ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΡΑΦΤΟΠΟΥΛΟΥ*
Κύριοι/ες Βουλευτές
Με αφορμή την κατάθεση πρότασης νόμου από τον κύριο Θεμιστοκλέους, στην οποία εισηγείται την καταπάτηση και τελικά την κατάργηση του δικαιώματος των ακαδημαϊκών, στις βαθμίδες Λέκτορα και Επίκουρου Καθηγητή για την κατοχύρωση του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος, δράττομαι της ευκαιρίας να σας απευθύνω την παρούσα επιστολή.
Κύριοι και κυρίες βουλευτές,
Η παρούσα πρόταση νόμου αποτελεί κίνηση μιθραϊσμού(η απόκτηση ανοσίας σε τοξικές ουσίες και σε ειδικά δηλητήρια: ο Μιθριδάτης φέρεται να έπινε επί πολλά χρόνια μικρές δόσεις από δηλητήριο για να συνηθίσει ο οργανισμός του και να μην μπορούν οι εχθροί του να τον δολοφονήσουν με αυτό τον τρόπο). Όπως ήδη γνωρίζετε από την ημέρα της δημοσίευσης του τροποποιητικού νόμου του 2001, όλοι οι Λέκτορες και οι Επίκουροι Καθηγητές έπρεπε να ενταχθούν άμεσα στο επαγγελματικό σχέδιο σύνταξης με όλα τα ωφελήματα που προνοούνται για το μόνιμο προσωπικό του Πανεπιστημίου. Η πρόσφατη γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα αποτελεί επίρρωση του αυτονόητου και έρχεται με σκοπό την άμεση αποκατάσταση μιας στρέβλωσης που υπάρχει για πολλά έτη. Σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί «κατά παραγγελία» γνωμάτευση όπως ισχυρίζονται κάποιοι στα μέσα μαζικής δικτύωσης. Η μη εφαρμογή του νόμου αποτελεί μια αδικοπραξία άσχετα αν προκύπτει εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης ή μιας κοινωνικής τραγωδίας! Η άμεση εφαρμογή της νομοθεσίας με ένταξη όλων των λεκτόρων και των επίκουρων καθηγητών που υπηρετούσαν στο πανεπιστήμιο πριν από την 1/10/2011 στο επαγγελματικό σχέδιο συντάξεως του ΤΕΠΑΚ, αποτελεί πράξη αποκατάστασης της νομιμότητας και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ανάχωμα στο οποίο προσκρούει το «ψευδοδίλλημα» της «τιμολόγησης» αυτής της πράξης. Πολλώ δε μάλλον η λαϊκίστικη εξίσωση του κόστους αποκατάστασης της νομιμότητας, με τα έσοδα που θα εισπράξει το κράτος από τον κάθε πολίτη με την φορολογία της ακίνητης ιδιοκτησίας (δήλωση του Θεμιστοκλέους). Αυτά τα ψευδοδιλλήματα θεωρώ ότι αποτελούν απόδειξη ενός «κοινοβουλευτικού φονταμενταλισμού» που ενεχυριάζει το μέλλον των Κρατικών Πανεπιστημίων και τροφοδοτείται από κάποιους κύκλους βουλευτών.
