ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΗΛΙΑ ΜΑΡΚΑΤΖΙΗ*
Χρόνια χωρίς στρατηγική, χωρίς σχεδιασμό και χωρίς κατεύθυνση σε ένα κράτος χωρίς όραμα με μόνη πυξίδα το σήμερα, το κόμμα και την ατζέντα του εγώ τους. Σε ένα κράτος παρακράτος, των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, της ψηφοθηρίας, της μετριότητας, της προγονολατρίας, της απραξίας, της ανομίας, της κακής διαχείρισης και ... της τελικής πτώσης. Ελεύθερης πτώσης, από τις δεκατρείς χιλιάδες πόδια με τρυπημένο αλεξίπτωτο που δεν ανοίγει και μείς ψάχνουμε το γιατί και σχεδιάζουμε, όταν βρεθούμε πίσω απ' όπου πέσαμε, τι θα κάνουμε πριν πηδήξουμε. Πέφτουμε,ενώ μερικοί ισχυρίζονται ότι απλώς η γη πλησιάζει, με ταχύτητα φωτός και δως του η συζήτηση ανάβει για το τι θα κάνουμε όταν βρεθούμε πίσω στο αεροπλάνο. Για να πούμε την αλήθεια, συζητούμε και για μέτρα προστασίας από τον αέρα που ενοχλεί τα μάτια μας, παίρνουμε και κανένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο, ενώ μερικοί μιλούν για θαύμα, θα βγάλουμε λέει φτερά και θα μάθουμε να πετάμε. Εν τω μεταξύ πέφτουμε, δεν γίνεται να μην το καταλαβαίνουμε, αφού φαίνεται, αφού άρχισαν πια να διακρίνονται οι σβησμένες φουκούδες στις αυλές, τα σπασμένα κεραμίδια στις στέγες και τα σβησμένα φανάρια στους δρόμους.
Να μην ξεχάσω,ενώ πέφτουμε, τις κλωτσιές που δίνουμε στο διπλανό που μας κόβει τη θέα, που μας κλέβει το ζωτικό χώρο, που τόλμησε να μπει μπροστά από μάς, την ίδια ώρα που οι σχεδιασμοί για το μέλλον συνεχίζονται, η μεταρρύθμιση βρίσκεται σε οργασμό, το κράτος εκσυγχρονίζεται και αναδομείται με μπόλικες νέες θέσεις αντικλείδια! Εν τω μεταξύ πέφτουμε, βλέπουμε τώρα και τις κόκκινες σταγόνες από το αίμα των πληγών μας,τις σταγόνες που έπεσαν στη γη πριν από μας, για να μας φτύσουν όταν φτάσουμε. Βλέπουμε τις σταγόνες από τον ιδρώτα του προσώπου μας, βλέπουμε τις κούφιες λέξεις, τις επί παραγγελία προπληρωμένες, προκατασκευασμένες και ξαναβρασμένες προτάσεις, βλέπουμε τις νερόβραστες αναλύσεις των κάθε λογής ειδικών, εκ των υστέρων προφητών, μελλοντικών υποψηφίων πολιτικών, ψευδό-σωτήρων, μεσσιών και διανοουμένων.
Πέφτουμε, και ξεχνάμε πως ακόμα και στην ελεύθερη πτώση υπάρχει ένα δεύτερο αλεξίπτωτο, φτάνει στη σύγχυση σου επάνω να βρεις το ξεχασμένο λουρί πίσω ακριβώς από το σακίδιο του πρώτου αλεξίπτωτου και να το τραβήξεις δυνατά και αποφασιστικά. Να το τραβήξεις και αν ακόμα δεν το φτάνεις, σταμάτα να κλωτσάς το διπλανό σου με το κόκκινο, το μπλε ή το πράσινο σχισμένο βρακί και ζήτα του να σε βοηθήσει. Όταν το αλεξίπτωτο ανοίξει και σωθείς, όταν πατήσεις στέρεα στη γη ζωντανός, τότε πια κάνε αυτό που πρέπει ... αλλοίμονο αν δεν έχεις μάθει.
*Διευθυντής Μέσης Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης
