ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ*
Όλοι χαρήκαμε για τα μετάλλια των Κύπριων αθλητών στους Μεσογειακούς Αγώνες που διεξάγονται στην Μερσίνα. Τα χρυσά των Αρτυματά, Παναγή και το αργυρό του Αχιλλέως είναι τεράστιες αθλητικές επιτυχίες κι η μέχρι τώρα συγκομιδή και δίνει ελπίδες πως η Κύπρος έχει ισχυρά υγιή πρότυπα άθλησης και στοχοπροσήλωσης για μια γενιά που τα χρειάζεται όσο λίγες. Ο πρωταθλητισμός είναι ένας σωστός τρόπος θέσης ιδανικού τρόπου ζωής για τον πληθυσμό μιας χώρας, γι' αυτό άλλωστε είναι κι επιδοτούμενος από την πολιτεία.
Είναι ,όμως, απαράδεκτο να θεωρούμε εθνική νίκη το ότι κερδίσαμε τα μετάλλια στην Τουρκία κι έτσι αναγκάσαμε τη χώρα-κατακτητή του 37% του νησιού μας να υψώσει τη σημαία και ν' ανακρούσει τον εθνικό μας ύμνο. Αρνούμαστε -ή χειρότερα αδυνατούμε- να κατανοήσουμε πως η πατρίδα δεν επιστρέφει με μετάλλια, η Αμμόχωστος δε γεμίζει ζωή με πρωτιές σ' αθλητικές διοργανώσεις, η Κερύνεια δεν επιστρέφει στο σύνολο των Κυπρίων με βάθρα. Η στρέβλωση της σημασίας των μεταλλίων μας μέσα στην Τουρκία δείχνει την ανασφάλεια που έχουμε στο συλλογικό μας θυμικό για την ταυτότητα και την επιβίωσή μας.
Εθνική νίκη θα ήταν να πετυχαίναμε να πέσουν τα οδοφράγματα, να επιστρέψουν οι εκτοπισμένοι μας στα σπίτια τους, να αναστήσουμε την οικονομία μας αξιοποιώντας τα όσα μύρια θετικά και δημιουργικά κρύβουμε μέσα μας ως λαός.
Αδυνατούμε να αποδεχθούμε πως ο συλλογικός φόβος συνέχισης του είδους μας που δικαιολογείται -εν μέρει- απ'τους αιώνες δουλείας σε λογής αφεντάδες, είναι το καλύτερο μας πέπλο για να μην να διεκδικήσουμε την κυριαρχία του εαυτού μας. Ίσως, τελικά να μας βολεύει ο ρόλος του ηττημένου, του ανυπεράσπιστου και του κατατρεγμένου. Βρίσκουμε ευκολότερο να ονομάζουμε εθνική νίκη μετάλλια στην Τουρκία, παρά να επιδιώξουμε την Αμμόχωστο και την Κερύνεια. Δυστυχώς...
*Πρόεδρος Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων Αθήνας (Ε.Φ.Ε.Κ.) Αθήνας
Φοιτητής Ιατρικής
