ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Πάμε προς το τέλος του υπέροχου αυτού μήνα, αλλά πιστεύω πως χρήζει ειδικής αναφοράς, καθώς ομολογουμένως ο Σεπτέμβριος είναι ξεχωριστός.
Κατ΄ αρχήν σηματοδοτεί το τέλος των διακοπών και την επανέναρξη της ρουτίνας, την οποία λίγο πολύ όλοι νοσταλγήσαμε καθώς όσο να΄ναι η ρουτίνα μια ασφάλεια μας την προσφέρει.
Συν το ό,τι όλοι γράψαμε στη ζωή μας, μία τουλάχιστον, σχολική έκθεση για τον Σεπτέμβριο, τον μήνα που ανοίγουν τα σχολεία (όσα είναι επαρκώς στελεχωμένα- και φέτος τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα- και όσα δεν βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες ή ξεχασμένες και από τον θεό και από τους ανθρώπους περιοχές- ας μην ξεχνάμε πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα), φεύγουν τα χελιδόνια (όσα ήρθαν στους ρυπασμένους ουρανούς των μεγαλουπόλεων), πέφτουν τα φύλλα (αν φυσικά έχεις την τύχη να ζεις σε περιοχή με οπωροφόρα φυλλοβόλα δέντρα- τα πλείστα ξεριζώθηκαν όντας μη κερδοφόρα) και έρχονται τα πρωτοβρόχια (δεν αναφέρομαι στη υγρασία των τελευταίων μηνών που μοιάζει, αλλά δεν είναι πρωτοβρόχι).
Θα έλεγα πως δεν υπάρχει μήνας που να συνοδεύεται με τόσα συγκρουόμενα συναισθήματα, αγάπης και μίσους, νοσταλγίας και απέχθειας, αισιοδοξίας και κατάθλιψης… ταυτοχρόνως.
Ανοίγουν τα σχολεία! Και πανηγυρίζουν οι μαθητές! Όσο μπορούν, καθώς οι δυνατότητες αντίδρασής τους είναι σαφέστατα κάτω του φυσιολογικού καθώς οι 3 μήνες έκθεσης, στην ασύρματη διαδικτυακή τεχνολογία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, έχουν σαφέστατα καταστρέψει μεγάλο ποσοστό των νευρώνων του εγκεφάλου τους.
Και χαίρονται όσοι τα της παιδείας ερίζουν καθώς ανεβαίνουν τα ντεσιμπελ των διαπληκτισμών. Οι επίσημοι φορείς από τη μια οι οποίοι πανηγυρίζουν για την τελειότητα των πάντων- αφού εκείνοι τα σχεδίασαν τέλεια όντως τα αντικρίζουν- και οι επίσημοι διασύροντες από την άλλη οι οποίοι μαύρα και άραχνα όλα τα αντικρίζουν. Ας ρωτήσουν και όσους καθημερινά τα ζούνε. Την αλήθεια μάλλον θα καταγράψουν καθαρότερα.
Και κλαίνε, κάθε Σεπτέμβριο, εδώ και χρόνια, οι γεωργοί, οι εγχώριοι εννοείται, γιατί βροχή με τίποτα δεν βλέπουμε. Κάποτε το όργωμα γινόταν τον Σεπτέμβρη να προλάβουμε τα πρωτοβρόχια. Δεν έχουμε πλέον κανένα λόγο να βιαζόμαστε. Η κλιματική αλλαγή καλά κρατεί και η ερημοποίηση μας κλείνει το μάτι από την γωνιά. Φυσικά πρέπει ίσως να λέμε και δόξα να ΄χει ο μεγαλοδύναμος που οι τυφώνες και οι βαλλιστικοί πύραυλοι είναι από την άλλη μεριά του Ατλαντικού (δεν μας το επιτρέπει όμως ο αλτρουισμός μας να εκτεθούμε δημόσια).
Εμείς, στου Σεπτέμβρη το πανέρι έχουμε άλλα πολλά. Έχουμε θανατηφόρα δυστυχήματα απανωτά… Παράνομους μετανάστες να υποδεχόμαστε… Μια Μέση Ανατολή που από πάντα καθόταν σε μια καυτή καρέκλα η οποία και ενίοτε αναφλεγόταν… Μια πατρίδα που ήταν ημικατεχόμενη αλλά πλέον είναι χωρισμένη από κάτι μαγικό και αόρατο και πρέπει με τον ίδιο μαγικό τρόπο να επανενωθεί.
Έκαναν ό,τι μπορούσαν με τα μαγικά ξόρκια και τα άστρα τα οποία επιχείρησαν να ευθυγραμμίσουν, αλλά στο Γκραν Μοντανά, μάλλον κάτι πήγε στραβά -Τούρκικος δάκτυλος σαφέστατα- με το καζάνι και έσβησε η φωτιά. Φυσικά ποσώς ανησυχούμε γιατί η φλόγα της προεκλογικής εκστρατείας θα μας κρατήσει ζεστούς μέχρι την επόμενη κούρσα της επανένωσης, γιατί απελευθέρωση δεν βλέπουμε ούτε στο πιο γλυκό μας όνειρο θερινής νυχτός…
Και το καλοκαίρι το αποχαιρετήσαμε. Φεύγει με το ιδρωμένο καρπούζι, τα ουζάκια στην παραλία, και τους καλούς φίλους στην πίσω αυλή του σπιτιού (για όσους δεν έχουν) και τα πανάκριβα ξενοδοχεία, τα υπερτοκισμένα εξοχικά, τις εξωτικές διακοπές και τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (για όσους έχουν).
Ο Σεπτέμβριος μου αποκαλύπτει πάντα μια αλήθεια. Η φετινή αλήθεια που με κτύπησε σαν κεραυνός είναι το ποιος είναι ο υπουργός με την μεγαλύτερη εξουσία.
Έχετε μια επιλογή.
Χάσατε.
Όχι δεν είναι ο Υπουργός Οικονομικών.
Είναι ο Υπουργός της Παιδείας, γιατί στα σχολεία, ακόμα και χωρίς κονδύλια, σχεδιάζεται το μέλλον. Το αύριο της κοινωνίας μας, αφού εκεί σμιλεύονται με δείκτες επιτυχίας και επάρκειας, οι αυριανοί μας πολίτες.
Καλό Οκτώβριο να φτάσουμε.
Και εσύ Σεπτέμβριε, μην διαμαρτύρεσαι. Πίσω στα μαθήματά σου. Χωρίς λάθη η ορθογραφία παρακαλώ.