Κύριοι και κυρίες βουλευτές η δαιμονοποίηση της εξωστρέφειας των ακαδημαϊκών προκειμένου για την αποκατάσταση της αλήθειας και η τάση να τα βάζει κάποιος με την «τσούρα του γείτονα», κατά το δη λεγόμενο, τείνει να αποτελέσει το νέο κεφάλαιο στη σύγχρονη Κυπριακή οικονομική τραγωδία αντί της αλληλεγγύης που θα έπρεπε να αποτελεί τον νέο πηχυαίο τίτλο του βιβλίου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πανθομολογούμενη κρίση εντοπίζεται μετά λύπης μου στην αμοιβαία καχυποψία, την ανασφάλεια, τις ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των επαγγελματικών ομάδων. Το χειρότερο είναι ότι μορφοποιείται στην κυριαρχία της μοναξιάς, στην αλλοτρίωση και στη συναισθηματική αναλγησία, δηλαδή τα χαρακτηριστικά της Ρωμαϊκής Αρένας που διψά για θάνατο και αίμα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα η οικονομική κρίση αποτελεί τη νέα διελκυστίνδα και ένα φτιασιδωμένο «άλλοθι» μιας νέας εποχής «κεφαλοκυνηγών» που ισοπεδώνουν συνειδησιακά χιλιάδες ανθρώπους και επαγγελματικές ομάδες. Θέλετε να ανήκετε σε αυτούς τους κεφαλοκυνηγούς;
Εν μέσω αυτής της κρίσης, επιχειρείται ένας «αφοπλισμός της ιστορίας» προωθώντας ένα (νεο) ρεβιζιονιστικό μοντέλο μιας «συναινετικής» θεώρησης του ιστορικού παρελθόντος. Ένα σχεδόν ειδυλλιακό ιστορικό παρελθόν στο οποίο οι ρόλοι που διαδραμάτισαν οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες και δη οι ακαδημαϊκοί της Κύπρου που διεθνοποίησαν και κεφαλαιοποίησαν την παραγόμενη γνώση σε όλα τα μέρη της Υφηλίου, συνθλίβονται και μοριοποιούνται υπό τη σκέπη μιας κατασκευασμένης συκοφαντίας που τους καθιστά ευάλωτους και βορά στην απαξίωση και την ατιμωτική συμπεριφορά μιας μερίδας των ανθρώπων της εξουσίας.
Κύριοι και κυρίες βουλευτές το επιφαινόμενο δομικό πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας, που δυστυχώς αναπαράγει τα νοσηρά χαρακτηριστικά της κοινωνίας του χθες, είναι ο μετασχηματισμός των πολιτών σε «αποκόμματα» των κομμάτων τους, που εξαργυρώνονται καθημερινά, επιβεβαιώνοντας κάθε στιγμή ότι είναι ανελεύθεροι. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον βασικότερο εκφραστή των υπαρξιστών, τον Σαρτρ ο οποίος έλεγε ότι «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος, εννοώντας πως είναι αναγκασμένος να επιλέγει μόνος του τις πράξεις του, να επινοεί την ανθρώπινη φυσιογνωμία που θα προτείνει στον κόσμο και τέλος να είναι ο μόνος υπεύθυνος για τις πράξεις του. Αρκετοί από εμάς διατηρήσαμε μια στάση αποστασιοποίησης από τα «κομματικά ποιμνιοστάσια» για να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Είμαστε εδώ για όλους, εμείς και η τεχνογνωσία μας. Είμαστε εδώ για να προάγουμε την ελεύθερη σκέψη. Είμαστε εδώ για να ενδυναμώνουμε τους νέους και να τους στηρίξουμε στην δημιουργική διαπραγμάτευση με τον εαυτό τους και με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία και αυτοανάπτυξη. Εάν το επιθυμείτε πραγματικά οι δρόμοι μας μπορεί να διασταυρωθούν χωρίς «κομματικά διόδια».
Πριν πολλά χρόνια η αποβίβαση του ανθρώπου στο φεγγάρι αποτέλεσε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Στις μέρες μας το να σηκωθεί κάποιος από τον καναπέ και να συμμετάσχει ενεργά στα κοινά αποτελεί τη νέα παρακαταθήκη, για τη σωτηρία του ατόμου και για τις επόμενες γενεές. Τουλάχιστον με τις παράτυπες εισηγήσεις κάποιων βουλευτών μας δίνεται αυτή η δυνατότητα.
