ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΝΙΤΑΡΑ*
ΟΧΙ κ. Νίκο Αναστασιάδη. Δεν σου αναγνωρίζω το παραμικρό δικαίωμα να διαπραγματευτείς αυτό το σπίτι. Το σπίτι μου. Άλλωστε οι προθέσεις σου ήταν ξεκάθαρες. Και συνεχίζουν ακόμα να είναι. Σου το αναγνωρίζω.
Το σπίτι εκείνο, το σπίτι μου, δεν είναι σαν τ άλλα σπίτια. Δεν είναι μία στοίβη από πέτρες και λάσπη. Είναι πέτρες που μέσα τους ανάθρεψαν Έλληνες και τους γαλούχησαν με ιδανικά και αξίες. Είναι λάσπη ποτισμένη με ιδρώτα τίμιο και αίμα ηρωικό.
Είναι το σπίτι όπου ο πατέρας μου γαλουχήθηκε με τα ιδανικά εκείνα όπου κληθείς απ' την πατρίδα να την υπερασπιστεί δήλωσε παρών. Είναι το σπίτι εκείνο, όπου ο θείος μου, παιδί ακόμα με προταγμένο το στήθος φορτωνόταν σε πλοίο για τα Άδανα. Είναι το σπίτι εκείνο απ' όπου ο παππούς μου, εγκλωβισμένος εκεί στην άκρα γη, θύμιζε στον οχτρό πως τίποτε άλλο παρά περαστικός ήταν. Είναι το σπίτι απόδειξη πως ο αγώνας τούτος ειν΄ άνισος και άνανδρος. Σαν τη άνανδρη δολοφονία του, στα 86 του χρόνια, Απρίλη του '99, στο σπίτι εκείνο. Είναι το σπίτι εκείνο που καθορίζει τη μέτρα της ανδρείας και του ηρωισμού. Είναι το σπίτι τεκμήριο πως ο αγώνας δεν τέλειωσε ακόμη. Είναι το σπίτι ελπίδα.
Γιατί αν κάθε σπίτι ''ανάγιωνε'' με το ίδιο πάθος, η πατρίδα μου σήμερα θα ήταν λεύτερη.
Πως μπορούν σπίτια σαν κι αυτό να αφεθούν στην κρίση σου κ. Αναστασιάδη; Πως είναι ποτέ δυνατόν να σου εμπιστευτώ την παρακαταθήκη των προγόνων μου; Ποιος θαρρείς πως είσαι τελοσπάντων;
Το δικό μου χωριό κ. Αναστασιάδη καθορίζει τα σύνορα του ελληνισμού. Νιώθω λοιπόν διπλό το καθήκον να το υπερασπιστώ και να το διαφυλάξω από ανθρώπους σαν και εσάς. Από ανθρώπους που ελαφρά τη καρδία θα το παρέδιδαν σε χέρια ξένα με τουπέ περίσσιο. ΟΧΙ κ. Νίκο Αναστασιάδη. Δεν σου αναγνωρίζω το παραμικρό δικαίωμα διαπραγμάτευσης της εθνικής μου υπόστασης. Ποτέ.
Γιώργο Λιλλήκα, με την ψήφο μου, σε καλώ και σε δεσμεύω να υπερασπιστείς το δίκιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία του λαού και του έθνους μας. Σαν τότε...
*Συντονιστής Λάρνακας Πρωτοβουλίας Νέων για το Μέλλον μας
