Το ΑΚΕΛ είναι η τρόικα που δε θέλουμε να έχουμε

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ*

Το ΑΚΕΛ πρέπει να γνωρίζει πως τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια. Οι ακελικοί είναι αυτοί που καμώνονταν πως η κριτική προς τον απελθόντα πρόεδρο ήταν ισοπεδωτική. Βέβαια, σε κρίσεις ειλικρίνειας θα υπερασπιστούν πως γι’ αρκετό καιρό η αντιπολίτευση κριτικά επικροτούσε για μεγάλο διάστημα τις προσπάθειές της.

Ανάλογα, το ΑΚΕΛ προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά κατηγορεί τον πρόεδρο Αναστασιάδη πως θα δράσει ως μαριονέτα στις επιβουλές της Τρόικας, με την οποία έχει συμφωνηθεί ένα μνημόνιο συναντίληψης και είναι σημαντικό να επιτευχθούν ευνοϊκοί όροι για τους Κύπριους της δανειακής σύμβασης. Τον κατηγορούν ως «νεοφιλελεύθερο» και αντιλαϊκό  θέλοντας να κρύψουν πως οι ίδιοι ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να ασπαστούν τα πιο σκληρά μέτρα για την οικονομία.

Η αλήθεια είναι πως το ΑΚΕΛ είναι αυτό που με τις πρακτικές και τις πολιτικές του την περασμένη πενταετία έριχνε νερό στο μύλο των σημερινών σκληρών απαιτήσεων της Τρόικας. Ο φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, ή φόρος Τόμπιν όπως λέγεται προς τιμήν του οικονομολόγου που τον πρότεινε, θα ήταν καταστροφικός για τον τομέα παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών της Κύπρου. Ο τομέας αυτός, ο οποίος παρουσίασε εξαιρετική άνοδο (3,4%) πέρσι, δε θα μπορούσε να πληγεί περισσότερο από μια πολιτική απόφαση. Οι Σουηδοί το γνωρίζουν καλά, έχοντας εφαρμόσει έναν τέτοιο νόμο το 1993 που μείωσε κατακόρυφα 5,5% το οικείο τους χρηματιστήριο, ενώ τα ομόλογά τους δεν ενδιέφεραν πλέον κανέναν. Αναγκάστηκαν, λοιπόν, να τον αφαιρέσουν. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που είναι από τους πιο ένθερμους πολέμιους ενός τέτοιου πανευρωπαϊκού φόρου. Ενάντια σ’ ένα τέτοιο φόρο είναι και χώρες που έχουν σημαντικά ίδια έσοδα από το χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο κι η ομοειδής της δικής μας οικονομίας, Μάλτα. Η κυβέρνηση ΑΚΕΛ, αντίθετα με τις όμορες χώρες που επηρεάζονται τα μέγιστα από ένα τέτοιο φόρο, χαιρέτισε τη συζήτηση για το φόρο αυτό, και δεν απείχε από την ψηφοφορία, όπως εν χορώ διαμαρτυρίας έπραξαν οι έτερες χώρες που επηρεάζονται από έναν τέτοιο φόρο. Δεν είναι τυχαίο που ο Μάρτιν Σουλτζ, ο Γερμανός πρόεδρος των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, που δεν έχει βγάλει ούτε το σχολείο, στήριξε ένθερμα την υποψηφιότητα Σταύρου Μαλά. Ούτε, βέβαια, και ότι οι Γερμανοί Σοσιαλιστές απαιτούν από την Κύπρο να μας επιβληθεί ο φόρος Τόμπιν, ως προϋπόθεση για να επιτευχθεί η δανειακή σύμβαση.

Ίδιες πρακτικές εφαρμόζει το ΑΚΕΛ και στην πολιτική εταιρικού φόρου. Σήμερα, νιώθουν αγανακτισμένοι με την απαίτηση της Τρόικας για αύξηση της εταιρικής φορολόγησης. Όταν το πρότειναν οι ίδιοι, ως κυβερνώντες, ορύωνταν για το γεγονός πως η –εχέφρουσα- «κυβερνώσα» βουλή το απέρριψε δίχως συζήτηση. Η Χίμαιρα της ελληνικής μυθολογίας, βρήκε τον απόγονό της στο κομμουνιστικό απολίθωμα του νησιού μας.

Δεν θα περιμέναμε υπεύθυνη αντιπολίτευση από το ΑΚΕΛ. Είναι νωπές, άλλωστε οι μνήμες από το Eurogroup της 26ης Οκτωβρίου του 2011. Εκεί που ο Ελλαδίτης πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, εξασφάλιζε 27δις για τις ελληνικές τράπεζες, ως αντιστάθμισμα του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων, ο Δημήτρης Χριστόφιας αποφάσιζε να τινάξει στον αέρα το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου, επιστρέφοντας με άδεια χέρια. Ευτυχώς, η Κύπρος δεν είναι πια στα χέρια του ΑΚΕΛ.