Το «κατηγορώ»…
Στις 13 Ιανουαρίου 1898 όταν στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας «L' Aurore» δημοσιεύτηκε η ανοικτή επιστολή του Εμίλ Ζολά προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το «Κατηγορώ» του, η εφημερίδα «L' Aurore» έγινε ανάρπαστη πουλώντας 300.000 αντίτυπα αντί των 30.000 που συνήθως πουλούσε. Στο περίφημο «Κατηγορώ», ως υπέρτατη πολιτική πράξη υπέρ της δικαιοσύνης, ο Εμίλ Ζολά κατήγγειλε όλους όσους συμμετείχαν στη λανθασμένη καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη και πλήρη απομόνωση στην εξορία, του εβραϊκής καταγωγής, γάλλου λοχαγού του πυροβολικού, Άλφρεντ Ντρέιφους, με την κατηγορία της προδοσίας. Το «Κατηγορώ» του Ζολά οδήγησε τη δίκη σε αναψηλάφηση και τον υπαίτιο στη φυλακή, με την κατηγορία της συκοφαντίας. Εάν επιδαψιλεύαμε το «κατηγορώ» του Ζολά στη σημερινή του διάσταση θα είχε την μορφή Εγώ δεν.. σαν απάντηση σε ένα αυτιστικό πολιτικό σύστημα (όχι από όλους τους πολιτικούς και βουλευτές) που επιμερίζει επιμελώς τις ευθύνες και αποθεώνει τη «συλλογική ευθύνη». Σας το αφιερώνω ως υλικό προβληματισμού:
Το «Εγώ δεν»…
Εγώ δεν κούρεψα τα όνειρα και το μέλλον του Κύπριου πολίτη
Εγώ δεν συντήρησα μια αναξιοκρατία για την πολιτική μου επιβίωση
Εγώ δεν μετέτρεψα σε οικονομικό μετανάστη τον νέο παραγωγικό απόφοιτο του Πανεπιστημίου μου ο οποίος είχε όνειρα και όρεξη να προσφέρει στον τόπο του
Εγώ δεν λειτούργησα σε κοινωνικό κενό
Εγώ δεν συντήρησα καρεκλοκενταύρους με προνόμια και καθεστωτική νοοτροπία
Εγώ δεν εξυπηρέτησα τοπικιστικά μικροσυμφέροντα υποθάλποντας το κύρος του Πανεπιστημίου
Εγώ δεν σταμάτησα την αυτοκριτική μου για τις πράξεις και τις παραλείψεις μου
Εγώ δεν χρησιμοποίησα την θέση μου για την προσωπική μου εξέλιξη σε βάρος των πολλών
Εγώ δεν έχτισα το μέλλον μου στα συντρίμμια των άλλων
Εγώ δεν ζήτησα ειδική μεταχείριση και εξαιρέσεις λόγω της θέσης μου
Εγώ δεν συκοφάντησα το έργο και την προσφορά κάποιου
Εγώ δεν αρνούμαι την κριτική για λάθη μου
Εγώ δεν χρωστώ εξυπηρέτηση σε κανέναν
Εγώ δεν θα χτίσω την καριέρα μου στα ερείπια της εργασιακής ζωής των άλλων ανθρώπων
Εγώ δεν ζητώ την εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων μου αλλά την αποκατάσταση της νομιμότητας
Εγώ δεν έχω διπλή ατζέντα όταν συνομιλώ.
ΕΣΕΙΣ;
Κύριοι και κυρίες βουλευτές σας καλώ να απορρίψετε μετά βδελυγμίας την σχετική πρόταση νόμου, δικαιώνοντας τις προσδοκίες και τα όνειρά μας.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
*Δρ Βασίλειος Ραφτόπουλος, RN, MSc, PhD
Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Νοσηλευτικής ΤΕΠΑΚ
Αντιπρόεδρος Τμήματος Νοσηλευτικής
Υπεύθυνος Μεσογειακού Ερευνητικού Εργαστηρίου Δημόσιας Υγείας και Ποιότητας Φροντίδας
