυτό πρέπει να αποτελεί πρώτιστο στόχο για την ΠΟΕΔ, για όλους εμάς!
*Υποψήφιος Γενικός Αντιπρόσωπος Α.Κί.ΔΑ
