Το Paideia-News δημοσιεύει τον επικήδειο λόγο, με τον οποίο ο Αναπληρωτής Διευθυντής Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας Ιωάννης Ευθυμίου αποχαιρέτησε την εκπαιδευτικό Στέλλα Κουρτέλλα Παπαγεωργίου, 38 χρόνων, μητέρα τριών παιδιών, που σκοτώθηκε σε δυστύχημα την Τετάρτη το βράδυ στη Λευκωσία. Η Στέλλα ήταν απεσπασμένη εκπαιδευτικός στο Τμήμα Ειδικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας.
«Στέλλα μας,
έφυγες από κοντά μας αναπάντεχα, ένα χειμωνιάτικο σούρουπο , χωρίς καν να προλάβεις να αποχαιρετήσεις τους φίλους σου και την πολυαγαπημένη σου οικογένεια !. Έφυγες την ώρα που η μέρα παρέδιδε τη σκυτάλη στο σκοτάδι λες και ωσάν να γνώριζε το κακό που θα σε έβρισκε και κράτησε για λίγο ακόμη το φως κοντά σου, θέλοντας να σου στείλει ένα συμβολικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα! Η χαρά του Άλκη, αλλά και η δική σου να μεταβεί το παιδί σου στα γενέθλια, με μιας μετατράπηκε σε μοιρολόι και θρήνο... και ένας διαρκής πόνος και σφίξιμο πήραν τη θέση τους στην καρδιά όλων μας! Στο άκουσμα του τραγικού συμβάντος, βουβαθήκαμε όλοι, δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι η Στέλλα χάθηκε τόσο άδικα και ότι το νήμα της ζωής της κόπηκε στη μέση του δρόμου με αυτό τον αναπάντεχο τρόπο.
Η ευαισθησία σου και η αγάπη σου για το συνάνθρωπο - και ιδιαίτερα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες - λειτούργησαν ως εφαλτήριο για την ενίσχυση της ένταξή τους στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Από τη θέση αυτή, της Συνδετικής Λειτουργού, χωρίς να φείδεσαι κόπου και χρόνου, κατέθετες την ψυχή σου για τη στήριξη και παροχή βοήθειας στα παιδιά αυτά. Μαζί με τις δικές σου έγνοιες και αγωνίες να αναθρέψεις και να μεγαλώσεις τα τρία σου παιδιά, σήκωνες και τον σταυρό των παιδιών της Ειδικής Αγωγής, τα οποία θεωρούσες και δικά σου παιδιά. Πάντοτε ήσουν στις επάλξεις, έτοιμη για προσφορά και δίπλα στις αγωνίες και ανησυχίες των γονιών! Ήσουν για αυτούς η ελπίδα για τα παιδιά τους, αφού τα λόγια σου, που βγαλμένα μέσα από την καρδιά σου, ήταν το βάλσαμο για τον πόνο τους! Ποτέ, έστω και όταν ταλαιπωρήσουν από τις δυσκολίες και τα βάσανα της καθημερινότητας, δεν αρνήθηκες σε κανένα γονιό να τον ακούσεις, να τον ενθαρρύνεις και να τον καθοδηγήσεις, ώστε να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Ήσουν πρότυπο συμπεριφοράς και στάσης για τους συνάδελφους σου και το χαμόγελο πάντοτε ζωγραφισμένο στα χείλη σου, ανεξάρτητα των δυσκολιών που μπορεί να αντιμετώπιζες! Η ευθύτητα και η δύναμη του χαρακτήρα σου, όπως και η ειλικρίνειά σου σε είχαν καταστήσει ιδιαίτερα αγαπητή ανάμεσά μας. Η αφοπλιστική σου ευγένεια και η καλοσύνη σου ενεθάρρυναν τους εκπαιδευτικούς να συζητούν μαζί σου οποιοδήποτε θέμα ειδικής αγωγής αφορούσε τα σχολεία, στα οποία ήσουν υπεύθυνη. Η αποτελεσματικότητά σου, η ευστροφία, η επαγγελματική επάρκειά σου και η ταχύτητα με την οποία διεκπεραίωνες την εργασία σου αποτελούσαν σπάνια χαρακτηριστικά, που εγγυούνταν την επιτυχία, όλων όσα σου ανέθετε ο εκάστοτε προϊστάμενός σου.
Ήσουν Στέλλα, μητέρα με Μ κεφαλαίο, πάντοτε στοργική, φίλη με τα τρία παιδιά σου, τον Δήμο, τον Χρίστο και τον Άλκη, πάντοτε πρόθυμη να ακούσεις τα προβλήματά τους, να τα συζητήσεις μαζί τους και μέσα σε ένα πλαίσιο αγάπης και συμπαράστασης, να αποφασίζετε από κοινού! Κοντά σου, τα παιδιά σου έβρισκαν κατανόηση και αγάπη.. Η υπέρμετρη σου αγάπη διαπιστώθηκε έμπρακτα με την αυτοθυσία που επέδειξες στο δυστύχημα, κατά το οποίο έχασες και τη ζωή σου Στέλλα! Θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στη μνήμη μας η ενέργειά σου αυτή! Η μεγάλη σου αγάπη για το παιδί σου λειτούργησε ως θέλημα Θεού να κινηθείς αστραπιαία και να το σπρώξεις μακριά σώζοντάς του, με αυτόν τον τρόπο, τη ζωή του! Θα είσαι Στέλλα, για όλες τις μητέρες πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση.
Γνωρίζουμε ότι έφυγες γρήγορα και άδικα από τη ζωή στα 38 σου χρόνια και αυτό στεναχωρεί όλους εμάς, φίλους και συναδέλφους σου, αφάνταστα. Κανείς δεν πίστευε ότι ο τέταρτος όροφος του Υπουργείου δε θα έχει μαζί του τη Στέλλα, που πάντοτε χάριζε απλόχερα το πρωινό χαμόγελό της μαζί με την καλημέρα της. Βουβή είναι η Διεύθυνση Μέσης Εκπαίδευσης και συναισθηματικά φορτισμένοι οι συνάδελφοί σου στη Μέση Εκπαίδευση. Κενό είναι και το γραφείο σου που τη θύμηση σου τονίζουν τα λουλούδια που άφησαν σε αυτό οι συνάδελφοι σου. Η λύπη και η στεναχώρια έχουν αντικαταστήσει τη χαρά και το χαμόγελο των συναδέλφων σου. Το έργο σου, όμως, θα λειτουργεί ως καθοδηγητικός φάρος για όλες τις ενέργειές μας και το χαμόγελό σου πάντοτε θα λάμπει στις καρδιές μας ως ακτίδα ελπίδας για βελτίωση του τρόπου της εφήμερης ζωής μας!
Στέλλα καλό ταξίδι! Είμαστε σίγουροι ότι βρίσκεσαι στην αγκαλιά του Παντοδύναμου! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει».
