ΤΗΣ ΜΑΡΊΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΩΣΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω από κοντά! Όμως απ’ την πρώτη στιγμή που πέρασα το κατώφλι του σπιτιού σου, μπαίνοντας κι εγώ πια στην οικογένειά σου, ένιωσα τόσο έντονα την παρουσία σου! Οι φωτογραφίες σου παντού. Στο βλέμμα σου απάνω, ρίγησα! Πόσο σου μοιάζει ο γιος σου ο Λάμπρος!...Ένιωσα πως γνωρίζω το χαρακτήρα σου, που αντιφεγγίζει καλοσύνη, μέσα απ’ τα μάτια της κόρης σου, της Στάλως!...Στη νυφική σας φωτογραφία η γυναίκα σου, η Έλλη σου, παιδούλα τότε, έλαμπε από χαρά κι ασφάλεια στην αγκαλιά σου! Τώρα ο χρόνος κι ο πόνος της χαράκωσαν το πρόσωπο! Πρέπει να ξέρεις όμως πως η Έλλη σου στάθηκε άξια μητέρα και πατέρας συνάμα κι έδωσε στα παιδιά σας όλα όσα ονειρευόσασταν μαζί, ώστε ναείναι σήμερα άνθρωποιάξιοι στην κοινωνία.
Δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω από κοντά! Όμως η παρουσία σου είναι τόσο έντονη στις χαρές και στις λύπες των δικών σου! Κάθε Πρωτοχρονιά, την ώρα που μπαίνει ο νέος χρόνος, σε βλέπω μέσα στα βουρκωμένα μάτια της γυναίκας σου. Κάθε Χριστούγεννα και Λαμπρή, τις μέρες που γιορτάζουν τα δυο παιδιά σας, ανάμεσα στη χαρά και στο γλέντι,στον αέρα αιωρείται πάντα κι η δική σου απουσία. Όταν αποχαιρετούσαμε τονπονεμένο σου πατέρα για το αιώνιό του ταξίδι, δε γνωρίζαμε αν θα σε συναντούσε κι εσένα εκεί, γιατί τότε δενείχαμε μάθει την τύχη σου... Και στους γάμους των παιδιών σου, σίγουρα εσύ ήσουν παρών! Ήσουν παρών κι ευλογούσες απ’ τον τρούλο ψηλά τα στέφανά τους, μα τότε δεν ξέραμε την αλήθεια, δε γνωρίζαμε τότε ότι εσύ είχες φύγει... Πόσο θα ‘θελες να πάρεις στην αγκαλιά σου το πρώτο σου εγγόνι, μόλις πρωταντίκρισε το φως του ήλιου! Πόσο θα καμάρωνες που το βάφτισαν με τ’ όνομά σου! Και πόσο καμάρι θα είχες και για τα άλλα τέσσερα εγγόνια που ακολούθησαν!
Πριν λίγες μέρες το δράμα της τριανταοχτάχρονης αγωνίας κι αναμονής των δικών σου πήρε τέλος. Κι όπως η ψυχούλα σου έχει αναπαυθεί πριν 38 χρόνια, είναι καιρός και το σώμα σου, τα κόκαλά σου, να βρουν λύτρωση στο χώμα του χωριού που σε γέννησε. Είναι καιρός πια να βρουν κι οι δικοί σου παρηγοριά, μια και θα σε νιώθουν κοντά τους και θα σ’ ανάβουν το καντήλι. Κι ας ευχηθούμε όλοι σύντομα να ‘ρθει και στην Κύπρο μας η λύτρωση, γιατί όλοι γνωρίζουμε πως η Λευτεριά βγαίνει μονάχα απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά.
Νιώθω μεγάλη τιμή που ανήκω στην οικογένειά σου! Θα σου αφιερώσω, τέλος, τους στίχους που έγραψα μετά την κηδεία ενός άλλου συναγωνιστή σου, του οποίου τα οστά έχουν ταυτοποιηθεί.
Κηδεία αλλόκοτη
Ήταν εκεί· την ένιωσα·
πάνω απ’ τη δαφνοστόλιστη
οστεοθήκη σου
με την ταυτότητα του DNA,
σαν όρθιοι της έψαλλαν τον Ύμνο.
Ήταν εκεί· την ένιωσα·
σε είχε στέψει με δάφνη αθάνατη
κι έμεινες 34 χρονών
κι ας διαβήκαν έτη άλλα τόσα.
Ήταν εκεί· την ένιωσα·
αιωρούνταν ολόλαμπρη στον αέρα.
Μόλις είχε ξεπηδήσει απ’ τη θήκη
κι ήταν βγαλμένη απ’ τα ελληνικά σου∙
τα ΚΟΚΑΛΑ τα ιερά…
Ας είναι αιώνια η μνήμη σου κι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει!
